ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 371

ซูจื่อซีกลัวว่าเขาจะไม่ได้พบกับซู่เป่า ไม่เจอพ่อพี่น้องปู่ย่าลุงกับอาของเขาอีก...

เขาพบว่าตัวเองตัดใจไม่ได้ แม้แต่ต้นไม้ใบหญ้าในบ้านตระกูลซู นกแก้วน่าหนวกหูตัวนั้น แล้วไหนจะเจ้ากระดิ่งที่เพิ่งมาใหม่อีก เขาทำใจจากไปไม่ได้

เมื่อเห็นซูจื่อซีร้องไห้โฮ ซู่เป่าก็ปลอบเขาว่า “ไม่เป็นไรนะ นี่พี่ก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ ?”

จี้ฉางถามขึ้นมาอย่างกระทันหันว่า “คนที่ขอให้เจ้าเขียนชื่อเป็นใคร? เจ้าเห็นหน้าตาของเขาชัดไหม?”

ซูจื่อซีไม่รู้เลยว่ามี “ผี” ลอยอยู่ข้าง ๆ ตัวเขา!

เขาตกใจจนม่านตาหด อัตราการเต้นของหัวใจของเขาบนจอเครื่องวัดชีพจรก็พุ่งสูงถึง 120

เครื่องส่งเสียงร้องเตือน...

ซูเหอเวิ่นตะลึง “พี่รองเป็นอะไรไป?”

เห็นผีเหรอ?

พยาบาลมาถึงอย่างรวดเร็ว ตรวจสอบเครื่องวัดชีพจรแล้วก็เริ่มไล่คนออกไป “ผู้ป่วยเพิ่งผ่าตัดเสร็จต้องพักผ่อน ญาติออกไปก่อนนะคะ!”

ซูอีเฉินและคนอื่น ๆ พยักหน้ารับหลังจากพูดกับนายหญิงซูอีกสองสามคำก็ทยอยกันออกไป

นายหญิงซูกับซูจื่อหลินเฝ้ามาทั้งวันทั้งคืนแล้ว คนอื่น ๆ ก็ยังต้องทำงาน สุดท้ายเลยเหลืออาเนี่ย ซูเยว่เฟยที่กำลังพักร้อนกับซู่เป่าอยู่เฝ้าที่โรงพยาบาล

ซูเยว่เฟยไปส่งคนอื่น ๆ ในห้องผู้ป่วยจึงเหลือแค่ซู่เป่าและจี้ฉาง

ซู่เป่าแนะนำให้รู้จัก “พี่ค่ะ นี่คือท่านอาจารย์ของหนู!”

ซูจื่อซี “...”

เขานึกออกแล้ว ซู่เป่าเคยพูดถึงท่านอาจารย์ของเธอ หลายครั้งที่เห็นเธอคุยคนเดียวก็คือกำลังคุยกับท่านอาจารย์อยู่

อันที่จริงรูปลักษณ์ของจี้ฉางนับได้ว่าหล่อเหลามาก ดวงตาของเขาเรียวยาว สันจมูกสูงโด่งและใบหน้าของเขาสมบูรณ์แบบมาก...น่าเสียดายที่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของซูจื่อซีเลย เขาเห็นเพียงว่า ‘เขาเป็นผี’

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสีผิวที่ขาวซีดจางและริมฝีปากที่เป็นสีแดงซึ่งตัดกันมากยิ่งทำให้ซูจื่อซีรู้สึกหลอนมากขึ้นกว่าเดิม

จี้ฉางยังคงถามต่อไปว่า “คนที่ขอให้เจ้าเขียนชื่อตัวเองคนนั้น เจ้ายังจำได้อยู่หรือไม่?”

ซูจื่อซีส่ายหัวเล็กน้อยพูดว่า “ผมจำไม่ได้แล้ว”

จี้ฉางถามว่า “สูงเตี้ยอ้วนผอมผู้ชายหรือผู้หญิงก็จำไม่ได้เลยหรือ?”

ซูจื่อซีตอบว่าอืม

จี้ฉางรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องร้ายแรง ต่อให้วิญญาณที่จิตหลุดไปที่โลกใต้พิภพ ก็ไม่มีใครไปนั่งดักที่ปากทางให้เขียนชื่อ ถ้าเขียนชื่อที่ข้างล่างนั่นแล้วต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่

คน ๆ นั้นเป็นใครกันแน่?

