ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 38

เหวยหว่านเอาแต่มองโทรศัพท์ และเมื่อรอจนกระทั่งหลังสิบโมงหรือเกือบสิบเอ็ดโมง

เวลานี้แหละที่หานหานตื่น

ยายของหานหานพูด “รอหน่อยเถอะ! ภายในสิบนาทีนี้ตระกูลซูจะโทรเรียกให้แกกลับไปแน่นอน”

เหวยหว่าน “แล้วถ้าพวกเขาไม่เรียกล่ะ”

ยายของหานหานส่ายหัว “เป็นไปไม่ได้ ส่วนมากตอนพวกเขาโทรมาก็เย่อหยิ่ง หน้านิ่ง แต่ต้องโทรมาแน่ ๆ”

เหวยหว่านรอ และรอจนถึงเที่ยงวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวคราวจากตระกูลซู

เธอนั่งต่อไปไม่ไหว ลุกขึ้นและพูดว่า “ไม่ได้ หนูต้องไปดู!”

ยายหานหานเรียกอยู่หลายครั้งแต่ก็หยุดเหวยหว่านไม่ได้ เธอแค่รู้สึกว่าเหวยหว่านใจร้อนเกินไป!

ตั้งแต่อดีตลูกคนไหนที่อยู่ห่างจากแม่ได้ แล้วเธอรีบร้อนอะไร

**

ตระกูลซู

ซู่เป่ากำลังวาดรูปอยู่กับหานหาน

“ให้พี่” ซู่เป่ายื่นกระดาษเปล่าให้หานหาน

หานหานหันหน้ามาและตะคอก “ฉันไม่อยากได้ของแก”

แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่เขาก็ยังรับมันไว้

ซู่เป่าตอบอย่างประหลาดใจ “พี่ไม่อยากได้ไม่ใช่เหรอ”

หานหานเชิดคางขึ้นและพูดอย่างหนักแน่นว่า “กระดาษของฉันมันยังขาวไม่พอ ก็ต้องใช้กระดาษของแกสิ!”

ซู่เป่า “...”

หลังจากนั้นไม่นานทั้งคู่ก็วาดรูปกัน และซู่เป่าก็พูดว่า “หนูจะส่งไปให้เพื่อนเก่าของหนูดู!”

หลังจากพูดจบเธอก็วิ่งออกไปหานายท่านซู และลากนายท่านมา

นายท่านซูถอดแว่นสายตายาวลงแล้วถามว่า “วันนี้วาดอะไร”

ซู่เปาหยิบของตัวเองมา “คุณปู่ดูสิ! นี่รูปไข่ไก่”

นายท่านซูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาและถามอีกครั้ง “หานหานล่ะ”

หานหานที่กำลังดูทั้งสองหัวเราะกับภาพวาดของซู่เป่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า และรู้สึกว่าคุณปู่ไม่ชอบเธอ

ในตอนนี้นายท่านซูกลับถามเธอต่อ และดวงตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะเป็นประกายออกมา

หานหานพูดอย่างมีความสุข “หนูวาดรูปแม่ไก่!”

นายท่านซูเลิกคิ้วดูภาพวาดของหานหาน และทันใดนั้นก็พบว่าเธอวาดภาพเก่งเช่นกัน

อาจจะไม่คล่องแคล่วเหมือนภาพวาดของซู่เป่า แต่ก็เต็มไปด้วยความเป็นเด็ก

ซู่เปาหยิบโทรศัพท์มือถือของนายท่านซูมาถ่ายภาพวาดของตัวเอง และถ่ายภาพวาดของหานหานส่งให้กับอาจารย์เหลา

เธอกดโทรศัพท์ โน้มตัวเข้าไปใกล้ไมโครโฟนแล้วพูดว่า “เพื่อนเก่า นี่เป็นภาพที่ฉันกับน้องสาวฉันวาด”

ไม่นานอาจารย์เหลาก็ตอบกลับมา “เธอทั้งคู่วาดรูปได้ไม่เลวเลย! จะรังเกียจไหมถ้าฉันจะลงเหวยป๋อ”

ซู่เป่าหันไปมองหานหาน และเห็นว่าเธอก็เห็นด้วย จึงตอบอย่างดีใจว่าไม่รังเกียจ

หลังจากนั้นไม่นาน อาจารย์เหลาก็นำภาพไปลงเหวยป๋อ ครั้งนี้ไม่ได้มีแค่ของซู่เป่า แต่มีของหานหานด้วย

แม้ว่าหานหานจะอ่านหนังสือไม่ออก แต่แววตาของเธอก็ยิ่งเป็นประกายขึ้นเมื่อเธอเห็นเหวยป๋อนั่น

ที่แท้ความรู้สึกที่ได้รับคำชมก็เป็นแบบนี้นี่เอง!

เป็นเวลานานแล้วที่ไม่มีใครชมเชยเธอเลยนอกจากแม่ของเธอที่เอาแต่พูดว่า 'หานหานเก่งมาก ๆ เลย'

ถ้าไม่ร้องไห้หรือสร้างปัญหา ก็จะได้รับความสนใจจากคนอื่นด้วย...

หานหานมองไปที่ซู่เป่า เป็นครั้งแรกที่คิดถึงคำถามข้อนี้ขึ้นมา

ทั้งยายและแม่ของเธอต่างก็พูดว่าซู่เป่าเป็นวายร้ายตัวเล็ก เจ้าเล่ห์ และมาที่ตระกูลซูเพื่อจะแย่งของของเธอ

แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น...

ในตอนบ่าย เมื่อไม่มีแม่คอยอยู่เป็นเพื่อน และไม่มีใครอยากเล่นกับหานหาน หานหานก็จะไปหาซู่เป่า

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สองคนกำลังถือถังใบเล็กและเล่นจับปลาในสระน้ำตื้นในสวน

เหวยหว่านมาถึงตระกูลซู แต่น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถเข้าไปได้ และถูกไล่ออกมาอีกครั้ง

เธอรู้สึกกลุ้มใจ และไม่พอใจเอามาก ๆ ดังนั้นเธอจึงออกไปเดินเตร็ดเตร่นอกคฤหาสน์ของตระกูลซู!

คฤหาสน์ของตระกูลซูไม่ได้ปิดล้อมไว้ทั้งหมด บางพื้นที่ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและบางพื้นที่ล้อมรอบด้วยทะเลสาบเป็นปราการธรรมชาติ

และเพื่อผสานรวมกับธรรมชาติ คฤหาสน์และภูเขาด้านหลังจึงถูกกั้นแค่รั้วเหล็กเท่านั้น

เหวยหว่านเห็นหานหานผ่านรั้วเหล็กจากระยะไกล และพบว่าเธอกำลังเล่นกับซู่เป่า!

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ เธอเป็นเด็กดีขนาดนี้ ถ้าไปเที่ยวเล่นกับซูเป่าสักวันก็คงใจแตก!

“หานหาน!” เหวยหว่านตะโกน “ลูกรัก มองทางนี้เร็ว!”

ซู่เป่ากำลังจับปลากับหานหาน ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของเหวยหว่าน