ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 361

เสี่ยวอู่บินอยู่กลางอากาศจากต้นไม้ต้นหนึ่งไปยังอีกต้นหนึ่ง ยังไงมันก็บินได้ ถึงกระดิ่งจะเร็วแค่ไหนยังไงมันก็มีแค่สี่ขา

กระดิ่งโกรธจนหมุนเป็นวงกลม หนวดที่แก้มสั่นด้วยความโกรธ

เหมียวว…!you　can　kill　me　，but　you　can't　fuck　me……!!（ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้…ฉบับภาษาอังกฤษ）

กระดิ่งอย่างกับเสือที่จะกระโจนเข้าหาเหยื่อ แต่พอเสี่ยวอู่หลบทัน มันก็ชนเข้ากับพุ่มไม้ทันที

“เหมียว…%￥#%#!!”

เสี่ยวอู่เล่นจนเหนื่อยก็เลยบินกลับไปที่ชั้นสอง แล้วไม่ลืมที่จะปิดหน้าต่างและล็อคกลอนไว้!

หลังจากนั้นก็นั่งชื่นชมดูแมวที่ไล่ตามมาที่ขอบหน้าต่างเงียบๆ และข่วนกระจกด้วยความบ้าคลั่ง

ส่วนเสี่ยวอู่ก็กินอาหารดื่มน้ำอย่างสบายๆ ทำท่าทางได้ใจ

ครั้งที่แล้วไม่ทันตั้งตัว เกือบโดนเจ้าแมวเหมียวจับได้ เป็นความอัปยศที่สุด

แต่ตอนนี้เสี่ยวอู่ก็ล้างอายได้แล้วในที่สุด!

เสี่ยวอู่ ✧٩(ˊωˋ*)و✧

กระดิ่ง {>~<}

**

ในเวลานี้ซู่เป่าที่เพิ่งตามคุณยายมาถึงโรงพยาบาล เพิ่งจะลงรถก็เห็นรถพยาบาลคันหนึ่งขับตามมา

ร่างเล็กๆ ถูกเข็นเข้ามา ขณะเดียวกันผู้หญิงคนที่ตามมาด้วยก็ร้องไห้ “จวิ้นจวิ้น จวิ้นจวิ้นของฉัน!”

ซู่เป่าหันไปมองโดยไม่รู้ตัว

น้องชายคนนั้นที่ชื่อจวิ้นจวิ้น?

พอสังเกตดีๆ ป้าที่กำลังร้องไห้อยู่นั้นก็ดูหน้าคุ้นๆ มากเลย เหมือนเคยเจอเมื่อวาน…

จี้ฉางเอ่ย “คนนั้นคือลูกพี่ลูกน้องของเสี่ยวหง”

ซู่เป่าตะลึง เมื่อวานเธอเห็นแต่คุณปู่หวงที่หว่างคิ้วดำ ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าน้องชายที่อยู่ด้วยกันก็มีด้วย

ถ้าเห็นเธอจะไปเตือนเขาแน่นอน แต่ตอนนี้ดูเหมือนสายไปแล้ว

จี้ฉางเอ่ย “ไปเถอะ”

สีหน้าเขาจืดจาง มองเห็นความเป็นความตายมานับไม่ถ้วนแล้ว และยังผ่านอะไรหลายอย่างที่มองเห็นแต่เข้าไปก้าวก่ายชีวิตที่กำหนดมาแล้วไม่ได้ จิตใจก็ย่อมแข็งกระด้างและเย็นชาเป็นธรรมดา

ซู่เป่ายังอาลัยอาวรณ์อยู่แต่ก็เดินตามคุณนายซูไปเงียบๆ

“ท่านอาจารย์ ถ้าเห็นแต่ไม่สามารถหยุดยั้งได้ งั้นที่พวกเราจับผีไปจะมีความหมายอะไรล่ะคะ?” ซู่เป่าเงยหน้าถาม

จี้ฉางมองมาที่เธอแล้วเอ่ย “เจ้าหยุดมันได้อยู่แล้ว แต่เจ้ารู้จักทฤษฎีผีเสื้อขยับปีกไหม?”

“ถ้าเจ้าไปขยับชีวิตของคนๆหนึ่ง มันก็จะส่งผลกระทบต่อชีวิตของคนอีกเป็นสิบล้านที่เกี่ยวข้องกับเขา”

“ยกตัวอย่างเช่นจางซานโตมาแล้วกลายเป็นคนแหกกฎหมาย ฆ่าคนวางเพลิง จะมีสิบคนที่ตายเพราะเขา ทั้งๆ ที่จางซานควรจะตายไปตั้งแต่อุบัติเหตุตอนเด็กแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปสิบคนนี้ก็จะรอด “

“แต่เจ้าเข้าไปช่วยชีวิตเขาไว้ตอนนี้ พอเขาโตขึ้น สิบคนนั้นก็จะตายเพราะเขา “

“สิ่งเหล่านี้ชะตาล้วนกำหนดมาแล้ว”

ไม่ใช่ว่าเป็นเขาคนเย็นชาจริงๆ แต่บางทีเราก็ไม่รู้เลยว่าเรื่องที่เรากำลังจะเข้าไปก้าวก่ายอยู่นั้นจะถูกหรือผิดในอนาคต

ซู่เป่าเม้มปาก ความคิดของเด็กที่แตกต่างก็รีบถามอย่างรวดเร็วว่า “แล้วถ้าเกิดว่าจางซานโตขึ้นมาเป็นฮีโร่ล่ะคะ?”

ถ้าจางซานโตขึ้นมาแล้วสามารถช่วยชีวิตคนสิบคนได้ งั้นนี้เขาตายไปโดยที่เธอกลับไม่ช่วยนั้น ในอนาคตสิบคนนั้นก็จะตายไปด้วยไม่ใช่เหรอคะ?

จี้ฉางพยักหน้า “แบบนี้ก็ไม่ผิด แต่เหตุผลพื้นฐานที่สุดก็คือ เราไม่สามารถมั่นใจได้ว่าในอนาคตจางซานจะเป็นคนเลวหรือคนดี เป็นฮีโร่หรือเป็นฆาตรกร”

“เพราะไม่รู้จึงไม่เข้าไปยุ่งดีที่สุด จะไปยุ่งกับชีวิตคนอื่นเพราะเรามีความสามารถที่เหนือกว่าคนธรรมดาไม่ได้”

ซู่เป่าเหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ

เหตุผลบางอย่างตอนเด็กๆ อาจจะยังไม่เข้าใจ แต่พอโตขึ้นผ่านประสบการณ์มาแล้วก็อาจจะเข้าใจมากขึ้น

คุณนายซูชินแล้วกับการที่ซู่เป่าชอบพูดคนเดียว ก็เลยไม่ได้ไปรบกวนเธอ แต่กลับเป็นซูจือซีที่จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า “น้องสาว เรียกเจ้าแมวเหมียวว่ากวักเงินดีไหม”

ไม่ใช่ว่าเธอชอบเงินที่สุดแล้วเหรอ?

กวักเงินกวักทอง ดีจะตาย