ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 38

เหวยหว่านเอาแต่มองโทรศัพท์ และเมื่อรอจนกระทั่งหลังสิบโมงหรือเกือบสิบเอ็ดโมง

เวลานี้แหละที่หานหานตื่น

ยายของหานหานพูด “รอหน่อยเถอะ! ภายในสิบนาทีนี้ตระกูลซูจะโทรเรียกให้แกกลับไปแน่นอน”

เหวยหว่าน “แล้วถ้าพวกเขาไม่เรียกล่ะ”

ยายของหานหานส่ายหัว “เป็นไปไม่ได้ ส่วนมากตอนพวกเขาโทรมาก็เย่อหยิ่ง หน้านิ่ง แต่ต้องโทรมาแน่ ๆ”

เหวยหว่านรอ และรอจนถึงเที่ยงวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวคราวจากตระกูลซู

เธอนั่งต่อไปไม่ไหว ลุกขึ้นและพูดว่า “ไม่ได้ หนูต้องไปดู!”

ยายหานหานเรียกอยู่หลายครั้งแต่ก็หยุดเหวยหว่านไม่ได้ เธอแค่รู้สึกว่าเหวยหว่านใจร้อนเกินไป!

ตั้งแต่อดีตลูกคนไหนที่อยู่ห่างจากแม่ได้ แล้วเธอรีบร้อนอะไร

**

ตระกูลซู

ซู่เป่ากำลังวาดรูปอยู่กับหานหาน

“ให้พี่” ซู่เป่ายื่นกระดาษเปล่าให้หานหาน

หานหานหันหน้ามาและตะคอก “ฉันไม่อยากได้ของแก”

แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่เขาก็ยังรับมันไว้

ซู่เป่าตอบอย่างประหลาดใจ “พี่ไม่อยากได้ไม่ใช่เหรอ”

หานหานเชิดคางขึ้นและพูดอย่างหนักแน่นว่า “กระดาษของฉันมันยังขาวไม่พอ ก็ต้องใช้กระดาษของแกสิ!”

ซู่เป่า “...”

หลังจากนั้นไม่นานทั้งคู่ก็วาดรูปกัน และซู่เป่าก็พูดว่า “หนูจะส่งไปให้เพื่อนเก่าของหนูดู!”

หลังจากพูดจบเธอก็วิ่งออกไปหานายท่านซู และลากนายท่านมา

นายท่านซูถอดแว่นสายตายาวลงแล้วถามว่า “วันนี้วาดอะไร”

ซู่เปาหยิบของตัวเองมา “คุณปู่ดูสิ! นี่รูปไข่ไก่”

นายท่านซูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาและถามอีกครั้ง “หานหานล่ะ”

หานหานที่กำลังดูทั้งสองหัวเราะกับภาพวาดของซู่เป่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า และรู้สึกว่าคุณปู่ไม่ชอบเธอ

ในตอนนี้นายท่านซูกลับถามเธอต่อ และดวงตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะเป็นประกายออกมา

หานหานพูดอย่างมีความสุข “หนูวาดรูปแม่ไก่!”

นายท่านซูเลิกคิ้วดูภาพวาดของหานหาน และทันใดนั้นก็พบว่าเธอวาดภาพเก่งเช่นกัน

อาจจะไม่คล่องแคล่วเหมือนภาพวาดของซู่เป่า แต่ก็เต็มไปด้วยความเป็นเด็ก

ซู่เปาหยิบโทรศัพท์มือถือของนายท่านซูมาถ่ายภาพวาดของตัวเอง และถ่ายภาพวาดของหานหานส่งให้กับอาจารย์เหลา

เธอกดโทรศัพท์ โน้มตัวเข้าไปใกล้ไมโครโฟนแล้วพูดว่า “เพื่อนเก่า นี่เป็นภาพที่ฉันกับน้องสาวฉันวาด”

ไม่นานอาจารย์เหลาก็ตอบกลับมา “เธอทั้งคู่วาดรูปได้ไม่เลวเลย! จะรังเกียจไหมถ้าฉันจะลงเหวยป๋อ”

ซู่เป่าหันไปมองหานหาน และเห็นว่าเธอก็เห็นด้วย จึงตอบอย่างดีใจว่าไม่รังเกียจ

หลังจากนั้นไม่นาน อาจารย์เหลาก็นำภาพไปลงเหวยป๋อ ครั้งนี้ไม่ได้มีแค่ของซู่เป่า แต่มีของหานหานด้วย

แม้ว่าหานหานจะอ่านหนังสือไม่ออก แต่แววตาของเธอก็ยิ่งเป็นประกายขึ้นเมื่อเธอเห็นเหวยป๋อนั่น

ที่แท้ความรู้สึกที่ได้รับคำชมก็เป็นแบบนี้นี่เอง!

เป็นเวลานานแล้วที่ไม่มีใครชมเชยเธอเลยนอกจากแม่ของเธอที่เอาแต่พูดว่า 'หานหานเก่งมาก ๆ เลย'

ถ้าไม่ร้องไห้หรือสร้างปัญหา ก็จะได้รับความสนใจจากคนอื่นด้วย...

