ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 337

จี้ฉางตามมาในตอนหลัง ตอนที่มาถึงก็เห็นซู่เป่ากำลังพาดตัวอยู่บนพื้นวาดยันต์ผีอยู่

ยันต์ผีจริงๆ

ไม่รู้ว่ากลัวผีไม่กล้าออกมาหรือเปล่า เธอถึงขั้นตั้งแผงลอยถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยนอกอีกด้วย

ห้องโถงชานระเบียงของโรงพยาบาลที่สี่ในก่อนหน้านี้ ตอนนี้ดูรกร้างเป็นอย่างมาก ยังเห็นเคาน์เตอร์คัดกรองผู้ป่วย เก้าอี้อลูมิเนียมแถวยาวและแผนกผู้ป่วยนอก เป็นต้น อยู่ลางๆ

แผงลอยของซู่เป่าวางอยู่ในที่รกร้างแห่งนี้ เนื่องจากในห้องและรอบๆ รายล้อมไปด้วยผีมากมาย

สีหน้าของซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นเริ่มเกร็ง

ซูเหอเหวิน เดี๋ยวก่อน “คน” ที่จู่ๆ ก็โผล่ออกมาพวกนี้ เป็นคนหรือว่าผี

เขาอดนึกถึงตุ๊กตาที่กระโจนเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้มเยาะตัวนั้นที่ร้านตุ๊กตาคราวก่อนไม่ได้...

ซูเหอเวิ่น ช่วยด้วย เห็นผีอีก อีก อีกแล้ว!

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ขอแค่อยู่ในที่ที่มีผี จากนั้นก็ยืนอยู่ข้างซู่เป่า เขาก็จะเห็นผีได้ง่ายขึ้น!

นี่น่าจะเป็นปฏิกิริยาของสนามแม่เหล็กที่ส่งแรงดึงดูดของแม่เหล็กระหว่างวัตถุ...ในด้านฟิสิกส์มีกฎความโน้มถ่วงสากลของนิวตัน นั่นคือวัตถุสองสิ่งในธรรมชาติจะดึงดูดเข้าหากัน ระหว่างคนกับคนก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน...หากว่าด้วยกฎนี้ เช่นนั้นระหว่างคนกับผีก็อาจจะเป็นเช่นนี้เหมือนกัน เช่นนั้นละก็ซู่เป่าก็เป็นตัวกลางระหว่างเขากับผี...ในสนามแม่เหล็กมีอนุภาคที่กระจายออกไป สมมติว่าเป็นอนุภาค...

ซูเหอเวิ่นคิดฟุ้งซ่านอยู่ในใจ

และในใจรู้สึกซาบซึ้ง สมแล้วที่เป็นซู่เป่า มักมีหนทางเสมอ

ตั้งแผงลอยทั้งอย่างนี้ จะได้ดึงดูดผีออกมา ถึงเวลานั้นก็ใช้ตาข่ายรวบทีเดียว...

หานหานคิดว่ากำลังเล่นขายของ จึงเอาแต่เล่นสนุก “ยันต์มาขายแล้วจ้า ยันต์มาขายแล้ว ยันต์ที่เก่งกาจที่สุด! จะมีคนมาซื้อยันต์ซูเปอร์พลังของเราไหม”

ในที่สุดซูจื่อซีก็กินไอศกรีมจนหมด เขายืนอยู่หลังซู่เป่า พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นคนมากมายรายล้อมอยู่รอบตัวซู่เป่า

แปลกจัง ทำไมจู่ๆ ถึงมีคนเยอะขนาดนั้น...

เขาอึ้งไม่ตอบสนอง

พู่กันในมือซู่เป่าโบกสะบัดอย่างรวดเร็ว

“ไอ้หยา ยุ่งมากๆ ยุ่งมากๆ...”

“คุณน้าพยาบาล คุณน้าบอกว่าจะเอาอะไรนะคะ ยันต์เสน่ห์เหรอ! เอานี่ค่ะ...คุณน้าก้มหน้าหน่อย!”

