ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 338

ทางเดินของโรงพยาบาลที่ว่างเปล่า “คน” ที่สวมชุดผู้ป่วยคนหนึ่งกำลังลากขวานอยู่

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าที่คอของเขามีรอยแผลกว้างสองนิ้ว

แผลทู่มากๆ ราวกับใช้ขวานฟันออกมา มองแวบแรกราวกับว่าศีรษะและลำตัวเชื่อมกันด้วยผิวหนังเพียงชั้นเดียว ทำให้คนขนพองสยองเกล้า

ในสถานการณ์ที่ซูเหอเหวินเห็นได้อย่างชัดเจนแบบนี้ เหงื่อเขาออกจนชุ่มไปทั้งหลังตั้งนานแล้ว

หากมีแผลใหญ่ขนาดนั้นอยู่บนคอของคนปกติ คงถูกเชือดไปตั้งนานแล้ว

“คน” ตรงหน้าไม่เพียงไม่ถูกเชือด แต่ยังยิ้มบิดๆ เบี้ยวๆ ให้เขาและยกขวานขึ้นมาอีกต่างหาก...

ซูเหอเหวินที่สุขุมและเย็นชาตลอดมาวิ่งเปิดแนบ ในขณะนี้เองในที่สุดความตื่นตระหนกที่เขาเผยออกมาก็มีท่าทีของเด็กเล็กน้อยแล้ว

ซู่เป่า...ช่วยด้วย!

ฆาตกรโรคจิต!

เสียงขวานลากไปกับพื้นที่อยู่ด้านหลังตามหลังมาติดๆ ซูเหอเหวินวิ่งไปข้างหน้าอย่างสุดชีวิต รู้สึกว่าตัวเองวิ่งมาอย่างน้อยประมาณสองสามกิโลเมตรแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังวนอยู่ในทางเดินนี้

“หึๆๆ...”

เสียงหัวเราะของ “คน” คนนั้นน่าสยดสยองเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นเขาก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังซูเหอเหวิน

ซูเหอเหวินหันกลับไปมองตามสัญชาตญาณ เห็นเขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ แสยะยิ้มมุมปากและพูดขึ้นว่า “จับตัวแกได้แล้ว”

เขายกขวานขึ้นสูง แล้วเงยหน้าขึ้นแต่ดันเอียงไปอีกข้างหนึ่งเนื่องจากไม่มีอะไรมาค้ำคอ ดวงตาเผยความโหดร้ายออกมา

“ไอ้หนูบ้า ต้องฟันให้ตาย ต้องฟันให้ตายทั้งหมด!”

ในใจซูเหอเหวินแอบด่าผู้ป่วยจิตเวชทีหนึ่ง จากนั้นก็ปล่อยกำปั้นทะลวงออกไป!

เสียงปัก ศีรษะของคนคนนั้นถูกต่อยจนกระเด็น

ศีรษะกลิ้งตุบๆ ไปตรงขอบทางเดิน

พวกซู่เป่าเพิ่งถอยกลับมา ซูเหอเวิ่นยังไม่ทันได้หยุดนิ่ง ก็เห็นศีรษะหนึ่งกลิ้งมาตรงข้างเท้าของตน

“…！！”

มาอีกแล้วเหรอ!

ซูเหอเวิ่นกรี๊ดเสียงหนึ่ง ทันใดนั้นก็วิ่งอุตลุดไปหลบหลังซู่เป่า

จากนั้นก็จับกระเป๋าสะพายหลังของเขาอย่างตะลีตะลาน อุปกรณ์...อุปกรณ์ของเขา!

สุดท้ายหม้อที่อยู่ด้านในติดอยู่ที่ปากเป้ อุปกรณ์ออกมาไม่ได้

ซูเหอเวิ่นไม่สนสี่สนแปดอะไรทั้งนั้น เขาเขวี้ยงกระเป๋าเป้ออกไปในทันใด

ที่แท้เมื่อกี้พอซู่เป่าตามเข้ามา เสียงนั้นก็หายไป ทั้งโรงพยาบาลเงียบฉี่

จี้ฉางให้เธอหาผีร้ายนั่นตามวิธีของตัวเอง ซู่เป่าจึงนับนิ้วทำนายไปด้วยพลางวิ่งเข้าไปข้างในด้วย

ซูเหอเวิ่นเตือนให้เธอใช้หล่อแกแปดทิศ ขณะนี้เองซู่เป่าถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีทักษะอันเยี่ยมยอดอันนี้อยู่ด้วย จึงใช้หล่อแกเรียกออกมา ตอนนี้เองถึงได้เจอผีร้าย

ผีร้ายที่หัวขาดตรงหน้ากลับไม่ยอมล้มลง ในมือถือขวานเอาไว้ สับไปมั่วๆ อย่างอำมหิต

ศีรษะที่ร่วงหล่นไปบนพื้นนั่น สีหน้าก็ดูอำมหิตเช่นเดียวกัน

ซูเหอเหวินรู้สึกว่าตัวเองหนาวหนัก เดิมอยากจะเปิดแนบวิ่งไปที่ซู่เป่า แต่ไม่รู้ทำไมกลับเกร็งไปหมด จึงหลบอย่างงุ่มง่าม

เมื่อเห็น “คน” ที่ไม่มีหัวแต่ยังห้ำหั่นได้ ในที่สุดซูเหอเหวินก็ให้ข้อสรุปกับข้อสงสัยเมื่อกี้ได้ว่า นี่ไม่ใช่ “คน” แต่เป็นผี!

ในขณะนี้เองเขาก็เห็นซู่เป่าพุ่งมา

“พี่ใหญ่ไม่ต้องกลัวไป! ซู่เป่ามาแล้ว!”

ซู่เป่าดุเบาๆ เสียงหนึ่ง ยันต์เหลืองสามแผ่นลอยฟิ้วๆๆ ออกมา ขวางขวานที่อีกนิดเกือบจะฟันซูเหอเหวินเอาไว้

“หึ! พ่อหนุ่มโรคจิต!” ซู่เป่าหมุนมือรอบหนึ่ง แล้วขว้างลูกไฟออกไปชุดหนึ่ง

‘ไฟ’ น้อยโรคจิตจริงๆ

ลูกไฟทะลวงไปบนตัวของผีร้ายไร้หัว เสียงฟู่ดังขึ้นเสียงหนึ่งแล้วไฟก็ลุกโชนขึ้นมา

ผีร้ายตัวบิดเบี้ยวไปในเพลิง เขาส่งเสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาออกมา แล้วกระโจนเข้าไปหาซู่เป่าราวกับแมลงวันไร้หัว