หานหานมองไปที่ซู่เป่า เป็นครั้งแรกที่คิดถึงคำถามข้อนี้ขึ้นมา

ทั้งยายและแม่ของเธอต่างก็พูดว่าซู่เป่าเป็นวายร้ายตัวเล็ก เจ้าเล่ห์ และมาที่ตระกูลซูเพื่อจะแย่งของของเธอ

แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น...

ในตอนบ่าย เมื่อไม่มีแม่คอยอยู่เป็นเพื่อน และไม่มีใครอยากเล่นกับหานหาน หานหานก็จะไปหาซู่เป่า

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สองคนกำลังถือถังใบเล็กและเล่นจับปลาในสระน้ำตื้นในสวน

เหวยหว่านมาถึงตระกูลซู แต่น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถเข้าไปได้ และถูกไล่ออกมาอีกครั้ง

เธอรู้สึกกลุ้มใจ และไม่พอใจเอามาก ๆ ดังนั้นเธอจึงออกไปเดินเตร็ดเตร่นอกคฤหาสน์ของตระกูลซู!

คฤหาสน์ของตระกูลซูไม่ได้ปิดล้อมไว้ทั้งหมด บางพื้นที่ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและบางพื้นที่ล้อมรอบด้วยทะเลสาบเป็นปราการธรรมชาติ

และเพื่อผสานรวมกับธรรมชาติ คฤหาสน์และภูเขาด้านหลังจึงถูกกั้นแค่รั้วเหล็กเท่านั้น

เหวยหว่านเห็นหานหานผ่านรั้วเหล็กจากระยะไกล และพบว่าเธอกำลังเล่นกับซู่เป่า!

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ เธอเป็นเด็กดีขนาดนี้ ถ้าไปเที่ยวเล่นกับซูเป่าสักวันก็คงใจแตก!

“หานหาน!” เหวยหว่านตะโกน “ลูกรัก มองทางนี้เร็ว!”

ซู่เป่ากำลังจับปลากับหานหาน ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของเหวยหว่าน

ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นเหวยหว่านอยู่ด้านนอกรั้วเหล็ก

หานหานหันหน้าไปมองรอบ ๆ “เฮ้ ฉันเหมือนได้ยินเสียงแม่ฉันเลย...”

ซู่เป่าปิดหูเธอไว้ทันทีและพูดว่า “ไม่ พี่ไม่ได้ยิน”

หลังจากพูดจบ เธอก็โยนถังออกไป จูงมือหานหานแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน “มาเร็ว มีสัตว์ประหลาดตัวใหญ่อยู่ข้างหลังพี่”

เมื่อหานหานได้ยิน เธอก็คิดถึง 'คน' เมื่อคืนได้ทันที

เธอไม่หันกลับมามองและวิ่งเร็วกว่าซู่เป่า และเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

เหวยหว่าน “...”

เธอกำลังจะโกรธจัด ที่แท้ก็คือซู่เป่ายัยเด็กเจ้าเล่ห์คนนี้!

หลังจากมาที่ตระกูลซู ของทุกอย่างที่แย่งหานหานมาก็ทำให้หานหานถูกเพ่งเล็งและถูกวิจารณ์

ตอนนี้หานหานกำลังถูกเข้าใจผิด!

เหวยหว่านโกรธมาก เพราะป้าสะใภ้รองของเธอ...เธอไม่ชอบเด็กแบบนี้!

**

ในตอนเย็น ซูจื่อซี ซูเหอเหวิน และซูเหอเหวิน เด็กชายตัวเล็ก ๆ สามคนที่เพิ่งเรียนขุมนุมเสร็จก็กลับมา

เนื่องจากเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ผู้คนที่ทานอาหารเย็นในคืนนี้จึงดูเรียบร้อยกว่าที่เคย และลูกชายทั้งแปดคนของตระกูลซูก็กลับมาแล้ว

คุณท่านซูพูด “ซู่เป่าอยู่บ้านจนเบื่อทั้งวัน พรุ่งนี้ไปตั้งแคมป์ที่อุทยานพื้นที่ชุ่มน้ำสิ”

ซู่เป่ากัดตะเกียบ เอียงศีรษะแล้วถาม “คุณปู่ ตั้งแคมป์คืออะไรเหรอคะ”

เธอสามารถเข้าใจสิ่งที่เธอเคยได้สัมผัสมาก่อน แต่ยังไม่ค่อยเข้าใจนักเกี่ยวกับสิ่งที่เธอไม่เคยเห็น เช่น การตั้งแคมป์

ซูอี้เซินอธิบายด้วยรอยยิ้ม “การตั้งแคมป์ก็คือการไปกลางแจ้งและพักอยู่นอกบ้าน”

ซู่เป่าสงสัย “เรามีบ้าน แล้วทำไมเราไม่อยู่ที่บ้านล่ะคะ”

ซูจื่อซีเย้ยหยันและพูดอย่างเหยียดหยามว่า “บ้านนอก!”

