ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 340

แผนกพยาบาลบนชั้นสามค่อนข้างมืด ผนังและพื้นที่ไหม้ดำเป็นถ่านยิ่งทำให้ข้างในดูมืดยิ่งขึ้น

ยัยหานหัวโตที่ไม่ได้กังวลกับอะไร จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

“ซู่เป่า เรากลับกันเถอะ! ที่นี่ไม่มีอะไรน่าดูเลย” หานหานพูด

ซูเหอเวิ่น “ไม่งั้น... เราออกไปรอเธอข้างนอกก่อนไหม”

ซู่เป่าจ้องไปที่เสาและพยักหน้า “อื้อ ๆ พวกพี่ออกไปก่อนเลย”

หลังจากพูดจบ พวกพี่ชายพี่สาวก็เงียบกันหมด

ออกไป...แต่ก็ไม่กล้าเดินออกไปเองไง!

แม้ว่าน้องสาวจะเก่งกาจมาก ๆ และไม่ต้องการการปกป้องจากพวกเขา แต่ถ้าที่นี่มีผีซ่อนอยู่ แล้วจู่ ๆ มีผู้ป่วยทางจิตโผล่มาล่ะ

ตามน้องไปน่าจะดีกว่า

ซูเหอเวิ่นกระแอมไอ “ช่างมันเถอะ ฉันเองก็อยากจับผีเหมือนกัน ฉันมีอุปกรณ์สุดเจ๋ง ฉันติดตั้ง...”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้จู่ ๆ เขาก็ตัวแข็งทื่อ

เขาเพิ่งโยนอุปกรณ์ที่ติดตั้งของเขาออกไปและไม่ได้หยิบมันกลับมา!

กรรม!

ซูเหอเวิ่นรู้สึกทันทีเลยว่าเขาไม่มีอะไรติดตัวเลย เขาเข้ามาในหมู่บ้านผีแบบเปลือยล่อนจ้อน และทุกคนต่างก็รู้สึกหวาดกลัว

ซูเหอเหวินลงข้อสรุปอย่างเด็ดขาด “รอซู่เป่า”

จะออกก็ออกไปก่อนไม่ได้ งั้นยืนตรงนี้สักพักก็แล้วกัน

คุณย่าบอกให้เขาดูแลน้อง ๆ ให้ดี และเขาก็เป็นพี่ชายที่ดีมีความรับผิดชอบ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทิ้งน้องสาวไว้คนเดียวได้

แม้ว่าจะกลัวนิดหน่อยก็ตาม...

ซูจื่อซี “...” (เงียบ ตัวละครกำลังคูลดาวน์...)

ซูจื่อซีซึ่งมีการตอบสนองที่ช้ามากเป็นพิเศษกำลังนึกถึงฉากที่ซู่เป่าเหวี่ยงค้อนท้องคำม่วง ทักษะเฉพาะตัวของตัวละครบางตัวในเกมฉายขึ้นมาในหัว พร้อมทั้งคำนวณท่าไม้ตายและเวลาคูลดาวน์อย่างต่อเนื่อง รวมถึงกลยุทธในการรบหากเขาต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์นี้เพียงลำพัง...

ดังนั้นพวกพี่ ๆ จึงยังเกาะซู่เป่าอยู่อย่างนั้น

หานหานกอดแขนซ้ายของเธอ ซูเหอเวิ่นกอดแขนขวา และซูเหอเหวินที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอครึ่งก้าว มองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง

ซูจื่อซี...ซูจื่อซียังตามติด แม้ว่าเขาจะดูงง ๆ แต่เท้าก็ไม่ได้ขยับแม้แต่ก้าวเดียว

เมื่อซู่เป่าก้าว เขาก็ก้าวเช่นกัน เมื่อซู่เป่าหยุด เขาก็หยุดเช่นกัน

ซู่เปาพยายามขยับไปไปอยู่ข้างเสาอย่างยากลำบาก และเหล่าพี่น้องของเธอก็เกาะเธอแน่นมากยิ่งขึ้น

“...”

เอิ่มม...ถ้าพวกพี่เป็นแบบนี้แล้วเธอจะจับผีได้ยังไง!

ขณะที่ซู่เป่ากำลังจะพูด ก็มีเสียงหัวเราะร่าเริงดังขึ้น และเด็กหญิงตัวเล็กอายุประมาณสามขวบก็วิ่งออกไป!

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเลือด บนหัวของเธอถูกฟันจนมีรอยแหว่งขนาดใหญ่ บางทีอาจเป็นเพราะตอนเธอเสียชีวิตเธอถูกฟันอย่างแรง และลูกตาของเธอก็หายไป

เสียงหัวเราะที่ไร้เดียงสาและมีความสุขของเธอทำให้พวกเขารู้สึกหนาวสั่นขนลุกซู่มากยิ่งขึ้น

เมื่อเด็กหญิงตัวเล็กเห็นพวกเขา เธอก็หยุดทันทีและจ้องมองซู่เป่ากับคนไม่กี่คนตรงนั้น

ซู่เป่าอุทานออกมา “ผีตายโหงน้อย!”

เด็กหญิงตัวเล็กเอียงคอและหัวเราะคิกคัก

ผมบนหัวของซูเหอเวิ่นตั้งขึ้น เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของเธอเขามักจะมีภาพลวงตาเหมือนเธอกำลังเรียกพี่ชายพี่ชายอยู่ตลอด

“นะน้องสาว...” เขาตัวสั่นเทิ้มเมื่อรู้สึกประหม่า

ซู่เป่าพูด “ปล่อยหนูก่อน...”

ใครจะรู้ว่าพวกเขากำลังจับแน่นขึ้น

วินาทีต่อมา จู่ ๆ เด็กหญิงตัวเล็กก็บินเข้ามาทันที เธอบินเข้ามาจริง ๆ ซึ่งตอนแรกเธอยังวิ่งอยู่บนพื้น แต่วินาทีต่อมาเธอก็บินขึ้นไปบนฟ้า

ซูเหอเวิ่นและหานหานตกใจกลัวมากจนมีปฏิกิริยาตอบสนองโดยการหมุนตัวและวิ่งหนีไป

ซูเหอเหวินไม่ลืมที่จะแบกซู่เป่าขึ้นก่อนที่เขาจะวิ่ง วิ่งจนป่าราบ

ซู่เป่า “???”

“พี่ใหญ่ ปล่อยหนูลง!” ซู่เป่ารู้สึกขบขันอยู่ครู่หนึ่ง และหัวเราะฮ่าฮ่าขึ้นมา “หนูอยากจะจับผี!”

ซูเหอเหวินรู้สึกเก้อเขิน จากนั้นก็นึกถึงค้อนแปดสิบแปดสิบของซู่เป่าอันนั้นได้จึงวางเธอลงอีกครั้ง

เพราะการต่อสู้ที่ล่าช้านี้ ผีตายโหงน้อยก็พุ่งมาตรงหน้าแล้ว ซูเหอเหวินตกใจเป็นรอบที่สอง และรูม่านตาของเขาก็หดลง