ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 357

โจวจวี่พูดไปด้วยหัวเราะไปด้วย เผยให้เห็นฟันหน้าของเขาที่หายไปและยิ้มอย่างกับตัวตลก

หวงต้าฉวนจ้องไปที่เขาพร้อมตำหนิ “คุณหมอซูมาก็เพราะว่าให้เกียรติพวกเรา แถมยังให้อั่งเปาตั้งหลายพันมาอีก? ส่วนนายล่ะจะให้เท่าไหร่!”

โจวจวี่ตอบทันทีว่า “ไอ้หยา แค่ล้อเล่นเฉยๆน่ะ ลุงห้าอย่าโกรธเลย มาๆๆเดี๋ยวผมรินให้ลุงสักแก้ว !”

หวงต้าฉวนไม่สนใจเขา

แต่ว่าปากโจวจวี่นี่มันเก่งจริงๆ ตื๊ออยู่นั่นแหละ บอกว่าถ้าไม่ดื่มก็ถือว่าไม่ให้อภัยเขา แม้จะแค่ชนแก้วเล็กน้อยแทนก็ยังดี!

หวงต้าฉวนก็ซื่อบื้อจริงๆ คิดแค่ว่าเป็นญาติกันทะเลาะกันไปก็คงไม่ดี ไม่ว่าอย่างไรอนาคตก็ต้องไปมาหาสู่กันอีก ก็เลยดื่มส่งๆไปครึ่งอึก

เสี่ยวหงออกมาเห็นภาพนี้ถึงกับโมโห เลยด่าโจวจวี่ไปชุดใหญ๋

โจวจวี่กอดไหล่ของหวงต้าฉวนไว้เอ่ย “เธอดูสิว่าลุงห้าก็ยังดีๆ อยู่ไม่ใช่หรือไง? อะไรก็ไม่ให้กิน แล้วถ้าไม่กินจะดีขึ้นได้ยังไงล่ะ? อีกอย่างฉันก็ตั้งใจรินเหล้าที่บ้านฉันหมักเองให้เลยนะ ดีกับสุขภาพแน่นอน!”

“ดูสิ หน้าลุงห้าแดงก่ำขึ้นเยอะเลย!”

โจวจวี่ไม่สนใจอะไรและรู้สึกว่าเสี่ยวหงทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ เป็นเพราะเธอดูถูกเขาล่ะสิ!

เสี่ยวหงกำลังจะออกฤทธิ์ ก็โดนลูกพี่ลูกน้องของเธอห้ามเอาไว้และเกลี้ยกล่อมไปว่า “ช่างมันเถอะ ลุงห้าก็ไม่ได้เป็นอะไร พี่เขยเธอก็แค่อยากขอให้ลุงให้อภัยเฉยๆน่ะ เขาไม่ได้คิดร้ายอะไรหรอก…”

เสี่ยวหงหันเข้าไปในห้องครัวด้วยความโกรธ

หลังซูอี้เซินกลับไปทุกคนก็ปล่อยจอยดื่มต่ออีกสามรอบ ไม่มากก็น้อยต้องมีเมาบ้าง โจวจวี่มองไปที่เด็กชายคนหนึ่งที่กำลังแทะน่องไก่อยู่ข้างๆ แล้วพูดหัวเราะกับเขาว่า “เสี่ยวจวิ้นจวิ้น กินแต่น่องไก่เนี่ยหิวน้ำหรือเปล่า มาเดี๋ยวลุงเอาเครื่องดื่มให้หนู!”

เด็กชายตื่นเต้นนึกว่าตัวเองจะได้ดื่มเครื่องดื่มที่เป็นเครื่องดื่มจริงๆ ก็เลยดื่มไปอึกหนึ่ง แถมยังตื่นเต้นจนดื่มไปอึกใหญ่ แล้วค่อยรู้สึกว่ามันไม่ใช่ตอนที่เหล้าเข้าคอไปแล้ว ขมจนร้องไห้แงงออกมา

คนในบ้านก็รีบเข้ามาดูทันที แม่ของเด็กซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเสี่ยวหง ขณะที่เธอกำลังช่วยงานอยู่ในครัว พอได้ข่าวก็รีบออกมาด่ากราดโจวจวี่ชุดใหญ่ทันที

“เป็นบ้าหรอ มาหลอกเด็กดื่มเหล้าเนี่ย!”