หลังจากพูดจบเขาก็โยนตะเกียบทิ้ง เอามือล้วงกระเป๋าแล้วเดินออกไป “ฉันไม่กินแล้ว! แล้วพรุ่งนี้ฉันก็จะไม่ไปตั้งแคมป์ด้วย”

แคมป์ปิ้งมีอะไรน่าสนุก

ไม่สนุกเท่าเล่นเกมอยู่ที่บ้านหรอก!

สีหน้าของคุณท่านซูจริงจัง และพูด “แกพูดอะไร กลับมานั่งลงเดี๋ยวนี้!”

ซูจื่อซีทำหน้าตาบูดบึ้ง “จุ๊ ๆ พระเจ้าหลวงพูดแล้ว วิ่งเร็ว!”

ซูอี้เซินวางตะเกียบลงอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างเย็นชา “ซูจื่อซี!”

ซูจื่อซีเงียบ แม้ว่าเขาจะกลัวลุงซูอีเฉินคนนี้นิดหน่อย แต่ในใจของเขาก็ไม่พอใจเช่นกัน

หันหลังวิ่งขึ้นไปชั้นบน

คุณท่านซูรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

ลูกสองคนนี้ ไม่มีใครได้เรื่องสักคน

**

ในอีกด้านหนึ่ง แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์ซึ่งติดตามเหวยป๋อของอาจารย์เหลามาโดยตลอดก็พบว่าอาจารย์เหลาได้โพสต์เหวยป๋อ

ครั้งนี้ ไม่เพียงแค่ภาพวาดของซู่เป่าเท่านั้นที่ถูกโพสต์ แต่ยังมีการโพสต์คำพูดของหานหานด้วย

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเป็นอย่างยิ่ง ภาพวาดของซู่เป่าก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน แทบจะเทียบไม่ได้กับของเสวี่ยเอ๋อร์เธอเลย

หานหานวาดภาพบ้าอะไร นั่นแม่ไก่เหรอ ไม่เหมือนเลยสักนิด!

ลายเส้นยุ่งเหยิงไม่มีความสวยงามเลยซักนิด!

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์รู้สึกขุ่นเคือง “นี่มันอะไรเนี่ย! ตระกูลซูควรหยุดทำให้คนพูดไม่ได้ได้แล้ว ใช้เงินเพื่ออุ้มซู่เป่ายังไม่พอ ตอนนี้ยังดึงเอาหานหานไปด้วยอีก อุ้มกันหนักไปไหม”

“คนในตระกูลซูเอาแต่ผลประโยชน์เป็นสำคัญ! ก็แค่เด็กสองคน ภาพวาดก็ธรรมดา ๆ มันต้องถึงขนาดนั้นเลยเหรอ”

เสวี่ยเอ๋อร์นั่งเงียบอยู่ด้านข้างและพูดอย่างเศร้าใจ “แม่ วันนั้นเสวี่ยเอ๋อร์พูดไม่ดีหรือเปล่า...”

เธอเกิดความพะวงในใจอยู่ตลอดเวลาเรื่องที่เธอโกหกและถูกเปิดเผยในวันนั้น

เมื่อนึกถึงสายตาเยาะเย้ยและสงสัยของคนเหล่านั้น พื้นที่เงามืดในใจเธอก็มีมากขึ้น

นอกจากนี้ซู่เป่ายังแย่งโควต้าของเธอ และป้าสองคนที่เดินผ่านหน้ารถไปบอกว่าเธอไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นนักเรียนของอาจารย์เหลา

เมื่อเวลาผ่านไป เสวี่ยเอ๋อร์กลับไม่สามารถละทิ้งเรื่องนี้ออกจากใจได้ และกลับรู้สึกอาฆาตแค้นซู่เป่ามากขึ้นเรื่อย ๆ...

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์ปลอบโยน “ลูกไม่ต้องคิดมากนะ มันไม่ใช่ความผิดของลูกเลย”

เมื่อเห็นว่าเสวี่ยเอ๋อร์รู้สึกเศร้าใจ แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์จึงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ลูกไม่ต้องเข้าเรียนชุมนุมก็ได้ แม่จะพาลูกไปตั้งแคมป์!”

ใบหน้าของเสวี่ยเอ๋อร์สดใสขึ้น “จริงเหรอคะ”

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์เป็นแม่ที่ทุ่มเทเพื่อลูก และเสวี่ยเอ๋อร์ได้เข้าเรียนชุมนุมต่าง ๆ ตั้งแต่เธออายุได้สองขวบ

ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์เต็มไปด้วยการจัดการเรื่องต่าง ๆ มากมาย แม้ว่าเสวี่ยเอ๋อร์จะได้หยุดพักเป็นระยะ ๆ แม่ของ เสวี่ยเอ๋อร์ก็จะไปอ่านหนังสือกับเสวี่ยเอ๋อร์เพื่อปลูกฝังให้ลูกมีนิสัยรักการอ่าน

ชีวิตของเสวี่ยเอ๋อร์คือการไปโรงเรียน เรียนกวดวิชา เรียนชุมนุม และอ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน

ตอนนี้เธอสามารถไปตั้งแคมป์ได้แล้ว ในที่สุดเสวี่ยเอ๋อร์ก็มีความสุขขึ้นบ้างเล็กน้อย!