ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 336

พ่อบ้านอาเนี่ยขับรถ พาเจ้าตัวจิ๋วแก๊งหนึ่งออกไป

ซูเหอเหวินกอดอกด้วยใบหน้าเย็นชา มองซูเหอเวิ่น ซูจื่อซี หานหานและซู่เป่าที่นั่งอยู่บนรถ

หมดคำพูด เขาตอบตกลงพาพวกเขาออกมาได้ยังไง

แถมเขายังโกหกกับคุณย่าอีก บอกว่าจะพาพวกน้องๆ ไปห้องสมุด...

เขามองอาเนี่ยที่กำลังขับรถอยู่ ซูเหอเหวินไม่เพียงแค่ปวดหัว ตอนนี้ดีเลย ต่อไปจะหาอะไรมาเป็นข้อแก้ตัวดี

ซู่เป่าบอกว่าอยากไปโรงพยาบาลจิตเวชอะไรสักอย่าง เขาบอกอาเนี่ยว่าจะไปโรงพยาบาลจิตเวชตรงๆ เลยไม่ได้

“ยุ่งยากชะมัด” หนุ่มน้อยหน้ามนขมวดคิ้วเป็นปม ใบหน้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

อาเนี่ยถามขึ้นว่า “คุณชายน้อยจะพาพวกเขาไปห้องสมุดไม่ใช่เหรอครับ”

ซูเหอเหวินชะงัก ใบหน้าน้อยๆ ทำสีหน้าเย็นชา “คุณอารู้ได้ยังไงครับ”

อาเนี่ยยิ้มเล็กน้อย มองหานหานจากกระจกมองหลังทีหนึ่ง

“เดาเอาน่ะครับ”

ใครๆ ก็ไปเตรียมบทเรียนที่ห้องสมุดกันทั้งนั้น ยกเว้นหานหานไม่มีทาง

มุมปากของซูเหอเหวินกระตุกยิ้ม

อาเนี่ยพูดขึ้นอีกว่า “คุณซูกำชับผมมาว่า พวกคุณหนูกับคุณชายน้อยจะไปไหน ให้ผมสนใจแค่เรื่องขับรถก็พอ”

ซูเหอเหวิน “...”

พ่อวางแผนเอาไว้ไกลพันลี้...

ที่นั่งเบาะหลัง ซูเหอเวิ่นยังเปิดข้อมูลของลูกค้าอยู่

“พวกเราไปโรงพยาบาลที่สี่ก่อน...ถ้ายังมีเวลาทัน เราค่อยไปใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่ถนนผีเฮี้ยนนั่น”

หนึ่งวันไปสองที่ ก็พอใช้ได้

ในใจซู่เป่ากำลังคำนวณเงินน้อยๆ เธอพยักหน้าแล้วพูดว่า “อืมๆ!”

ที่ที่มีผีก็ต้องการเครื่องรางยันต์เหลือง ก็จะมีคนซื้อยันต์เหลือง ก็จะทำเงินได้เยอะ...

ซูเหอเวิ่นเห็นซู่เป่าดีใจ ตัวเองก็พลอยดีใจตามไปด้วย

ส่วนหานหาน...ขอแค่ไม่ต้องทำการบ้าน ให้เธอทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น

ซูจื่อซีมองไปนอกหน้าต่าง ทันใดนั้นก็หันหลังไป สิ่งที่อยากพูดหยุดชะงัก

จะไปโรงพยาบาลที่สี่งั้นเหรอ ในตำนานบอกว่าที่นั่นมีวิญญาณพยาบาท...

แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร หันหน้ากลับไปมองนอกหน้าต่างต่อไป

โรงพยาบาลที่สี่ตั้งอยู่ในเขตเมืองเก่า อันที่จริงเป็นโรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่ง แต่หลังจากเกิดเหตุเพลิงไหม้เมื่อหลายปีก่อน มันก็ถูกย้ายไปยังที่อื่น

นอกโรงพยาบาลที่สี่มีถนนเก่าอยู่เส้นหนึ่ง แม้จะไม่เจริญเท่าที่อื่น แต่เหล่าคนเมืองเก่ากลับชอบมาเดินเล่นพักผ่อนบนถนน

แม้ว่าโรงพยาบาลที่สี่จะย้ายไปแล้ว แต่ผู้คนก็ยังคงเรียกรวมๆ พื้นที่เขตนี้ว่า “ทางโรงพยาบาลที่สี่” ตามความเคยชิน

เมื่ออาเนี่ยขับรถมาถึงตรงนี้ ก็หาลานจอดรถแล้วทำการจอดรถ

เขากำลังจะลงรถแล้วตามไป แต่ซูเหอเหวินกลับพูดขึ้นว่า “อาเนี่ย อารอพวกเราอยู่ที่นี่เถอะครับ!”

อาเนี่ย “เอ่อ ไม่อยากให้อาตามไปช่วยอะไรเหรอ”

สีหน้าของซูเหอเหวินเย็นชา เขาส่ายหน้า “ไม่ต้องครับ อาไปหาที่ดื่มชาเถอะครับ!”

เขาชะงักไปชั่วครู่แล้วพูดเสริมขึ้นประโยคหนึ่ง “ค่าน้ำชาเบิกกับท่านประธานซูนะครับ”

อาเนี่ย “...”

มีเรื่องดีแบบนี้ด้วยเหรอ

เขาอยากพูดอะไรต่อ แต่ก็นึกถึงคำสั่งของซูอีเฉิน จึงทำได้เพียงพยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “ครับ ผมจะรอพวกคุณชายอยู่ที่นี่ ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรหาอาได้ตลอดเวลานะครับ”

ซูเหอเหวินพยักหน้า จากนั้นเขาก็พาเหล่าน้องๆ เดินไปทางถนนเก่า