ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 331

ชายหนุ่มสารภาพขั้นตอนการฆ่าคน ฆ่ายังไง ดองศพยังไง

หลังเอาศพไปซ่อนไว้ในตู้ติดผนัง ก็ซื้อสเปรย์กำจัดแมลงสาบมาสองขวด บวกกับพัดลมที่ใช้ในอุตสาหกรรมที่พัดทั้งวันทั้งคืน

ไม่ถึงสองวันก็มีผู้เช่ามาดูห้อง ตอนนั้นเขาขับรถไปทำลายหลักฐานที่ตัวอำเภออื่น เลยให้เพื่อนช่วยเอากุญแจไปให้...

ที่ทิ้งร้างแบบนี้ แม้เป็นคดีฆาตกรรมอย่างอำมหิตที่ไม่มีความซับซ้อนใดๆ แต่ก็ไม่มีใครพบเลยสักคน

ต่อไปก็เป็นคำบอกเล่าของผู้เช่าถานจื่อจวิน

“น่าจะช่วงเดือนมิถุนายนมั้งคะ ฉันมาเช่าห้องที่นี่...”

“เห็นข้อมูลการเช่าห้องในเน็ต วันนั้นอยู่ใกล้ๆ พอดี พอไปถึงชุมชนฉันก็โทรหาเจ้าของห้อง บอกว่าอยากดูห้อง”

สภาพแวดล้อมของชุมชนก็ดีทีเดียว เธอมองสำรวจอาคารทีหนึ่ง ส่วนหนึ่งอยู่ริมถนน เสียงดังมากๆ อีกส่วนหนึ่งอยู่ด้านใน จะเงียบสงบกว่า

“ฉันอยากดูว่าห้องนั้นอยู่อาคารไหน ถ้าอยู่ริมถนนฉันก็จะไม่ดูแล้ว...”

“วันนั้นเหมือนเจ้าของห้องยุ่งมาก น้ำเสียงที่คุยก็ดูหอบเหนื่อย ฉันถามข้อมูลห้องกับเขานิดหน่อย ว่าอยู่อาคารที่เท่าไรชั้นไหน มีระเบียงหรือเปล่า เจ้าของห้องเพียงแค่พูดอย่างรีบๆ ว่าห้องอยู่อาคารสอง ชั้นสิบเอ็ด อยู่ทางฝั่งนั้นของชุมชน มีระเบียง ไม่เสียงดังมาก...จากนั้นก็วางสายไปเลย...”

ตอนนี้ถานจื่อจวินนึกถึงขึ้นมาก็กลัวเป็นอย่างมาก คิดคำนวณเวลาดีๆ แล้ว นั่นไม่ใช่ตอนที่เจ้าของห้องกำลังฆ่าคนอยู่หรอกเหรอ

“เจ้าของห้องบอกว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น ในใจฉันคิดว่ามาก็มาแล้ว”

อันที่จริงถานจื่อจวินเองก็ไม่รู้ว่าคือห้องไหน ได้ยินเพียงเจ้าของห้องพูดแบบนั้น ก็เดินไปดูอาคารสองทีหนึ่ง

เป็นอาคารที่อยู่ด้านในสุดของชุมชนพอดี เงียบสงบเป็นอย่างมาก

เจ้าหน้าที่ได้ยินถึงตรงนี้ก็ถามขึ้นประโยคหนึ่ง “หลังจากนั้นคุณได้ขึ้นไปดูไหมครับ”

ถานจื่อจวินพยักหน้า “ไหนๆ ก็มาถึงใต้อาคารแล้ว เลยคิดว่าถ้าไม่ดูสักหน่อยก็คงมาเสียเที่ยว...ก็เลยอยากขึ้นไปดูว่าชั้นสิบเอ็ดเสียงดังหรือเปล่า”

แม้จะอดหลับอดนอนอยู่บ่อยๆ แต่การนอนของเธอย่ำแย่ หากรถสัญจรไปมาเสียงดังเกินไปจะทำให้เธอสะดุ้งตื่น

มีคนกำลังถือของลงมาด้วยความเร่งรีบพอดี ประตูรักษาความปลอดภัยของอาคารถูกเปิดออก เธอจึงฉวยโอกาสเข้าไปข้างใน

