ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 37

หานหานไม่กล้าหันหลังหลับ เกาะอยู่ตรงประตูอยากเปิดประตู แต่ไม่ว่าจะเปิดอย่างไรก็เปิดไม่ได้

ด้านหลังราวกับมีคนกำลังร้องไห้ หานหานหันหลังกลับอย่างแรง แต่กลับไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

เธอตกใจมาก เด็กคนหนึ่งจะรู้อะไรได้กัน เธอหลบเข้าไปใต้เตียง

ด้านนอกเงียบสงัด

จู่ๆ เธอก็เห็นขาคู่หนึ่งเขย่งอยู่ เดินไปเดินมา เดินไปเดินมาอยู่ในห้องของเธอ จนสุดท้ายมาหยุดอยู่ที่หน้าเธอ

หานหานหยุดหายใจ เบะปาก ปิดปากตัวเองไว้แน่น

‘คน’ นั้นราวกับได้ยิน มือของเธอยันขอบเตียงไว้ค่อยๆ โน้มตัวลง ดังเป็นเสียง เอี๊ยดอ๊าด

‘คน’ นั้นจะเจอเธอแล้ว

จู่ๆ ประตูห้องถูกเปิดออก เสียงของซู่เป่าดังขึ้น “%……#……!”

หานหานไม่รู้ว่าเธอบ่นอะไรอยู่

เห็นเพียงลูกไฟพุ่งออกมาดัง ฟู่ว ชนอยู่บนตัวของ ‘คน’ คนนั้น

เสียงโอดครวญดังโหยหวนขึ้น ขาที่เดินเขย่งเมื่อครู่ปลิวออกไปด้านนอก

ซู่เป่าวิ่งตามขึ้นไป ใบหน้าเล็กๆ เต็มไปด้วยความจริงจัง ลูกไฟในมือกลมดิ๊ก ชนไปบนตัวผีผู้หญิงอย่างไม่หยุดหย่อน

จี้ฉางหรี่ตา พูดเสียงต่ำ “เป็นผีร้ายสินะ…”

ผีเองก็แบ่งชั้น

ผีที่ได้แต่ลอยวนเวียนอยู่ในโลกมนุษย์ ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอวิญญาณสลาย เรียกว่า ผีหรือวิญญาณเร่ร่อน

มักเป็นคนธรรมดาที่ตายเพราะการป่วย เกิดอุบัติเหตุและการแก่เฒ่า แต่กลับไม่ยอมไปเกิดใหม่ ก็จะกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน

ต่อมาคือผีที่ไม่ได้ตายโดยธรรมชาติ ก่อนตายพวกเขาจะต้องมีแรงอาฆาตอย่างแรงกล้า หรืออาจเป็นความเจ็บแค้น ผีเช่นนี้มักเรียกว่าผีเหี้ยน

ผีเหี้ยนดุร้ายมาก เมื่อถึงวันเวลาที่เหมาะสม นอกเสียจากจะทำให้ผู้อื่นเห็นพวกเขาได้ พวกเขายังคร่าชีวิตได้อีก

ผีเหี้ยนเรียกอีกอย่างว่าผีร้าย ผีร้ายคือผีที่ดุร้ายที่สุดในบรรดาผีที่ตายโดยวิธีเหนือธรรมชาติ บนตัวพวกเขาจะมีสิ่งยึดติด สิ่งยึดติดที่ว่าสามารถเติบโตโดยการซึมซับ ‘ไอพิฆาต’ พร้อมไปสิงอยู่บนร่างมนุษย์

เช่นผีเฮงซวยสามารถสิงอยู่บนร่างคน ทำให้ผู้โดนสิงเฮงซวยอย่างไม่ทราบสาเหตุ กระทั่งถึงฆาตด้วยอุบัติเหตุ

ผีร้ายไม่ยอมรับความจริงที่ตนนั้นตายแล้ว พวกเขาจะหาร่างสิงสู่ไปทั่ว เพื่อที่จะใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง

ซู่เป่าข่มผีร้ายเอาไว้ไม่ได้ สุดท้ายก็ปล่อยให้เธอหนีไป

ก่อนที่ผีผู้หญิงจะหนี ยังหันหน้ามามองจิกซู่เป่าทีหนึ่ง จากนั้นจึงหายไปท่ามกลางฉากราตรี

ซู่เป่าหันหน้าไปถาม “อาจารย์ นี่คือผีร้ายอะไรกัน”

จี้ฉางค่อยๆ อธิบายให้เธอฟัง จากนั้นก็พูดเสริม “ผีร้ายมีหลายรูปแบบ แต่ต้นเหตุทุกอย่าง ล้วนหล่อหลอมมาจากความนิสัยร้ายๆ ของมนุษย์เช่น ความรัก ความชัง ความโลภะ ความแค้น ความโง่เขลา จนกลายเป็นผีขี้แย ผีขี้ขลาด ผีขี้งก ผีลามก…”

ซู่เป่าชี้ไปทางหน้าต่าง “แล้วนั่นคือผีอะไร”

จี้ฉางหรี่ตา “ผีขี้แย”

ซู่เป่ากระพริบตา จู่ๆ ก็หันหน้ากลับไปมองหานหาน

เหมือนเธอจะเข้าใจอะไรบ้างอย่าง

“เพราะพี่หานหานชอบร้องไห้ ดังนั้นจึงมีผีขี้แยมาหาเหรอ”

จี้ฉางเอ่ยชม “ใช่ เช่นคนที่กินจุก ก็จะล่อผีตะกละมาหา คนที่ชอบร้องไห้มากๆ ก็จะล่อผีขี้แยมาเช่นกัน”

ซู่เป่าพยักหน้าอย่างถี่รัว

เธอบอกแล้ว เด็กๆ อย่าร้องไห้บ่อย

ในหัวของหานหานดัง วืดๆ เธอตกใจจนนิ่งอึ้งไป

เห็นซู่เป่าหันหน้ามาพูดบางอย่าง แต่เธอฟังไม่ชัดทั้งนั้น หัวใจอุตส่าเย็นลงได้ เธอวิ่งด้วยร่างสั่นระริกไปทางซู่เป่า

ซู่เป่า “เอาน่า ไม่ต้องกลัว หนูไล่ผีร้ายออกไปแล้ว”

หานหานตะครุบลงบนตัวซู่เป่า ร้องเสียงดังว๊ากออกมา

รอบนี้เธอตกใจมากจริงๆ

เมื่อเห็นซู่เป่าที่มาพร้อมกับการยิงลูกไฟ เหมือนเธอได้เห็นอุลตร้าแมน

เมื่อก่อนที่พี่ชายเธอดูอุลตร้าแมน อุลตร้าแมนก็เป็นแบบนี้เลย

หานหานร้องไห้สะอื้นจนหายใจไม่ทัน เกาะแขนซู่เป่าไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ

ซู่เป่าตบปลอบเธอ “โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะๆ”

ทั้งๆ ที่ตนเองเป็นแค่เด็ก แต่กลับปลอบอีกฝ่ายราวกับเป็นแม่ตัวน้อย

เธอเหมือนจู่ๆ ก็คิดบางอย่างออก เธอรีบกล่าว “พี่หานหาน พี่หยุดก่อน เดี๋ยวหนูไปเอาแก้วน้ำ”

เธอยังไม่ลืมเรื่องที่ต้องเก็บน้ำตา