ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 362

ลูกพี่ลูกน้องเสี่ยงหงคว้าอิฐขึ้นมาแล้วรีบพุ่งไปที่โจวจวี่ แล้วยกมือปามันไปที่โจวจวี่!

ด้วยความที่เธอเตี้ยกว่าโจวจวี่ ในความชุลมุลนั้นก้อนอิฐก็ทุบเข้าไปที่หน้าของโจวจวี่ ทุบจนใบหน้าเขาเป็นหลุม

โจวจวี่ร้องเสียงดัง กระอักเลือดออกมาจากปากและคายฟันหน้าออกมาหลายซี่ พูดไม่ชัด “เธอ…เธอเป็นบ้าอะไรของเธอ…”

ลูกพี่ลูกน้องเสี่ยวหงคว้าก้อนอิฐไว้ในมือ ร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ใช่ ฉันบ้าไปแล้วๆ!”

เธอพูดพลางคว้าก้อนอิฐทุบๆไปด้วย

โจวจวี่หลบแล้วหลบอีก แต่จะหลบได้ที่ไหนเล่า รอบนี้ก็โดนทุบเข้าหน้าอีกตั้งสองครั้ง

เขาดั้งหัก ปากแตก ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด

พวกญาติตกใจ ลนลานรีบไปดึงตัวทั้งสองคนออกจากกัน แม้แต่เสี่ยวหงที่ถือถังขยะเพื่อจะเอามาตีเขาก็อึ้งไปด้วย

หลังความวุ่นวายจบลง ลูกพี่ลูกน้องกับโจวจวี่ถูกแยกออกจากกัน ทันใดนั้นลูกพี่ลูกน้องอีกคนของเสี่ยวหงก็รีบเอ่ยว่า “นี่ ทำอะไรกันน่ะ ใช้กำลังไม่ได้นะ มีเรื่องอะไรมาค่อยๆคุยกันดีกว่า พี่เขาเธอเขาก็แค่…”

เสี่ยวหงยิ้มเยาะ “พี่ก็อย่าพูดแทนพี่เขยเลยเหอะ! เขาเป็นคนยังไงพี่ก็รู้ดีที่สุดนี่?”

พูดอะไรไม่น่าฟัง เขาจิตใจดีนะ

เธอดูหมิ่นเขาเกินไปหรือเปล่า!

ลูกพี่ลูกน้องเสี่ยวหงไม่พูดอะไร แต่ในใจก็โล่งอกขึ้นนิดหน่อย——พี่สาวตีโจวจวี่ขนาดนี้ จะบอกว่าเสมอกันก็ไม่ได้ อย่างน้อยก็คงได้ออกค่ารักษาน้อยลงนิดหนึ่ง…

สุดท้ายโจวจวี่ถูกพาไปพันแผล สรุปเขาแค่ดั้งหัก ปากแตก ฟันร่วงไปแค่หกซี่เท่านั้น （รวมซี่ที่ซู่เป่าทำด้วย）

ถือว่าแค่บาดเจ็บเล็กน้อย ลูกพี่ลูกน้องของเสี่ยวหงก็เริ่มโมโหอีกรอบ

โจวจวี่พูดไม่ชัด แววตาไม่พอใจ “นางบ้า…!ผมวินิบฉายยังไม่ออบมาเลย%……#￥”

ผลวินิจฉัยยังไม่ออกมาเลย จะมั่นใจได้ยังไงว่าเป็นเพราะดื่มเหล้าไปอึกเดียว

ตอนเด็กๆ มีใครไม่เคยแอบดื่มเหล้าบ้างเล่า มีเด็กตั้งเยอะที่ทำแล้วไม่เห็นเป็นอะไร ทำไมเขาถึงมีปัญหาได้

เพราะลูกชายเธอบอบบางต่างหาก?

อีกอย่างลุงห้าของเขา เมื่อก่อนดื่มเหล้าเก่งจะตายเคยดื่มเยอะที่สุดทีหนึ่งตั้งห้าลิตร แต่เมื่อวานแค่ดื่มคำเดียวจะมาโทษว่าเป็นเพราะเขาเนี่ยนะ

ดีไม่ดีเป็นเพราะหลังผ่าตัดพักผ่อนไม่เพียงพอ ดูแลไม่ดี อยู่เฉยไม่ได้ลุกมาทำงานก็เลยเลือดออก แล้วยังมาโทษเขาอีก!

