ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 369

เมื่อกี้พวกผีหลายใจแย่งย้ายกันไปตามหาหญิงชรา มาตอนนี้เห็นเธอหมอบอยู่บนพื้นร้องไหปานจะขาดใจ อดไม่ได้ทำปากพะงาบ ๆ

นี่เกิดอะไรขึ้น ร้องไห้เสียขนาดนั้น ใครไม่รู้คงคิดว่าซู่เป่าฆ่าล้างโคตรตระกูลเธอไปแล้ว

ซู่เป่ายืนอยู่หน้าเตียงของเด็กชายคนนั้น น้องชายคนนี้เด็กกว่าเธออีก เขานอนขมวดคิ้ว ขนาดหลับอยู่ยังต้านทานความเจ็บปวดไม่ได้เลย

น่าสงสารจนทำใจมองไม่ได้

แต่ว่า ถึงน้องคนนี้น่าสงสารก็จริง แต่พี่จื่อซีของเธอก็น่าสงสารเหมือนกัน

ถ้าเธอเมตตาแบ่งชะตาชีวิตของพี่ตัวเองให้น้องคนนี้ยืมโดยไม่คำนึงถึงพี่จื่อซีเลย สุดท้ายก็จะทำให้พี่จื่อซีต้องนอนติดเตียงไปตลอดชีวิต...

ถ้าอย่างนั้น เธอก็ไม่อยากเมตตา

ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ถ้าเธอบอกว่าไม่ก็ไม่ ต่อให้ต้องโดนด่า...

ซูเหอเวิ่นพูดขึ้นมาอย่างเหนื่อยใจ “ช่วยทำความเข้าใจให้ถูกต้องด้วยครับ คุณยายทำร้ายคนอื่นก่อน แล้วจะมาโทษเราแบบนี้เนี่ยนะ? คนที่ชอบเอาศีลธรรมมาเป็นข้ออ้างเพื่อผูกมัดคนอื่นนี้มีอยู่ทั่วเลยนะ...”

สายตาหญิงชราเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ร้องไห้จนตาแดง ผมเผ้าหยุ่งเหยิง

“ฉันไม่ได้จะใช้ศีลธรรมมาผูกมัด ฉันแค่จะบอกว่าชะตาชีวิตของพวกเธอดีออกขนาดนั้น แบ่งให้หลานฉันหน่อยได้ไหม เขาเพิ่งจะสามขวบแต่กลับป่วยมาสองปีแล้ว เขาน่าสงสารมากจริง...”

“ขอร้องล่ะนะ ๆ!”

หญิงชราคุกเขาลงบนพื้น ขอร้องอย่างน่าเวทนา

หลานชายของเธอน่าสงสารขนาดนี้ ใคร ๆ ก็ต้องทำใจไม่ลงทั้งนั้นแหละ!

ถ้าพวกซู่เป่าไม่ช่วย ก็แปลว่าพวกเขาเห็นแก่ตัวจิตใจด้านชา ทั้งชาตินี้ก็คงไม่อาจลบล้าง

“อีกอย่างพวกเธอชะตาชีวิตดีขนาดนั้น ถ้าทุกคนแบ่งให้หลานฉันคนละนิด... ก็จะได้ไม่ต้องไปยืมดวงเด็กคนอื่นแล้ว”

“ชะตาพวกเธอดีจะตายยืมนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก แต่เด็กคนอื่นยืมมาหน่อยก็จะทำให้พวกเขาเจ็บป่วยมีโรคติดตัว เจ็บปวด... ก็คือว่าถ้าพวกเธอยอมให้ยืมดวง นอกจากจะได้ช่วยหลานฉันแล้ว ก็ยังได้ช่วยเด็กคนอื่นด้วย... ถือเป็นบุญใหญ่มากเลยนะ!”

“แต่ถ้าพวกเธอไม่ยอมให้ยืม ก็เท่ากับพวกเธอทำร้ายหลานชายฉัน ทำร้ายเด็กคนอื่น ๆ ด้วย!” หญิงชราชี้ไปที่ซู่เป่า

ซู่เป่าเงียบสนิท ส่วนซูเหอเวิ่นก็เหนื่อยใจจนไม่รู้จะว่าไงดีแล้ว

เพิ่งเคยเจอตรรกะแบบนี้ครั้งแรก แถมยังพูดออกมาได้เต็มปากอีกด้วย ประหลาดดีแท้

ซูเหอเวิ่นไม่รอให้ซู่เป่าเปิดปากพูด เขาขึ้นมาบังหน้าซู่เป่าแล้วด่าอย่างโกรธเคือง

“พูดแบบนี้ จะบอกว่าที่ไปยืมดวงเด็กคนยืนเป็นฝีมือเราหรือไง?”

“ทำไมคุณถึงยังไม่ยอมหยุดสักที ถ้าคุณสูงส่งขนาดนั้นทำไมไม่เอาชะตาตัวเองให้หลานซะล่ะ ไปทำร้ายเด็กคนอื่นทำไม?”

“เด็กคนอื่นเขาอยู่ของเขาดี ๆ คุณไปยืมดวงเขาทำให้เขาต้องป่วยออดแอดมีโรคติดตัว! แล้วสุดท้ายก็มาโทษเราเนี่ยนะ?”

“คุณยิ่งใหญ่มาก จิตใจงดงาม มีคุณธรรมสูงส่งมากมั้ง!”

หญิงชราไม่ยอมฟัง เอาแต่ร้องไห้และกล่าวโทษคนอื่นหนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ

ซูเหอเวิ่นขี้เกียจจะคุยด้วยแล้ว เขาลากซู่เป่าออกไป “น้อง เราไปกันเถอะ ไม่ต้องสนใจคนแบบนี้หรอก”

ซู่เป่าบอกว่า “เดี๋ยวก่อน”

จะไปเฉย ๆ แบบนี้ได้ไง?

ถ้าคุณยายคนนี้ไปทำร้ายใครอีกจะทำยังไง?

ซู่เป่านั่งยอง ๆ ต่อหน้าหญิงชราแล้วหยิบเอายันต์ออกมาแปะที่หน้าผากเธอ “เอานี่ไปคุณยาย หนูให้ยันต์”

หญิงชรากำลังร้องไห้อยู่ จู่ ๆ ซู่เป่าก็เอายันต์มาแปะหน้าผาก เธอชะงักไปแล้วถามงง ๆ ว่า “ยันต์อะไร?”

หรือว่ายัยหนูนี่จะฟังเธอพูดแล้วรู้สึกผิดก็เลยจะบริจาคชะตาชีวิตให้เองกันนะ

หญิงชราอดดีใจไม่ได้ แต่กลับได้ยินซู่เป่าพูดอย่างจริงจังว่า

“ยันต์นี้เรียกว่า ยันต์ถทำร้ายคนจะมือขาดขาขาด”

หญิงชรา “...”

ซู่เป่ากำชับอีกครั้งอย่างไม่วางใจ “รู้ไหมว่าแปลว่าอะไร? ก็หมายความว่าถ้าคุณยายไปทำร้ายใครอีก ถ้าไปยืมดวงใครอีก คุณยายก็จะแขนขาดขาขาด”

หญิงชราทั้งโกรธทั้งไม่เชื่อ