เมื่อเจ้าหน้าที่ฟังถึงตรงนี้ก็มองถานจื่อจวินทีหนึ่ง

คนทั่วไปเมื่อได้ยินว่าเจ้าของห้องไม่อยู่ เข้าไปดูห้องไม่ได้ ส่วนมากก็เลือกที่จะจากไป

แต่ถานจื่อหลินดีเลย ไม่นึกว่าในสถานการณ์ที่ไม่มีคนพาไปดูก็ยังขึ้นไปอีก

แต่มีคนนิสัยประเภทนี้อยู่จริงๆ เป็นประเภทคิดจะทำอะไรก็ต้องทำให้ได้ ไม่ได้ดูก็จะไม่สบายใจประเภทนั้น

“จากกล้องวงจรปิด ตอนที่คุณเข้าประตูอาคารไป คนที่เปิดประตูออกมาพอดีคือนาย ก. คุณพอจะจำเขาได้ไหมครับ” (*นายก. คือเจ้าของห้อง)

ทันใดนั้นสีหน้าของถานจื่อหลินก็ซีดลง

อะไรนะ...เป็นเจ้าของห้องพอดีงั้นเหรอ

เธอพูดขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลน “ฉัน ฉันไม่ได้สนใจเท่าไร...”

ถานจื่อจวินคิดดีๆ อีกที “จำได้แค่ว่าเขาเหมือนรีบไปมากๆ ตอนเปิดประตูยังชนประตูทีหนึ่งด้วย”

เจ้าหน้าที่พยักหน้า “คุณลองคิดดีๆ อีกทีนะครับ แน่ใจไหมครับว่าเป็นเจ้าของห้องของคุณตอนนี้”

สีหน้าของถานจื่อจวินเริ่มซีด คิดไปคิดมาอยู่นานสองนานจึงส่ายหน้า “ฉันไม่แน่ใจค่ะ...”

สวนทางกันอย่างรีบเร่ง เธอไม่ได้สนใจจริงๆ

จากนั้นเธอก็ขึ้นไปยังชั้นสิบเอ็ด ถึงด้านที่หันไปทางชุมชนที่เจ้าของห้องบอกนั่นแล้ว ด้านนั้นมีสองห้อง เธอไม่รู้ว่าเป็นห้องไหน

“ฉันแค่เดินไปหยุดที่นอกทางเดินแป๊บหนึ่ง แล้วฟังเสียงจากด้านนอก เพื่อให้แน่ใจว่าตรงนี้ไม่ได้ยินเสียงแตรรถบนถนน...”

เธอพอใจห้องนั้นมาก เมื่อบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเจ้าของห้องเอาไว้แล้วนัดมาดูห้องครั้งหน้าเสร็จก็จากไปเลย

หลังมู่กุยฝานให้ซู่เป่าฟังคำให้การของทั้งสองคนเสร็จ ก็ถามขึ้นว่า “เป็นยังไงบ้าง ได้อะไรบ้างไหม”

ซู่เป่ามองไปที่ผีสาว “เป็นยังไงบ้าง ได้อะไรบ้างไหม”

ผีสาวจ้องฆาตกร ทันใดนั้นก็ตามไป

มู่กุยฝานถามขึ้นอีกว่า “เธอว่ายังไงบ้าง”

ซู่เป่าชี้ไปที่ผีสาวที่กำลังลอยไป “เธอไปหาคุณลุงคนนั้นแล้ว! พ่อคะ เรารอพี่ผีสาวอยู่ที่นี่กันเถอะ!”

มู่กุยฝานลวดดึงเก้าอี้ออกมานั่งตัวหนึ่ง จากนั้นเทน้ำให้ซู่เป่าหนึ่งแก้ว แล้วหยิบบิสกิตบนโต๊ะของหัวหน้าคนหนึ่งมากองหนึ่ง

ราวกับเป็นบ้านของตัวเองอย่างนั้น...

“หนูแน่ใจเหรอว่าเธอจะกลับมา” มู่กุยฝานช่วยซู่เป่าแกะถุงบิสกิตไปพลางถามไปด้วย

ซู่เป่าพยักหน้า “ต้องกลับมาอยู่แล้ว”