ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 353

เมื่อเห็นซู่เป่าพุ่งเข้ามา โจวจวี่ที่จับปากอยู่ ก็คิดได้ว่าอยากจะหนี

ผีปากเปราะที่อยู่บนหัวของเขาก่นด่า “เมื่อกี้ให้แกหนีแกไม่หนี ตอนนี้จะมาหนีมันจะมีประโยชน์อะไร!”

เหมือนที่คิดไว้สิ้นเสียงพูด มีดินเหนียวก้อนหนึ่งตกลงบนหัวเขาดังป้าบ

“อย่าหนี!”

ซู่เป่าตะคอก จากนั้นก็จับดินเหนียวขึ้นมาอีก เธอเองรู้ว่าถ้าขว้างหินใส่ สามารถทำให้เขาตายได้

ทว่าสถานที่รกร้างว่างเปล่าตรงนี้ก็ไม่ได้มีดินเหนียวมากนัก ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเศษวัชพืชเศษหิน

ซู่เป่าหาดินเหนียวอยู่สักพักก็หาไม่เจอ ขาก็สั้นวิ่งตามไม่ทัน

ในขณะนั้นเองก็มีเงาวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว ซู่เป่าไม่ลังเลก็คว้าแมวลายสลิดที่วิ่งผ่านมามั่วตั้วขึ้นมาแล้วขว้างออกไป

“เมี๊ยววว”

เจ้าแมวลายสลิดคงไม่คิดไม่ฝัน มันแค่มาเที่ยวเล่น กลับถูกโยนออกไปราวกับเป็นอาวุธ!

แมวลายสลิดหมุนสามร้อยหกสิบองศาอยู่กลางอากาศ แล้วก็เหยียบเข้าที่หัวของโจวจวี่ กรงเล็บอันแหลมคมเกือบจะพลาดเข้าหนังศีรษะของเขาแล้ว

ก็รีบอาศัยแรงกระโดดหายไปไร้วี่แวว

โจวจวี่ “โอ๊ยยย”

ผีปากเปราะบนหัวของเขา “อ๊าก อ๊าก”

เมื่อกี้ที่โจวจวี่โดนดินเหนียวปาใส่ แต่มันไม่โดนเขา

ทว่ากรงเล็บของแมวตัวนี้กลับข่วนเขาเต็ม ๆ

ผีปากเปราะถูกข่วนจนเป็นแผล อดไม่ได้ที่อนาจใจกับชีวิตผี

ซู่เป่าถืออิฐครึ่งก้อนไว้ในมือแล้วก็ตะโกน “หยุดนะ! ไม่หยุดหนูจะปาอิฐใส่แล้วนะ!”

โจวจวี่ไม่กล้าวิ่งหนีแล้ว เอามือกุมหัวหันหลังกลับ ก่อนจะรีบพูด “ท่านครับ คุณหนู! อย่า ๆ ๆ! ผมยอมแล้วยังไม่พออีกเหรอ”

ซู่เป่าวิ่งเข้าไปไม่กี่ก้าว มือเท้าสะเอวท่าทางดุดัน “เหอะ มาพูดไม่ดีกับลุงเล็กหนู ฟันหน้าหลุดไปเลยเป็นไง!”

โจวจวี่อยากจะร้อง “ใช่ ๆ ๆ ปากผมมันสกปรก”

ซู่เป่าเชิดหน้าด้วยท่าทีจริงจัง “มือซ้ายจับหูขวา มือขวาจับหูซ้าย นั่งลงไป!”

โจวจวี่มองเห็นอิฐครึ่งก้อนในมือเธอ...แล้วนั่งลงอย่างเชื่อฟัง

ซูอี้เซินเม้มปาก

มองเด็กน้อยน่ารักที่เท้าสะเอวบ่นเหมือนผู้ใหญ่ ซูอี้เซินถึงกับยืนงง นี่คือ...หลานสาวที่น่ารักของเขาเหรอเนี่ย!

คนตรงหน้านี่มันใช่หลานสาวที่น่ารักอ่อนโยนที่คอยทำให้คนอื่นใจละลายจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย !

“ซู่เป่า...” ซูอี้เซินเดินไปข้างหน้า พูดด้วยความเป็นห่วง “ลุงเล็กมาช่วยหนู...”

ซู่เป่ายกมือห้าม “ไม่ต้อง ๆ ลุงเล็กไปนั่งรอที่ร่ม ๆ ให้สบายได้เลย อีกไม่นานหนูก็จะจัดการเสร็จแล้ว”

ซูอี้เซิน “...”

โจวจวี่ที่นั่งอยู่พูดด้วยความกลัว “คุณหมอซู อย่าไป!”

แย่แล้วไม่มีที่พึ่ง

ซูอี้เซิน “...”

เขาพูดเบา ๆ “ซู่เป่า ลุงเล็กอยู่ตรงนี่นะ...”

ไม่รู้ว่าทำไมเดิมทีเป็นห่วงซู่เป่า

ไม่คิดว่าตอนนี้กลับมาเป็นห่วงโจวจวี่แทน

ตามคาด เพียงแค่คิดมาถึงตรงนี้ก็เห็นซู่เป่าพุ่งออกไป ปากก็ตะโกน “รีบจัดการ”...

จี้ฉางอยู่อีกด้านหนึ่งคอยชี้แนะกลยุทธ์

“ถูกต้อง อย่างนั้นแหละ รีบจัดการเลย!”

“ดึงผีปากเปราะลงมา!”

“หลังจากนั้นค่อยจัดการกับเขา”

ซู่เป่าจับผีปากเปราะไว้อยู่หมัด แล้วก็ออกแรงดึงราวกับดึงแครอท

ผีปากเปราะดิ้นรน เขาไม่อยากออก เขารู้สึกว่าถ้าออกแล้วต้องตายแน่เลย!

“ช่วยด้วย...”

ผีปากเปราะทั้งตื่นตระหนกทั้งกลัว จู่ ๆ ก็คิดขึ้นมา ไม่ใช่สิ เขาเป็นถึงผีร้ายเลยนะ!

เขาจะไปกลัวเด็กน้อยคนนี้ทำไมกัน!

ในที่สุดผีปากเปราะก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองก็มีความสามารถเหมือนกัน หลังจากนั้นก็ถ่ายเทไอหยินจำนวนมากไปทางซู่เป่า แล้วก็อ้าปากแยกเขี้ยวเปิดกรงเล็บหมายจะกลืนกินซู่เป่า!

ซูอี้เซินเห็นซู่เป่าดูเหมือนกำลังดึงผมของโจวจวี่ ก็รีบจะเข้าไปห้าม ทันใดนั้นก็ซะงักอย่างแรง