ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 333

มู่กุยฝานนอนได้ไม่นานก็ตื่น ดูเวลาเป็นเวลาตีห้า

โดยทั่วไปแล้วเขาจะตื่นเวลานี้ จากนั้นก็ไปวิ่งรอบหนึ่ง ประมาณช่วงเจ็ดแปดโมงกลับมากินอาหารเช้าแล้วไปเข้ากอง

บางครั้งซู่เป่าก็ตื่นหลังจากแปดโมงไปแล้ว หลายครั้งที่เขาอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ได้

แต่ตอนนี้เขาพยายามอย่างสุดขีดเพื่อที่จะได้เป็นคู่หู

บางครั้งมู่กุยฝานก็อยากปลุกซู่เป่าให้ตื่นขึ้นมา แต่คิดไปคิดมาแล้ว...

ช่างเถอะ เด็กผู้หญิงนี่ บอบบางสักหน่อยก็ไม่เป็นไร

นายหญิงเองก็พูดมีเหตุผล หลับเต็มตื่นถึงจะเติบโตได้ดี

มู่กุยฝานจูบหน้าผากของซู่เป่า เจ้าเด็กน้อยหลับลึก ถูกเขาจูบนิดหน่อย ก็กระตุกมุมปากตามสัญชาตญาณ เผยให้เห็นรอยยิ้มหวานๆ

ในสายตามู่กุยฝานล้วนคือการเอาใจ แต่ในใจกลับไม่เคยอ่อนโยนเช่นตอนนี้เลย

เขากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องก่อนออกจากบ้านไป

ไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าข้างหลังมีรอยเท้าคู่หนึ่งตามอยู่...

ฟ้ายังไม่ทันสว่างดี มู่กุยฝานวิ่งอยู่บนทางเท้าพลาสติกของหวนป้านต่าว

ลมที่พัดมาจากผิวน้ำเย็นสบายเป็นอย่างมาก ความเร็วในการวิ่งของมู่กุยฝานเร็วมากๆ แต่ในขณะนี้เองกลับรู้สึกว่าเหมือนมีคนตามอยู่ข้างหลัง

เขาหรี่ตาเล็กน้อย ไม่ได้หันกลับไป

มู่กุยฝานเพิ่มความเร็ว เสียงฝีเท้าด้านหลังเองก็ราวกับมีแต่เหมือนไม่มี แต่มักจะรักษาจังหวะให้สม่ำเสมอ ตามอยู่หลังเขาติดๆ

ไม่นาน บนทางเท้าของหวนป้านต่าวก็มีเงาคนแวบผ่านไป ความเร็วของเขาเร็วสุดๆ ราวกับข้างหลังมีผีตามอยู่อย่างนั้น

คุณตาที่ตื่นมาแต่เช้าตรู่คนหนึ่งถือลำโพงเล็กๆ เอาไว้ในมือ กำลังเปิดเพลงอยู่ ฉันก็เหมือนปลาตัวหนึ่งในสระบัวของเธอ...

วินาทีต่อมาก็มีเงาสายหนึ่งแวบผ่านไป

มีเพียงเสียงฟิ้วจากนั้นก็หายไป

ลมพัดผมสีขาวไม่กี่เส้นบนหัวล้านของเขาไหวพริ้ว

คุณตา “???”

ความเร็วของมู่กุยฝานเร็วกว่าคนที่เหาะ แต่เสียงฝีเท้าด้านหลังยังตามมาติดๆ ตามติดแนบชิดอยู่ด้านหลังของเขา

ให้ตายเถอะ คนปกติไม่มีทางตามเขาที่ความเร็วนี้ได้ทัน แถมยังไม่เหนื่อยหอบอีก

นึกถึงเรื่องแปลกเมื่อคืน

ในใจของนักพรตมู่ก็เข้าใจสองสามส่วน

นายถูกรถชนจนกระเด็น นายไม่ไปเกิดใหม่ดีๆ แต่มาตามฉันเนี่ยนะ

ซู่เป่าบอกว่า ตอนที่พบว่ามีอะไรตามอยู่ด้านหลังเวลาเดินบนถนนกลางคืน ห้ามหันกลับไปเด็ดขาด