โจวจวี่ทำหน้าไม่สนใจ “ไม่ช้าก็เร็วผู้ชายยังไงก็ต้องได้ดื่มเหล้าหรือเปล่า ฉันแค่ช่วยปลูกฝังเฉยๆน่ะ”

พอเขาเห็นเด็กกำลังร้องไห้ ตัวเองกลับรู้สึกสนุกแล้วหัวเราะคิกคาก จนลูกพี่ลูกน้องของเสี่ยวหงก็ขี้เกียจจะสนใจเลยรีบอุ้มเด็กหนีไป

เด็กชายนอนพาดอยู่ที่ไหล่ของแม่ แล้วเริ่มจะสะลึมสะลือแล้วซึมหลับไป

แต่ทุกคนไม่มีใครรู้ว่าควรทำอย่างไรถึงจะถูกต้อง คิดแค่ว่าเด็กไม่ระวังเผลอดื่มเหล้าไปสองสามคำอย่างมากก็เมา นอนไปสักพักก็คงหาย

ไม่นานนัก พอเห็นว่าเด็ก ‘กำลังนอน’ ลูกพี่ลูกน้องของเสี่ยวหงก็วางเด็กให้นอนไว้บนเตียงอย่างระมัดระวัง แล้วก็ไปทำงานของตัวเอง

…

พอพูดถึงซู่เป่า

รถขับออกไปอย่างช้าๆ ซูอี้เซินขับรถอยู่ข้างหน้า ส่วนซู่เป่านั่งอยู่คาร์ซีทด้านหลังด้วยความเชื่อฟังและมองทิวทัศน์ด้านนอกโดยไม่ส่งเสียงดัง

ซูอี้เซินมองเธอจากกระจกมองหลัง ขณะที่เขากำลังจะพูด ทันใดนั้นก็มีเงาสีดำโผล่ออกมาจากด้านหน้ารถ!

ซูอี้เซินเบรกกะทันหัน แต่เดิมรถก็ไม่ได้ขับเร็วเท่าไหร่ พอเบรกกะทันหัน สุดท้าย…

เขามองออกไปที่ระยะทางห้าเมตรข้างหน้า มองเห็นแมวตัวหนึ่งนอนอยู่บนพื้นด้วยความชำนาญคล่องแคล่ว

เห็นได้ชัดว่ารถอยู่ห่างกับมันตั้งหลายเมตร แต่มันกลับทำหน้าอย่างกับว่าตัวเองโดนชนแล้วร้องเหมียวๆ

สีหน้านั้นเหมือนกำลังบอกว่า ถ้าไม่เอาอาหารแมวมาให้มันสิบกระป๋อง เรื่องก็จะไม่จบ!

ซูอี้เซินตะลึงจนพูดไม่ออก เคยเห็นแต่ชายแก่หญิงชรามาแกล้งให้โดนรถชน เคยเห็นคนถือแจกันเอยกระเป๋าเดินทางเอยแล้วแกล้งให้ชน เคยเห็นหญิงสาวแกล้งดึงไหล่ตัวเองแล้วตะโกนไม่สุภาพต่างๆนาๆ…

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นแมวแกล้งให้โดนรถชน!

ซู่เป่า “ลุงเล็ก เกิดอะไรขึ้นคะ?”

ซูอี้เซินเม้มปากแล้วชี้ไปที่ข้างหน้า “ซู่เป่า แมวตัวนั้นใช่แมวตัวที่หนูเพิ่งเล่นด้วยหรือเปล่า?”

ซู่เป่าทำเสียงเอ๊ะ ชะโงกหน้าออกไปดู

ใช่จริงด้วย!

มันหนีไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ทำไมถึงมาอีกล่ะ?

ซูอี้เซินเปิดประตูรถออกไปแล้วอุ้มซู่เป่าลงไปด้วย

ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ก็นั่งยองๆ อยู่ตามถนนแบบนี้แล้วมองไปที่แมว

ซูอี้เซิน “ฟ้าดินเป็นพยาน ฉันไม่ได้แตะต้องตัวแกเลยนะ แกดูสิว่าแกอยู่ห่างจากรถตั้งไกลขนาดนี้น่ะ!”

เขากางแขนออกแล้วสาธิตให้ดู

แมวทำหน้าประมาณว่า ‘ฉันไม่สน ยังไงคุณก็เป็นคนชนฉัน’ แล้วเอียงหัวนอนอยู่บนพื้น