ซู่เป่ายื่นมือน้อยๆ ออกไปแปะยันต์ไว้บนศีรษะของผีสาวแผ่นหนึ่ง

ผีสาวล้วงเงินกงเต๊กออกมากองหนึ่งด้วยความซาบซึ้งเป็นอย่างมาก

ซู่เป่าส่ายหน้า “เงินกงเต๊กของคุณน้าหนูใช้ไม่ได้ คุณน้าให้คนในครอบครัวของคุณน้าโอนเงินมาให้หนูสิคะ! เลขบัญชีของหนูคือ...อืม...”

ซู่เป่าล้วงบัตรเอทีเอ็มออกมา กวัดแกว่งอยู่ตรงหน้าผี “จำได้หรือยังคะ”

ผีสาวพยักหน้า จากนั้นก็ลอยจากไปอย่างมีความสุข

“คุณลุงบอกว่าอยากได้อะไรนะคะ” ซู่เป่าเงยหน้ามองผู้ป่วยจิตเวชที่สวมชุดผู้ป่วยคนหนึ่ง

“เอ่อ คุณอยากได้ๆๆๆๆๆ อะไรเหรอคะ...” ซู่เป่าตกตะลึง

การกระทำของผีโรคจิตหยุดชะงัก เขาใช้ไอหยินวาดขวานขึ้นมาเล่มหนึ่ง จากนั้นจู่ๆ ก็ใช้ขวานเล่มนั้นฟันไปบนตัว...

“อ๋อๆๆ!” ซู่เป่าเข้าใจในทันใด จากนั้นก็วาดยันต์คุ้มภัยขึ้นมาแผ่นหนึ่ง

แล้วแปะไว้บนศีรษะของผี

ผีลอยจากไปด้วยความพอใจอย่างที่คิดเอาไว้

มุมปากของจี้ฉางกระตุกยิ้ม

เคยเห็นแต่ยันต์คุ้มภัยที่วาดให้คน นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นยันต์คุ้มภัยที่วาดให้ผี...

ไม่รู้กี่ปีข้างหน้า ยมบาลเกิดจำได้ว่าตนเคยขายยันต์คุ้มภัยให้ผีที่ประตูโรงพยาบาลจิตเวชแล้วจะทำหน้ายังไง

จี้ฉางพูดขึ้นอย่างขำขัน “ซู่เป่า เจ้าแน่ใจหรือว่าพวกเขาจะเอาเงินมาให้เจ้าได้”

ซู่เป่ารีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ”

จี้ฉาง “เจ้านับนิ้วทำทายดูสิ”

กำลังหวังว่าผีโรคจิตกลุ่มหนึ่งจะไปเข้าฝันให้ญาติของเขาโอนเงินให้เหรอ

ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาสั่งสมบุญพอที่จะเข้าฝันได้อย่างราบรื่นไหม ต่อให้เข้าฝันได้ ในโลกใบนี้จะมีคนปกติสักกี่คนที่โอนเงินของตัวเองไปยังบัญชีแปลกๆ...

ซู่เป่านับนิ้วน้อยๆ ทำนาย ทันใดนั้นใบหน้าน้อยๆ ก็ยู่ลงไปโดยพลัน

ฮือๆๆ เพราะงั้นที่เธอวาดไปตั้งมากมายขนาดนั้นก็เสียเปล่างั้นเหรอ

เธอแหวกกระเป๋าสะพายดู ข้างในมีสองหยวนห้าสิบวางอยู่อย่างเงียบๆ ไม่รู้ว่าผีตนไหนหยิบมาใส่เอาไว้

พอทำขึ้นมาก็ขายดิบขายดี แต่พอดูกระเป๋าสตางค์กลับทำเงินได้แค่สองหยวนห้าสิบ

ซู่เป่ามองไปที่ซูเหอเวิ่นอย่างน่าเวทนา “พี่ เราเปลี่ยนที่กันเถอะ!”

ซูเหอเวิ่น “...??”