ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 36

หลังระบาย เหวยหว่านอารมณ์เย็นลง

เธอมองด้านนอก ฟ้ามืดลงแล้ว แต่กลับยังไม่มีคนโทรมาเรียกให้เธอกลับไป ในใจเธอรู้สึกหงุดหงิดและกังวลใจ

“แม่ ฉันกลับไปดีกว่า ฉะ-ฉันกลับไปขอร้องเธอ ถือสะว่าเพื่อหานหาน ต่อให้ต้องอดทนฉันก็ยอม”

สุดท้ายเหวยหว่านก็กลัวจะถูกไล่ออกอยู่ดี

ดวงตาของยายหานหานเบิกจ้อง “กลับไปขอร้องมันทำไม ที่ผ่านมาเพราะเธอคุยง่ายเกินไปไง พวกมันเลยรังแกเธอแบบนี้”

เธอยกมือถือขึ้นมา ไม่รู้ว่าพูดอ้อมไปกี่ตลบจึงหลอกถามคนใช้คนหนึ่งในคฤหาสน์เรื่องหานหานร้องไห้อย่างหนักเมื่อตอนเย็นมาได้

ยายของหานหานพูดอย่างได้ใจ “เห็นไหมล่ะ ไม่มีเธอแล้วหานหานร้องไห้หนักขนาดไหน ไม่ต้องห่วง พวกมันจัดการหานหานไม่ได้หรอก เธอรอพวกเขามาขอร้องเธอเลยดีกว่า”

เหวยหว่านลังเล “ไม่มีทาง”

ยายของหานหานกอดอก “ไม่มีทางได้ยังไง มีเด็กคนไหนบ้างที่สามารถห่างแม่ได้ ตั้งแต่หานหานเกิดไม่เคยห่างจากเธอสักวัน คืนนี้ตอนนอนหานหานต้องโวยวายแน่

คิดว่าพวกเขาไม่รู้จักหานหานหรือไง หานหานโวยวายขึ้นมากระทั่งเหวยหว่านเองยังปลอบไม่ได้

แม่แท้ๆ ยังโอ๋ยาก อย่าว่าแต่คนในตระกูลซูเลย

“เด็กดี ฟังแม่สิ แม่อาบน้ำร้อนมาก่อนแม่จะไม่รู้งั้นเหรอ รอดูเถอะ ไม่เกินสองวันพวกเขาต้องมาขอร้องให้ลูกกลับไปแน่”

เหวยหว่านตัดสินใจไม่ถูก แต่ก็รู้สึกที่แม่เธอพูดก็มีเหตุผล

หานหานร้องไห้ขึ้นมาไม่มีใครสามารถจัดการได้จริงๆ ตระกูลซูคงไม่ปล่อยให้หานหานร้องไห้ทั้งคืนหรอกใช่ไหม

ต่อให้คืนนี้ร้องไห้เหนื่อยจนหลับไป แล้วพรุ่งนี้ล่ะ

หานหานโมโหร้ายตอนตื่นนอนมาก ไม่พอใจนิดหน่อยก็เริ่มเขวี้ยงของ นอกจากเธอไม่มีใครสามารถปลอบหานหานได้

อีกอย่าง ยังมีซูจื่อซี

ซูจื่อซูดูแล้วเชื่อฟังมากกว่าหานหาน แต่ก็จัดการยากเช่นกัน เขาชอบเล่นเกมส์ ติว่าไม่ได้ หากว่าแล้วจะเขวี้ยงมือถือด้วยโทสะ ดื้อรั้นยิ่งกว่าวัวเสียอีก

เหวยหว่านคิดไปคิดมาก็รู้สึกวางใจ

จริงๆ ในใจของเธอก็รู้สึกโมโห อยากจะสั่งสอนคนตระกูลซูสักหน่อย ให้พวกเขารู้ว่าไม่มีเธอไม่ได้ ดูว่าหลังจากนี้พวกเขาจะกล้าให้เธอหย่ากับซูจื่อหลินอีกหรือเปล่า

**

ตกดึก ไม่มีแม่อยู่ข้างกาย ขอบตาหานหานแดงก่ำขึ้นมาจริงๆ

เพียงแต่เธอคิดถึงกะละมังที่ไม่ว่าจะร้องไห้อย่างไรก็เติมไม่เต็ม เธอไม่กล้าร้องไห้โวยวายออกมาอีก

ป้าอู๋รู้สึกเธอน่าสงสาร จึงถอนหายใจพร้อมกล่าว “คุณหนูน้อย รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้ตื่นมาจะดีขึ้นเอง”

หานหานคลุมโปง เบะปากน้ำตาเอ่อล้น

“ป้าออกไป หนูไม่เอาป้า!” เธอตะโกนเสียงสะอื้น

ป้าอู๋ “คุณหนูน้อย…”

จู่ๆ หานหานก็หยิบหมอน โยนใส่หน้าป้าอู๋อย่างแรง “ออกไปเดี๋ยวนี้!”

เธอไม่เอาป้าอู๋ เธอจะเอาแม่

หานหานไม่ร้องไห้โวยวาย แต่ยังคงนิสัยย่ำแย่เช่นเดิม เธอกวาดของทุกอย่างบนโต๊ะทิ้งดังพรึบ

ป้าอู๋จึงได้แต่จากไป พร้อมพูด “มีอะไรก็กริ่งเอานะ”

เพิ่งเดินออกจากประตูก็เห็นนายหญิงใหญ่อยู่ด้านนอกพอดี ด้านข้างนายหญิงซูคือซู่เป่าที่ใส่ชุดนอน

นายหญิงซูถามขึ้น “เธอยังใส่อารมณ์งั้นเหรอ”

ป้าอู๋ตอบ “ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ นายหญิงอย่าโมโหเลย ยังไงเธอก็เป็นแค่เด็ก…”

นายหญิงซูส่งเสียงหึ

ก็เพราะเป็นเด็กไง ถึงต้องสั่งสอน

ไม่สอนตอนเด็ก แล้วหวังให้รู้เรื่องเองตอนโตงั้นเหรอ

มันเป็นไปไม่ได้

ซู่เป่ากอดกระต่ายน้อยเอาไว้ ไตร่ตรองสักพัก แล้วจึงเคาะประตู

เจ้าตัวน้อยพูดเสียงนุ่มนิ่ม ด้วยสีหน้าจริงจัง “พี่หานหาน พี่นอนคนเดียวกลัวไหม”

เห็นเพียงเจ้าแก้มก้อนเกาะอยู่ตรงประตู ยื่นหัวน้อยๆ เข้าไป เอ่ยพูดเสียงเบา “กลางคืนมีผีนะ พี่กลัวผีหรือเปล่า ให้หนูอยู่เป็นเพื่อนไหม”

หานหานจ้องจิก เธอรู้สึกซู่เป่าเป็นคนไม่ดี

เธอตั้งใจพูดแบบนี้แน่ๆ

“ฉันไม่ต้องการให้เธออยู่เป็นเพื่อน ออกไป” ได้ยินเพียงเสียง ปัง หานหานปิดประตูลง

ซู่เป่ากระพริบตาอย่างไร้เดียงสา