ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 368

ผีร้ายพวกนี้เคยแต่ทำร้ายคน ไม่เคยช่วยคนมาก่อน เห็นว่าซูจื่อซีต้องทำการยื้อชีวิตก็คิดอะไรไม่ออก เลยได้แต่ต้องออกไปหาซู่เป่า

ซู่เป่าได้ยินแบบนั้น เธอเข้าไปในห้องผ่าตัดไม่ได้ ต้องไปหาท่านอาจารย์ เธอจึงรีบวิ่งออกไปทันที

“ซู่เป่า!” ซูเหอเวิ่นรีบตามไป

นายหญิงซูกำชับซูจื่อหลิน แล้วจะตามพวกเขาไปเอง แต่ซูจื่อหลินให้ท่านเฝ้าอยู่ทางนี้แล้วเขาจะตามไปเอง

ซู่เป่าวิ่งจนรองเท้าหลุดไปแล้ว ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความร้อนใจ ในหัวของเธอมีแค่ความคิดเดียวเท่านั้นคือต้องเร็ว... เร็วกว่านี้อีก

พี่จื่อซีอดทนไว้ก่อนนะ... พี่จะกลายเป็นคนปัญญาอ่อนไม่ได้นะ!

อีกด้านหนึ่ง

จี้ฉางตามหญิงชราคนนั้นไป

หลังจากหญิงชราออกจากชั้นสิบเอ็ดเธอไม่ได้กลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย แต่ลงไปเดินวนอยู่แถวศาลานั่งพักข้างล่างโรงพยาบาลแทน

บริเวณนี้มีญาติผู้ป่วยมาพักผ่อน หรือรอคอยอยู่เป็นจำนวนมาก หญิงชราเป็นคนช่างคุย เข้าไปสุมหัวอยู่กับพวกเขาแล้วชวนคุยไปเรื่อย ถามว่าบ้านคุณใครไม่สบายล่ะ ลูกเธอป่วยเป็นอะไรอะไรทำนองนี้

หลังจากคุยกันจนสนิทแล้วเธอก็เริ่มดูโหงวเฮ้งให้คนอื่น แม่นแทบทุกประโยค ทำเอาพวกญาติคนไข้ที่เดิมทีไม่ได้ใส่ใจกลายมาเป็นนับถือศรัทธา ต่างคนก็ต่างบอกวันเดินปีเวลาเกิดของตัวเองหรือผู้ป่วยให้เธอช่วยดูดวงให้

จี้ฉางขมวดคิ้ว คุณยายคนนี้เป็นแม่หมอหรือ?

แต่ว่าเที่ยวถามวันเวลาเกิดของคนอื่นไปทั่วแบบนี้... จี้ฉางรู้สึกว่ามันแปลก ๆ ในหัวของเขามีความคิดหนึ่งแวบผ่านไป

หลังจากที่มีดวงชะตาของซู่เป่า ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีเป็นตัวเทียบแล้ว หญิงชราก็ยังไม่เจอชะตาของใครที่น่าพอใจอีก เธอจึงโบกมือแล้วพูดว่า “ความลับของสวรรค์เปิดเผยไม่ได้” เสร็จแล้วก็หันหลังกลับไปยังห้องพักผู้ป่วย

เธอนึกถึงดวงชะตาของซู่เป่าขึ้นมา ในใจก็เกิดคันยุบยิบเหมือนหมดกัด ทำใจให้สงบไม่ได้เลย ทำใจไม่ได้ที่มีดวงชะตาดี ๆ ขนาดนี้มาอยู่ตรงหน้าแต่คว้าเอามาไม่ได้!

จี้ฉางยังคงตามต่อไป

หญิงชรากลับไปยังห้องพักผู้ป่วย ระหว่างทางไม่มีใครทักทายเธอเลย ตอนที่เธอเดินผ่านหน้าประตูห้องพักของซูจื่อซีเธอชะโงกเข้าไปดูทีหนึ่ง

จี้ฉางเห็นแววตาเธอสั่นไหวเบา ๆ จากนั้นถึงค่อยเดินไปยังห้องตรงสุดทางเดิน

จี้ฉางตามเข้าไป พอเข้าพ้นธรณีประตูห้องห้องนั้นไป สีหน้าเขาก็ชะงักค้างไปทันใด

บรรยากาศในห้องนี้ต่างจากบรรยากาศข้างนอก

จี้ฉางเงยหน้ามองไปทางทางเดินนอกห้องแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น

จู่ ๆ ซู่เป่าก็วิ่งมา ใบหน้าเล็ก ๆ มีคราบน้ำตา เธอพูดอย่างร้อนใจ “ท่านอาจารย์!”

