ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 341

จากการซักถามของซู่เป่า

วิญญาณชายชราผมขาวและวิญญาณหญิงชราที่ม้วนผมมวยกำลังร้องไห้ น้ำตาเลือดสองหยดไหลอาบหน้า ทำให้พวกเขาดูน่ากลัวยิ่งขึ้น

“ใช่แล้ว…ตายอย่างน่าเวทนาไม่ได้ฆ่าใครและเป็นคนดี ยมบาลจะให้ชีวิตพวกเราใช่ไหม”

ซู่เป่าตกตะลึงกับคำถามนี้

วิญญาณหญิงชราพูดต่อ “คนบนโลกต่างพูดกันว่ายมบาลทรงกุมชีวิตและความตายไว้ ตัดสินถูกผิด และมีความยุติธรรมที่สุด”

“คนบนโลกยังบอกอีกว่ายมบาลให้คุณตายยามสาม ใครจะกล้าปล่อยคุณจนถึงยามห้า”

“แล้วเราทำอะไรผิดล่ะ ยมบาลถึงอยากจะเอาชีวิตครอบครัวของเราไป”

“ในเมื่อมันไม่ยุติธรรมเลย งั้นทุกคนก็มาตายไปด้วยกันไปเลย!”

ซู่เป่าเงียบอยู่นาน

คำพูดเหล่านี้กระทบใจเธออย่างหนัก โดยเฉพาะคำว่ายมบาล ซึ่งทำให้เธอรู้สึกกลุ้มมากยิ่งขึ้น

จี้ฉางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าครอบครัววิญญาณตายโหงที่เขาคิดว่าเป็นเพียงครอบครัวธรรมดา ๆ จะแอบซ่อนบททดสอบที่สำคัญสำหรับซู่เป่าเอาไว้!

ถูกต้อง

ครอบครัวนี้น่าสงสารมากจริง ๆ

พวกเขาเป็นครอบครัวที่มีน้ำใจ ช่วยเหลือผู้คน และเป็นคนดี

ผู้อาวุโสรักและเมตตากับคนรุ่นหลัง คนรุ่นหลังให้ความเคารพผู้อาวุโสและทำงานหนัก เด็ก ๆ เชื่อฟังมีมารยาท ประพฤติตัวดีและน่ารัก

แต่กลับตายอย่างเหี้ยมโหด

สิ่งที่โหดร้ายที่สุดเลยก็คือญาติที่สนิทและไว้ใจที่สุดของพวกเขาเองที่เป็นคนฆ่าพวกเขา

เมื่อเห็นซู่เป่าเงียบไป จี้ฉางก็ลดเสียงลง “ซู่เป่า...”

ซู่เป่าหันไปมองเขา แม้ว่าแววตาจะยังคงสดใสเหมือนเดิม แต่ก็ยังมีความสับสน “ท่านอาจารย์ เพราะอะไร”

จี้ฉางพูดได้แค่ว่า "ชีวิตและความตายคือโชคชะตา...”

แต่คำพูดเหล่านี้ยังไม่ค่อยมีน้ำหนักพอ ซู่เป่าถาม “แล้วใครที่เป็นคนกำหนดชะตากรรมของพวกเขา”

จี้ฉางเปิดปากของเขา

แน่นอนว่าเป็นยมบาล

เหตุแห่งชาติที่แล้ว ผลของชาติหน้า แม้ว่าในชาตินี้จะได้เกิดเป็นคนดี แต่ก็มีเหตุในชาติที่แล้วกำหนดไว้ว่าจะต้องชดใช้กรรมในชาตินี้

ชาติที่แล้วหลังจากที่พวกเขาตาย ยมบาลตัดสินความดีความชั่ว เมื่อได้รับการวินิจฉัยก็จะมีการตัดสินว่าพวกเขาจะกลับมาเกิดเป็นคนแบบไหนในชาตินี้

“มูลเหตุและผลในชาติก่อนได้ถูกกำหนดไว้แล้ว และผลกรรมในชาตินี้ของพวกเขาจึงเป็นเช่นนั้น” จี้ฉางพูดอย่างไร้ความเมตตาและไม่มีทางเลือก