เพราะร่างกายของคนเรามีไฟหยางสามดวง สองดวงอยู่บนไหล่ หนึ่งดวงอยู่บนหน้าผาก

ตอนที่หันกลับไป อาจทำให้ไฟหยางบนไหล่ดับได้

เช่นนั้นขอแค่เขาไม่หันกลับไป แค่หันไปตรงๆ ก็คงไม่เป็นอะไร

ทันใดนั้นนักพรตมู่ก็ทะยานขึ้นสู่บนท้องฟ้า หมุนตัวโดยอาศัยความเคยชิน ตวัดขาอย่างไม่สนสี่สนแปด

ข้างหลังว่างเปล่า มู่กุยฝานเองก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เตะถูกอะไรแล้วเขาก็ตกลงมาบนพื้น

แต่ในช่วงเวลานั้น ท้ายที่สุดเขาก็ได้รู้ว่า ข้างหลังเขามีรอยเท้าคู่หนึ่ง

ไม่มีผี รอยเท้าคู่หนึ่งปรากฏขึ้นกลางอากาศ?

มู่กุยฝานยืนขึ้น แล้ววิ่งกลับไปอย่างไม่ลังเล

คุณตาที่ถือลำโพงกำลังฮัมเพลงไปตามเสียงเพลง “เวียนว่ายผ่านสี่ฤดูดอกบัวก็ยังหอมอยู่...”

สุดท้ายเงาที่ผ่านไปเมื่อครู่ผ่านฟิ้วจากข้างกายเขาอีกครั้ง ผมขาวไม่กี่เส้นที่เขาเพิ่งจะใช้มือปาดให้เรียบชี้ฟูขึ้นอีกแล้ว

คุณตา “...”

พ่อหนุ่มคนนี้ โปรแกรมฝึกเช้าวันนี้ไม่ธรรมดาเลย!

ขณะที่ซู่เป่าตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีแค่ตัวเองที่อยู่ในห้อง ฟ้ายังไม่สว่างดี เสี่ยวอู่ยังทำท่าทีกึ่งหรี่ตาอยู่เงียบๆ

เธอนั่งอยู่บนเตียงอย่างน่ารัก ยังไม่ได้สติกลับมาทั้งหมด

เมื่อคืนเธอฝันเหรอ ฝันว่าพ่อถูกผีตาม จากนั้นก็วิ่งมาหาเธอ ทำเธอเป็นเครื่องรางไล่ผีไว้บนตัว

สุดท้ายอาจารย์ต้องแกะออกอยู่ตั้งนาน ถึงจะแกะเธอออกมาได้

เธอกลายเป็นกระดาษแผ่นหนึ่งไปแล้ว...

ไม่สิๆ พ่อเก่งกาจขนาดนี้ ปีนข้ามกำแพงได้ด้วยมือเดียว ถ้าเห็นผีจริงๆ ต้องไม่กลัวแน่ คงต่อยผีลอยไปในหมัดเดียวเลย

คงจะไม่มีทางมาให้เธอเป็นเครื่องรางหรอก...

ซู่เป่าหาวไปหนึ่งหวอด สติกลับมาเรียบร้อย เธอลงจากเตียงใส่รองเท้าแล้วไปล้างหน้าแปรงฟัน

จี้ฉางเอามือไพ่หลังลอยเข้ามาจากด้านนอก นั่งไขว้ห้างเปิดตำราอยู่ในห้อง

ซู่เป่าถามขึ้นว่า “อาจารย์ อาจารย์ไปไหนมาเหรอ ช่วงนี้อาจารย์ชอบทำตัวเห็นหัวไม่เห็นเท้า”

เจ้าเด็กน้อยแปรงฟันไปพลางพูดอู้อี้ๆ

จี้ฉางเงยหน้ามองเธอทีหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “นั่นเรียกว่าเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง” (*หมายถึงชอบทำตัวลึกลับ)

ซู่เป่า “อ๋อๆๆ!”

เธอล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ออกมา ขยับเข้ามาใกล้จี้ฉาง เอียงศีรษะมองตำราอย่างสงสัย