ถอยไปมองหมื่นก้าว จะบอกว่าลุงห้าไม่ต้องรับผิดชอบเลยหรือไง? ตัวเองดื่มไม่ได้แล้วจะฝืนดื่มทำไม

แม่ของจวิ้นจวิ้นไม่ต้องรับผิดชอบเลยหรือไง? ตัวเองไม่ดูลูกดีๆ เอง ตอนเกิดเรื่องทำไมไม่ห้าม? แล้วก็มาโทษเขาหลังจากนั้น!

โจวจวี่บ่นพึมพำ แต่ก็ไม่มีใครฟังออกว่าเขาพูดอะไร

พอถึงช่วงบ่าย ผลวินิจฉัยของจวิ้นจวิ้นและหวงต้าฉวนก็ออกมาแล้ว จวิ้นจวิ้นเป็นพิษสุราเฉียบพลัน ส่วนหวงต้าฉวนที่เลือดออกจะบอกว่าไม่ใช่เพราะเหล้าก็ไม่ได้

คราวนี้ดีแล้ว โจวจวี่ไม่สามารถแก้ตัวอะไรได้อีก

หวงต้าฉวนเองก็มีโรคหัวใจ โรคเบาหวานและความดันโลหิตสูง ที่หัวใจมีขดลวด บริเวณที่มะเร็งลําไส้ไม่สามารถหยุดเลือดไว้ได้ เนื่องจากมีข้อบ่งชี้เยอะ การผ่าตัดไม่ราบรื่นเลยต้อ

เข้าห้องไอซียู

สามารถช่วยชีวิตจวิ้นจวิ้นไว้ได้ แต่พิษสุราทำให้สมองเสียหายและชัก สติปัญญา การออกกำลัง ภาษาต่างๆ ได้รับผลกระทบหมด มีโอกาสสูงมากที่จะเกิดภาวะสมองเสื่อมแล้วต้องได้รับการดูแลไปตลอดชีวิต

พี่สาวและเสี่ยวหงฟ้องโจวจวี่เรียกค่าชดเชยกับเขาทันที

โจวจวี่เหมือนตกนรกทั้งเป็น สมองมึนไปหมด

ไม่มั้ง…เขาแค่ชวนดื่มสองคำเท่านั้นเอง! ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้…

ยังไม่พูดถึงลุงห้าของเขา ถ้าช่วยได้ก็ดีไป แต่ถ้าช่วยไม่ได้ก็คงต้องปล่อยไป เขาคงต้องจ่ายค่าชดเชยกี่หมื่นกี่แสนก็ช่าง

แต่ค่ารักษาจวิ้นจวิ้นนี่สิ ค่าเลี้ยงดูตลอดชีวิต ค่าเสียหายทางจิตใจต่างๆ ที่ต้องใช้เงินเป็นหลายล้าน?

ต่อให้เขาจะขายบ้านขายรถมาชดใช้ก็ยังไม่พอ!

ลูกพี่ลูกน้องของเสี่ยวหงขอหย่ากับเขาทันที แม้ว่าโจวจวี่จะหนีไปได้แต่ก็กลายเป็นผู้ต้องหาไปแล้ว ส่วนรถสองแสนและบ้านสองสามล้านของเขาก็จะต้องถูกยึดแล้วนำไปขายมาชดเชยค่ารักษาหวงต้าฉวงและจวิ้นจวิ้น

โจวจวี่ถึงกับขาอ่อน คุกเข่าลงบนพื้นโรงพยาบาล สติหายไปนาน ในใจเหลือเพียงแค่ความหงุดหงิดและเสียใจ คิดแค่ว่าทำไมตัวเองถึงโชคร้ายขนาดนี้!…

**

ลูกพี่ลูกน้องเสี่ยวหงได้แพร่กระจายข่าวที่โจวจวี่โดนตีจนหัวแตกไปทั่วโรงพยาบาล ทั้งคนไข้ทั้งญาติคนไข้แพร่ข่าวไปเรื่อยๆ จนทั้งโรงพยาบาลนรู้เรื่องกันหมดในไม่ช้า

ได้ยินมาว่าพ่อของจวิ้นจวิ้นที่ทำงานอยู่ต่างถิ่นก็รีบกลับมาแล้วเอามีดไล่จับโจวจวี่ตามทั่วถนน…

มีเสียงวิจารณ์กันไปทั่ว

อาจเป็นความสัมพันธ์ของซูอี้เซิน หรือเป็นเพราะโชคดี เตียงที่ซูจื่อซีจองไว้เป็นห้องเดี่ยว