แล้วเพราะอะไรโลกใต้พิภพถึงทำงานอย่างไร้หัวใจ เพราะไม่ว่าจะเป็นความเห็นอกเห็นใจ ความเกลียดชัง หรือมิตรภาพความรัก ล้วนแล้วแต่ส่งผลต่อการตัดสิน

ซู่เป่าไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้ จึงเพียงถามคำถามตามแนวคิดที่ง่ายที่สุด “สิ่งที่เกิดขึ้นในชาติที่แล้วเป็นของชาติที่แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นในชาตินี้เป็นของชาตินี้ ทำไมความผิดพลาดในชาติที่แล้วถึงต้องมารับผิดชอบในชาตินี้ด้วยคะ”

จี้ฉางอบรมสั่งสอนอย่างอดทน “แล้วพวกเขาต้องรับผิดชอบยังไง ไม่อนุญาตให้พวกเขากลับมาเกิดอีกเหรอ ก่อนที่จะออกคำสั่งตัดสิน พวกเขาเองก็มีทางเลือกอื่น”

“จะไม่ให้กลับมาเกิดอยู่ในปรโลกตลอดไป หรือจะสั่งสมบุญในปรโลกให้เพียงพอและเริ่มต้นใหม่ในชาติหน้า หรือจะให้กลับมาเกิด แต่ต้องชดใช้กรรมในชาติหน้า”

แทนที่จะบอกว่ายมบาลกำหนดชีวิตในชาติหน้าของพวกเขา คงจะดีกว่าถ้าบอกว่าพวกเขากำหนดชีวิตในชาติหน้าของตนเอง

จี้ฉางถามอีกครั้ง “พวกเขาไม่ต้องการไปปรโลกหลังความตาย แต่จะอยู่ในโลกมนุษย์ ตอนนั้นพวกเขาฆ่าคนไปมากมาย และตอนนี้พวกเขาต้องการเอาชีวิตซูเหอเวิ่นและคนอื่น ๆ เจ้าอยากเห็นแบบนั้นหรือ”

จี้ฉางพยายามอย่างหนักเพื่อหาเหตุผลให้มากพอที่ซู่เป่าจะเข้าใจได้ เช่นพี่ชายพี่สาวที่เธอรักในตอนนี้

ถ้าไม่จับพวกเขาเพราะความเห็นอกเห็นใจ ต่อไปก็จะมีพี่ชายพี่สาวและสมาชิกในครอบครัวของคนอื่นถูกฆ่าตาย

ซู่เป่าตกตะลึง “ท่านอาจารย์ หนูแค่ถามว่าทำไม ไม่ได้จะไม่สนใจพวกพี่ชายพี่สาว...”

เธอก็แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้

ทำไมคนดี ๆ ถึงไม่มีชีวิตที่ดี และนำภัยพิบัติระยะยาวมาสู่คนรุ่นต่อไปด้วย

จี้ฉางไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไปครู่หนึ่ง

ซูเหอเวิ่นคิดอยู่สักพักแล้วพูดว่า “เหมือนมีคนยืมเงินเธอไปแล้วไม่คืน เธอขอให้พวกเขาผ่อนชำระแต่พวกเขาก็ไม่ให้ ให้พวกเขามีเงินมากพอที่จะจ่ายคืนแต่พวกเขาก็ไม่ให้ เพราะฉะนั้นก็ต้องแจ้งตำรวจให้มาจับพวกเขาไป!”

สำหรับบางคนชาติหน้าคือการเริ่มต้นใหม่ แต่สำหรับคนบางคนอาจจะเป็นคุกก็ได้

จู่ ๆ ซู่เป่าก็ได้ความจริงกระจ่าง และเธอก็เข้าใจมันทั้งหมด!

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้!

เป็นหนี้แล้วไม่คืนแน่นอนว่าไม่ได้อยู่แล้ว

ซู่เป่ามองไปที่ตระกูลผีหายโหงที่ยังคงอาฆาตแค้น บ่นพึมพำโทษคนอื่นไม่หยุด และพูดเสียงดังว่า “คืนเงิน!”

ตระกูลผีหายโหง “???”

จี้ฉาง “...”