ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 34

ในห้องครัว นายหญิงซูหยิบไข่ตุ๋นออกมา คนใช้ป้าอู๋พูดกล่าว “นายหญิง เรื่องพวกนี้ให้ดิฉันทำดีว่า!”

นายหญิงซูส่ายหัว “ซู่เป่าอุตส่ากลับมา ฉันอยากทำให้ซู่เป่าเอง......”

เมื่อก่อนอวี้เอ่อร์ทำเคมีบำบัด แล้วกินอาหารไม่ลง เธอก็คิดรอให้อวี้เอ่อร์หายแล้วเธอจะทำอาหารอร่อยๆ ให้อวี้เอ่อร์กินทุกวัน แต่น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

ตอนนี้ซู่เป่าเหมือนของขวัญที่สวรรค์ส่งมาให้เธอโดยเฉพาะ นายหญิงซูไม่อยากจะพลาดโอกาสนี้ไปอีก

ป้าอู๋อุทานเสียงหลุด เวลานี้เองจู่ๆ ก็เห็นร่างเล็กๆ วิ่งพุ่งเข้ามา

“คุณยาย......”

นายหญิงซูเห็นใบหน้าของเธอเกร็งตึง จึงรีบถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้น”

ซู่เป่ายังไม่ทันเอ่ยปากพูด เสียงเย็นยะเยือกก็ดังขึ้น “ซู่เป่า เธอคิดว่าเธอจะหนีได้งั้นเหรอ”

สีหน้าของนายหญิงซูเย็นลงทันที!

เหวยหว่านเพิ่งก้าวเข้าห้อง ความหนาวเหน็บบนใบหน้ายังไม่ทันหาย ก็เห็นนายหญิงซูจดจ้องมาทางเธอด้วยใบหน้ายะเยือก

“...แม่ ทะ-ทำไมแม่ยังอยู่......”

เหวยหว่านชะงัก สีหน้าลนลานเล็กน้อย

นายหญิงซูยิ้มเยือก “คิดว่าฉันไม่อยู่ เลยถือออากาสนี้รังแกซู่เป่างั้นเหรอ”

เหวยหว่านรีบส่ายมือ “ไม่ใช่ค่ะแม่ เมื่อกี้ซู่เป่าทิ้งเม็ดแอปเปิ้ลซี้ซั้ว ฉันก็เลยสั่งสอนเธอไป ไม่คิดว่าเธอจะไม่เชื่อฟังหนำซ้ำยังด่าฉันอีก......”

“ฉันรู้สึกว่าเด็กด่าผู้ใหญ่มันไม่ดีเท่าไร จึงอยากคุยด้วยเหตุผลกับเธอ ไม่คิดว่าเธอจะวิ่งมาที่นี่......”

นายหญิงซูถอดถุงมือกันร้อนในมือของตนออก พร้อมโยนใส่หน้าเหวยหว่านอย่างแรง

“เธอว่าฉันเชื่อไหม ไสหัวออกไป!”

รังแกหลานสาวเธอถึงที่นี่ หากว่าเธอไม่อยู่ วันนี้เหวยหว่านคิดจะลงมือตีซู่เป่าด้วยงั้นเหรอ

ในใจของเหวยหว่านรู้สึกโกรธแค้นเป็นอย่างมาก

ยัยตัวน้อยรู้ทั้งรู้ว่านายหญิงซูอยู่ในห้องครัว แต่ไม่พูด

กลับยั่วโมโหเธอแล้ววิ่งไปทางห้องครัว อายุน้อยๆ แต่ร้ายกาจเช่นนี้

เหวยหว่านทั้งรนทั้งโมโห แต่ก็พูดอย่างอดทน “แม่ ทำไมแม่ถึงเข้าข้างเธอล่ะ แบบนี้เธอจะโดนแม่ตามใจจนนิสัยเสียนะ”

ซู่เป่าเม้มปาก มองไปทางคุณยาย จากนั้นก็มองไปทางเหวยหว่าน

เธอส่ายหัวอย่างมั่นคง “ซู่เป่าไม่ได้ด่า ป้าสะใภ้รองเจอหน้าซู่เป่าแล้วรู้สึกเฮงซวย ซู่เป่าบอกที่ซวยไม่ใช่เพราะซู่เป่า แต่เป็นเพราะเงาที่บิดเบี้ยวต่างหาก ป้าสะใภ้รองก็จะวิ่งมาสั่งสอนซู่เป่า......”

สีหน้าของนายหญิงซูยิ่งอยู่ยิ่งมืดครึ้ม “ป้าอู๋ เก็บของของเธอ โยนออกไป ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปตระกูลซูไม่มีสะใภ้แบบนี้อีก”

ดวงตาเหวยหว่านแดงก่ำ เธอกัดปากกล่าว “ตามใจมันไปเถอะ สักวันมันต้องนิสัยเสียแน่”

พูดจบเธอก็หันหน้า วิ่งขึ้นไปบนห้องอย่างโกรธเคือง

คิดจะให้เธอไป ไม่มีทางสะหรอก

เหวยหว่านปิดประตู ไม่ยอมออกไปทั้งนั้น

เธอรู้สึกว่านายหญิงซูตาบอด ไอ้เด็กนอกสายเลือดนั่นมันตั้งใจพูดแบบนี้นายหญิงซูดูไม่ออกงั้นเหรอ

รู้จักการใส่ร้ายคนอื่นตั้งแต่อายุน้อยๆ พวกเขาไม่คิดจะสอนงั้นเหรอ

นายหญิงซูมองแผ่นหลังของเหวยหว่าน ภายในใจก็รู้สึกโมโห

“คนบ้าอะไรกัน ลูกตัวเองไม่ยอมสอนดีๆ คนอื่นสอนให้ก็บอกพ่อผัวแม่ผัวจุ้นเรื่องครอบครัว! พอถึงทีเธอล่ะ ใครให้สิทธิ์เธอมาสอนซู่เป่าฉันกัน”

ป้าอู๋กระแอมทีหนึ่ง “นายหญิง อย่าโมโหเลย เด็กยังอยู่ที่นี่”

ซู่เป่ายกมือลูบหลังของนายหญิงซูเบาๆ พร้อมเอ่ยปลอบ “คุณยายไม่โกรธนะๆ”

สีหน้าซู่เป่าแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด

แม่บอกว่าต้องทำให้คุณยายมีความสุข แต่ซู่เป่ากลับทำคุณยายโมโห

นายหญิงซูข่มอารมณ์เอาไว้ ตัดสินใจว่าจะปลอบซู่เป่าให้เสร็จก่อนค่อยไปจัดการเหวยหว่าน

เธอมองซู่เป่ากินไข่ตุ๋นไปถ้วยหนึ่ง เล่นกับเธอในห้องไปพักหนึ่ง จนซู่เป่าหลับเธอจึงค่อยๆ ปิดประตู ใบหน้าเมตตาเคร่งขรึมลงในทันที

“เหวยหว่านล่ะ” เธอเอ่ยถาม

ไม่คิดว่าป้าอู๋กลับบอกว่า “นายหญิงรองออกไปรับคุณหนูน้อยและคุณชายน้อยเมื่อครู่แล้วค่ะ……”

ชิ่งหนีไปโดยใช้โอกาสที่นายหญิงกำลังโอ๋ให้ซู่เป่านอน