ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 332

มู่กุยฝานทำอะไรไม่ถูก

เขาไม่ได้ไปร่วมมุงดูความสนุก แต่นี่ดีเลย ความสนุกมาหาตัวเขาเองเลย

ซู่เป่าตกใจตื่น ด้วยความรู้สึกไว ปากพึมพำๆ ขึ้นมาประโยคหนึ่ง “มีงานเลี้ยงเหรอ”

มู่กุยฝาน “...”

เมื่อเห็นว่าข้างหน้าคือมู่กุยฝาน เจ้าเด็กน้อยก็มึนงงอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็เอ๋ขึ้นมาเสียงหนึ่ง “พ่อคะ เราอยู่ที่ไหนกันเหรอ”

มู่กุยฝานหยิกระหว่างคิ้ว “เราอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน ข้างหน้าเกิดอุบัติเหตุรถชน...”

รถบรรทุกปูนซีเมนต์ขนาดใหญ่ชนกับรถไฟฟ้าคันเล็กคันหนึ่งที่ฝ่าไฟแดงมา

เจ้าของรถไฟฟ้าถูกชนจนกระเด็นมากระแทกเข้ากับกระจกหน้ารถของเขาด้วยการเคลื่อนไหวแบบวิถีพาราโบลา จากนั้นก็ร่วงลงไปบนฝากระโปรงรถ

กระจกหน้ารถเปิดออก เขายังสบตากับคนที่ตายตาไม่หลับด้วย ช่าง...

ช่างเป็นเคราะห์ที่ลอยมาจริงๆ

ข้างถนนฝั่งตรงข้ามมีคนหยุดดูกันเป็นจำนวนมาก กระทั่งมีคนล้วงโทรศัพท์ออกมาถ่ายวิดีโอเอาไว้ด้วย

ที่แท้ไฟเขียวของทางตรงของทางแยกยังเหลืออีกสามวินาทีถึงจะเปลี่ยนเป็นไฟแดง รถปูนซีเมนต์ด้านหลังไม่ได้ลดความเร็ว แต่กลับกันดันเร่งความเร็วพุ่งไป

เวลานี้เองเมื่อรถไฟฟ้าเห็นไฟแดงเริ่มกระพริบแล้ว เลยไม่รีรอให้เปลี่ยนเป็นไฟเขียวก่อนก็ขับออกมาเลย

ไม่นึกเลยว่าครั้งนี้แค่ขับออกมาก่อนหน่อยเดียวก็ถูกรถปูนชนจนกระเด็น...

ไม่นานตำรวจจราจรก็มา มู่กุยฝานอัดคำให้การ และหลังประเมินความเสียหาย สองพ่อลูกถึงเรียกรถกลับบ้าน

ในสมองของมู่กุยฝานยังสลัดภาพดวงตาทั้งสองของผู้ตายที่เบิกโพลงเมื่อครู่นั่นออกไปไม่ได้ มักรู้สึกว่าตัวเองก็ถูกผีจ้องมองอยู่เช่นกัน

นายหญิงซูกำลังบ่นอยู่ “...ต่อไปถ้าสอนเรื่องไร้สาระพรรค์นี้อีก...”

“เด็กผู้หญิงควรมีกิริยาของเด็กผู้หญิง...”

“สอนหลานสุดที่รักของฉันให้เสียคน ฉันไม่เอาเธอไว้แน่...”

“มู่กุยฝาน เธอฟังอยู่หรือเปล่า”

มู่กุยฝานได้สติกลับมา “ห๊ะ อ๋อครับ ฟังอยู่ครับ”

นายหญิงซูจ้องเขาเขม็ง “งั้นเมื่อกี้ฉันพูดว่าอะไร”

มู่กุยฝานหยิบตะเกียบขึ้นมา พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขี้เกียจ “จะสอนเรื่องไร้สาระให้ซู่เป่าไม่ได้ ผู้หญิงควรมีกิริยาของเด็กผู้หญิง ถ้าสอนให้ซู่เป่าเสียคน คุณแม่จะสับผมด้วยมือเปล่า...ไม่สิ คุณแม่จะไม่เอาผมไว้แน่”

นายหญิงซูจ้องตาเขม็ง

ซูเหอเวิ่นทำหน้านับถืออยู่ข้างๆ

เขาค้นพบว่าอาเขยของเขาคนนี้ช่างยอดเยี่ยมเสียจริงๆ ทั้งๆ ที่กำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ ทำท่าทางอย่างไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่กลับพูดซ้ำทุกคำที่คุณย่าพูดได้อย่างแม่นยำ

สมองต้องขยายเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน

หลังจากกินเสร็จแล้ว มู่กุยฝานก็ไปหาซู่เป่า

“เด็กดี สอนพ่อไล่วิญญาณร้ายหน่อยได้ไหม หืม” มู่กุยฝานพูดเกลี้ยกล่อม

เมื่อซู่เป่าได้ยินก็ตบไหล่มู่กุยฝาน “พ่อวางใจเถอะค่ะ ไม่มีผีตามพ่อมา”

มู่กุยฝาน “เอ่อ...”

ซู่เป่าเอียงศีรษะ “พ่อคะ พ่อตกใจใช่ไหมคะ”

มู่กุยฝานรีบหัวเราะขึ้นมาเสียงหนึ่ง “ตลกแล้ว”

เขายกทัพจับศึกมาหลายปี เห็นคนตายมามากโข จะตกใจได้ยังไง

เทพสงครามมู่อยู่เป็นเพื่อนซู่เป่าสักพัก เห็นเจ้าเด็กน้อยหลับไปแล้วเวลานี้เองถึงได้กลับห้อง

กลางดึก