ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 352

แท้จริงแล้วมันห่างกันหลายชั้น ถึงขนาดพูดได้เลยว่ามันคนละคลาสกัน

โจวจวี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนร่ำรวยขนาดนี้อยู่ในตระกูลซู ก็เหมือนกับตอนนี้ถ้าจู่ ๆ มีคนมาถามคุณว่าประเทศหลงใครรวยสุด เกือบจะร้อยละแปดสิบไม่สามารถตอบได้ ไม่ต้องพูดถึงรู้จักไหมเลย

โจวจวี่วัน ๆ คอยแต่แกล้งหยอกล้อผู้หญิง แม้แต่กะลายังเจาะออกมาไม่ได้ เขาจะไปรู้อะไร

เขาพูดด้วยความอิจฉา “อืม รวยจริง ๆ ที่แท้เธอเป็นคนหนูของตระกูลคนรวยนี่เอง มาเยือนที่ยากจนแบบพวกเราลำบากเธอแล้วนะ”

พูดจบก็รีบมองไปหาหวงต้าเฉวียนอีกครั้ง “เอ้า อาห้าจะมัวนั่งทำอะไรอยู่ รีบไปเอาชาที่ดีที่สุดออกมาสิ!”

เขาพูดไปด้วยแล้วหยิบใบชาที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาด้วยสีหน้ารังเกียจ “ชาอันนี้ไปซื้อที่ไหนมาเนี่ย แค่มองก็รู้แล้วว่าราคาไม่กี่สิบ ยังจะมีหน้ามาให้คุณหนูดื่มเหรอ มิน่าล่ะเมื่อกี้ถึงได้สาดทิ้ง”

ซู่เป่า “…”

ลุงเล็กสาดชาแก้วนั้นทิ้งไป เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการดื่มชาที่เขารินให้

ร่างเล็กมุ่ยปาก ก่อนจะกระซิบ “ท่านอาจารย์ คน ๆ นี้ทำตัวน่าเกลียดจริง ๆ”

จี้ฉาง “นั่นน่ะสิ สักวันจะโดนคนตีตาย”

ซู่เป่าเห็นด้วยมาก ๆ มากจนไม่รู้จะมากอย่างไรแล้ว

หวงต้าเฉวียนรู้สึกอึดอัดขึ้นมา ตอนชวนซูอี้เซินมากินข้าวเขาก็ไม่คิดว่าซูอี้เซินจะร่ำรวยขนาดนี้

“คุณหมอซู เดี๋ยวผมไปเอาชาใหม่มา...”

ซู่อี้เซินขัดจังหวะเขา แล้วยิ้มอย่างอบอุ่น “ไม่ต้องครับ ชาอันนี้รสชาติดีมาก ผมก็แค่ไม่ดื่มชาที่หมามันรินให้”

คำพูดนี้ออกมาทุกคนถึงกับเงียบกริบ บ้างก็เก้อเขิน แต่จะพูดอย่างไรดีล่ะ...ท่ามกลางความเก้อเขินก็แอบสะใจอยู่บ้าง

ปกติแล้วจะเห็นแก่ว่าเป็นญาติกัน พวกเขาก็เลยไม่กล้าพูดขนาดนี้

ซูอี้เซินพูดจบก็ลุกขึ้นยืน “ไปกันเถอะซู่เป่า พวกเราลองไปดูกันว่ามีอะไรให้ช่วยไหม”

ทุกคนพอได้ยินก็รีบบอกว่าไม่ต้อง ๆ ซูอี้เซินไม่อยากนั่งตรงนี้ เพียงแค่อยากพาซู่เป่าไปเดินเล่น

หลังจากซูอี้เซินพาซู่เป่าเดินไป ทุกคนก็พากันด่าทอ “โจวจวี่ แกประสาทเหรอ ไปคุยกับแขกอย่างนั้นทำไม”

“ปกติพูดจาขวางโลกก็แย่แล้ว คนเขามาเป็นแขก การพูดการจาของแกแบบนี้มันไม่เหมือนกับการดูหมิ่นเขาเหรอ”

“น่าจะให้พี่สาวของเสี่ยวหงเย็บปากแกไว้”

หวงต้าเฉวียนดุว่าด้วยหน้าตาจริงจัง ด่าสักพักจนโจวจวี่ทนไม่ไหว จนต้องเผ่นออกไปข้างนอก

ซูอี้เซินพาซู่เป่าไปเดินเล่นในทุ่งหญ้าหลังบ้าน แล้วซู่เปาก็หยิบหินก้อนเล็ก ๆ มาเล่นกองเป็นบ้าน

ทันใดนั้นพุ่มหญ้าก็ขยับ มีหัวแมวลายสลิดโผล่ออกมา มองซู่เป่าด้วยสายตาระมัดระวัง ก่อนจะมีเสียงเมี๊ยวออกมา

ซู่เป่าดีใจมากทันที “ลุงเล็กนั่นแมวเหมียว!”

ซูอี้เซินนั่งยอง ๆ ลงไปอย่างนิ่มนวลแล้วก็ถาม “ซู่เป่าชอบแมวเหมียวเหรอ”

ซู่เป่าพยักหน้า “อืม ๆ ชอบค่ะ!”