ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 35

ในคฤหาสน์ หานหานตกใจจนหยุดร้องไห้ไปนานแล้ว เธอสะอึก ร้องไห้สะอื้นเสียงเบาขึ้นมา

นายหญิงซูอารมณ์ขึ้นทันที พูดด้วยใบหน้าเย็นๆ “เธอชอบร้องไห้ไม่ใช่หรือไง ร้องต่อสิ วันนี้น้ำตาไม่เต็มกะละมังห้ามหยุดร้อง”

หานหานตกใจจริงๆ ร้องไห้เสียงดัง ว๊าก อีกครั้ง

ก่อนหน้านี้เธอร้องเพราะตั้งใจโวยวาย ดังนั้นจึงแค่ร้องสามส่วนโวยวายสามส่วนแต่ก็ยังออมแรงไว้อีกสี่ส่วน

รอบนี้เธอร้องไห้จริงๆ

เจ้าตัวน้อยยกกะละมังล้างหน้าไว้ น้ำตาไหลอย่างหยุดไม่อยู่ หยดน้ำตาไหลลงกะละมังราวกับของไร้ค่า

นายหญิงซูเองก็หหัวแข็ง มองเธอร้องไห้นิ่งๆ ไปเช่นนั้น

คนเราเมื่อแก่ลงจะติดนิสัยเด็ก หานหานดื้อรั้นนายหญิงเองก็ดื้อรั้น เด็กหนึ่งคนแก่หนึ่งแข็งทื่อกันอยู่แบบนี้ สุดท้ายหานหานก็ร้องไห้จนเหนื่อย

แต่หานหานไม่กล้าหยุด เธอก้มหน้ามองกะละมังทีหนึ่ง น้ำตาในกะละมังไม่ถึงแก้วเสียด้วยซ้ำ เธอจึงร้องไห้หนักกว่าเดิมในทันที

เธอร้องไห้ไปพร้อมสะอื้นไป “คุณย่า หนูร้องไห้ให้เต็มกะละมังไม่ได้จริงๆ หนูหิวน้ำ หนูอยากดื่มน้ำ……”

ป้าอู๋ที่อยู่อีกด้านรู้สึกขบขันอย่างอดไม่ได้

นายหญิงซูเองก็ทั้งโกรธทั้งขบขัน เธอกล่าวถาม “จะร้องไห้อีกไหม”

หานหานสูดน้ำมูก ส่ายหัวด้วยดวงตาแดงก่ำ

นายหญิงซูส่งเสียง หึ ขึ้นจมูกทีหนึ่ง แล้วเดินกลับห้องไป

ป้าอู๋รีบขึ้นหน้า พร้อมกล่าว “คุณหนูน้อย กลับไปเถอะ กลับไปดื่มน้ำพักฟื้นสักแก้ว”

ขอบตาหานหานแดงผ่าว ไม่มีใครเคยทำแบบนี้มาก่อน

เมื่อก่อนพอเธอร้องไห้ แม่ของเธอก็จะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ

แต่ตอนนี้เธอค่อยๆ เข้าใจแล้ว ร้องไห้ไม่ได้ได้ผลเสมอไป อย่างน้อยร้องไห้ต่อหน้าคุณย่าไม่มีประโยชน์

หานหานถูกป้าอู๋พาไปที่ชั้นหนึ่ง นั่งอยู่บนโซฟาสะอึกไปดื่มน้ำไป

เวลานี้คนอื่นๆ ยังไม่กลับมา แม่ของเธอก็ถูกไล่ออกไป คฤหาสน์แสนใหญ่ราวกับเหลือเธอเพียงแค่คนเดียว จู่ๆ หานหานก็รู้สึกเกร็งกลัว รนราน สับสน

เธอเคยประสบเรื่องแบบนี้มาก่อนที่ไหนกัน เธอรู้สึกราวกับถูกทั้งโลกทอดทิ้ง

ขณะที่เธอกำลังหมดหนทางมากที่สุด จู่ๆ ร่างคนเล็กๆ ร่างหนึ่งก็วิ่งลงมาจากชั้นบน

ซู่เป่ายื่นอมยิ้มแท่งหนึ่งให้เธอ พร้อมกล่าว “พี่หานหาน หนูให้”

เมื่อกี้ตอนเธอเพิ่งตื่นนอน ก็เห็นหานหานกำลังถือกะละมังร้องไห้จากทางหน้าต่าง

หานหานสูดจมูก หันหน้า พร้อมพูด “ฉันไม่เอาลูกอมของเธอ”

ซู่เป่ารีบเก็บอมยิ้มใส่ในกระเป๋าทันที “ก็ได้ งั้นไม่ให้แล้ว”

หานหาน “……”

ซู่เป่าถามอย่างสงสัย “พี่หานหาน น้ำตาพี่เต็มกะละมังหรือยัง”

ไม่พูดยังดีหน่อย หลังพูดเรื่องนี้หานหานก็คิดถึงกะละมังใบใหญ่ทันที เธอรู้สึกต่อให้เธอร้องไห้จนตาบอด น้ำตาของเธอก็ไม่มีทางเต็มกะละมัง จึงเบะปาก น้ำตาหยดลงมาอีกครั้ง

ซู่เป่ารีบวิ่งไปอีกด้าน ยื่นกะละมังเมื่อกี้ออกมา

“พี่สู้ๆ นะ ต้องร้องไห้เยอะกว่านี้ อีกตั้งเยอะกว่าจะเต็ม”

ดังนั้นหานหานร้องไห้ไปพร้อมกล่าว “ธะ-เธอยกดีๆ หน่อย อย่าให้น้ำตาของฉันหยดลงพื้นล่ะ”

เจ้าตัวน้อยทั้งสองรนจนเหงื่อซึมเต็มหัว มองกะละมังที่เพิ่งเกาะเป็นไอชื้นบางๆ เขย่าทีหนึ่งในที่สุดก็เห็นเป็นหยดน้ำ หานหานกลับร้องไม่ออกแล้ว

ซู่เป่ายกแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมา “ในตาของพี่ไม่มีน้ำแล้ว พี่รีบดื่มน้ำเร็ว ดื่มน้ำจะได้มีน้ำตา”

หานหานอัดน้ำแก้วหนึ่ง ตะโกนร้องไห้ต่อ แต่กลับไม่มีน้ำตาอีกแล้ว

ซู่เป่าเทน้ำเพิ่มอีกแก้ว “ดื่มอีก”

สุดท้ายหานหานดื่มน้ำไปสี่แก้ว เธออิ่มจนท้องจะแตก

เธอพยายามมานาน ตะโกนร้องจนเสียงแหบ ก็ไม่เห็นเต็มกะละมัง

ซู่เป่าเผยสีหน้าเห็นใจ “ทำยังไงดี น้ำตาไม่เต็มกะละมัง คุณยายจะให้พี่กินข้าวหรือเปล่า…”

หานหาน “ฮรือ”