จี้ฉางหยุดเดิน รีบถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ซู่เป่าร้อนใจจนร้องไห้ “พี่จื่อซีจะกลายเป็นคนปัญญาอ่อนแล้ว...”

จี้ฉาง “...”

เป็นไปไม่ได้

ดวงชะตาของซูจื่อซีดีมาก การผ่าตัดครั้งนี้จะไม่ทำให้เขาเป็นอะไรไปหรอก แล้วก็ไม่มีอันตรายถึงชีวิตด้วย

จี้ฉางรีบเปิดสมุดดู เปิดดูคราวนี้จู่ ๆ ก็พบว่าเส้นชีวิตของซูจื่อซีแตกแยกออกเป็นเส้นเล็ก ๆ ออกมาเส้นหนึ่ง ส่งผลให้ดวงชะตาโดยรวมของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลง...

“ยืมดวง?!” จี้ฉางโพล่งออกมา เขาเข้าใจทันทีว่าความคิดที่แวบผ่านหัวสมองเขาไปเมื่อกี้คืออะไร!

เจ้าเล่ห์มาก ระวังตัวดีมากด้วยแม้แต่เขาเองยังจับสังเกตไม่ได้

สมุดเล่มนี้ถึงจะดูเล่มบางมาก ๆ แต่ถ้าจะเปิดให้หมดจริง ๆ คงต้องใช้เวลาราวสามปีกว่าจะเปิดหมด จี้ฉางเองก็ไม่ได้เปิดดูทุกวันเวลาไม่มีอะไรทำเสียด้วย

อีกอย่างวันนี้ตอนที่ซูจื่อซีเข้าห้องผ่าตัด เส้นชีวีตของเขายังปกติดีอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะซู่เป่าวิ่งมาเขาก็ยังไม่เห็น...

หญิงชราได้ยินเสียงซู่เป่าดังมาจากหน้าประตูจึงรีบออกมาดู ก็เห็นว่าซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นยืนอยู่นอกและไม่มีผู้ใหญ่มาด้วย

ความดีใจผุดขึ้นบนใบหน้า เธอร้องทัก “แม่หนู พวกเธอมาได้ไงจ๊ะ มานี่สิ...”

ซู่เป่าไม่อยากจะยุ่งด้วย ตอนนี้เธออยากช่วยพี่จื่อซีเท่านั้น

แต่จี้ฉางกลับบอกว่า “ซู่เป่า เข้าไปดูหน่อย! เรื่องไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นกับจื่อซีอาจจะเกี่ยวกับยายคนนี้!”

เขานึกถึงตอนที่หญิงชราชะโงกหัวเข้าไปดูในห้องพักของซูจื่อซี ประกอบกับที่เธอไปเที่ยวถามวันเวลาเกิดของคนอื่นไปทั่ว

แล้วก็มองดูเด็กชายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย...

จี้ฉางขยับนิ้วเบา ๆ มีลำแสงเส้นหนึ่งเชื่อมระหว่างเด็กชายกับสมุดของเขา สมุดเล่มนั้นก็เปิดขึ้นมาเอง แล้วไม่นานก็หยุดอยู่ที่หน้าของเด็กผู้ชายคนนั้น

“ชะตาที่เดิมทีควรจะขาดไปแล้ว ตอนนี้ได้รับการต่อแล้ว”

จี้ฉางตัดสินใจได้ทันทีแล้วบอกว่า “ซู่เป่า ยกหมอนของเด็กผู้ชายคนนั้นออกมาดูสิ ดูใต้หมอน”

ซู่เป่าไม่พูดไม่จาอะไรแต่พุ่งเข้าไปเลย

หญิงชราอึ้งไป นังหนูนี่ทำไมวิ่งมาหาเธอเองเสียได้

พอเห็นว่าเธอวิ่งเข้าไป ซูเหอเวิ่นก็ตามเข้าไปด้วย

หญิงชราดีใจจนลืมตัว เกือบจะหัวเราะออกมาแล้วด้วยซ้ำ

สวรรค์ท่านช่างเมตตาฉันจริง ๆ

เธอรีบปิดประตู จากนั้นก็คลำกระเป๋าอยู่พักหนึ่งแล้วหยิบเอาขวดสเปรย์เล็ก ๆ ออกมา