จี้ฉางถามต่อ “เจ้าเห็นอะไรอีกบ้าง?”

ซูจื่อซีคิดอยู่พักหนึ่งก่อนพูดเบา ๆ ว่า “ผมเห็นซู่เป่าด้วย...”

ซู่เป่าตกตะลึง เธอร้องว้าว “หนูก็ไปที่ปรโลกด้วยเหรอ ?”

ซูจื่อซีส่ายหัวแล้วพูดว่า “พี่ไม่รู้เหมือนกัน พี่เข้าไปในห้องโถง แล้วก็เห็นว่าในห้องโถงนั้นมีรูปปั้นอยู่เต็มไปหมด”

“ยมทูตหัวม้าหัววัว ยมทูตขาวดำ...แล้วก็มีขุนพลราชาผี ยมทูตปากนก ยมทูตหางเสือดาว ยมทูตเหงือกปลา ยมทูตตัวต่อ”

จี้ฉางประหลาดใจ “เจ้ารู้จักพวกเขาด้วยหรือ?”

ซูจื่อซีก็รู้สึกว่ามันแปลกมากเช่นกัน “ผมก็ไม่รู้ว่าผมรู้จักได้ไงเหมือนกัน...”

เขาอยากจะบอกว่าบางทีอาจเป็นเพราะเขาเล่นเกมมากไป และสิ่งเหล่านี้ก็ติดอยู่ในจิตใต้สำนึกโดยไม่รู้ตัว?

แต่พอลองคิดดูแล้ว เขาไม่เคยเล่นเกมที่มีตัวละครประเภทนี้เลย

สีหน้าของจี้ฉางเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อย ๆ “เล่าต่อไปสิ”

หลังจากหยุดพักผ่อนซูจื่อซีก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “จากนั้นผมก็มาที่หน้าสุดของห้องโถงถึงได้เห็นว่ามีป้ายเขียนว่าวังยมบาลแขวนอยู่ บนนั้นมีโต๊ะขนาดใหญ่กับบัลลังก์ของยมบาลและซู่เป่าก็นั่งอยู่บนบัลลังก์”

“น้องบอกว่าผมว่ามาที่นี่ไม่ได้แล้วน้องก็ตบผม แล้วผมก็ตื่นขึ้นมานี่แหละ”

ใบหน้าของซู่เป่าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เธอนั่งอยู่บนบัลลังก์ของยมบาลงั้นเหรอ?

เจ้าตัวเล็กหรอกไม่รู้ว่าตัวเองคือยมบาล เพียงแต่รู้สึกว่ามันยอดเยี่ยมมาก

จี้ฉางพึมพำ “ฟังจากที่เจ้าอธิบายมา เจ้าคงลงไปแล้วแน่ ๆ มันน่าช่างแปลกเสียจริง”

โดยทั่วไปแล้วคนที่วิญญาณหลุดออกจากร่างอย่างมากก็จะพเนจรไปในโลกโลกมนุษย์ เมื่อไหร่ที่ฟื้นขึ้นมาก็คือเวลาที่วิญญาณกลับเข้าร่าง

แทบจะไม่มีวิญญาณใดสามารถกลับมาได้หลังจากไปที่ปรโลกแล้ว แล้วซูจื่อซียังไปที่วังยมบาลมาด้วย

ในโลกใต้พิภพมียมบาลสิบองค์ แต่ละองค์รับผิดชอบพื้นที่ของตัวเอง พญายมเป็นผู้จัดการความเป็นความตายและก็เป็นใหญ่ในบรรดายมบาลทั้งสิบ

หลังจากซู่เป่าขึ้นมาเกิด ‘ธุรการ’ ของวังพญายมก็ถูกแจกจ่ายไปยังวังยมบาลอื่น ๆ มีเพียงบริวารบางคนเท่านั้นที่ทำ ‘บำรุงรักษารายวัน’ ตัวอย่างเช่นเขาที่มักต้องไปประชุมที่แต่ละวังบ่อย ๆ

ตอนนี้ในวังยมบาลมีแต่รูปปั้นตั้งอยู่

ซูจื่อซีเอ่ยถามว่า “ถ้าอย่างนั้นผมเป็นอะไรกันแน่?”

จี้ฉางอธิบายว่า “ภายใต้บัลลังก์เหยียนหลัวหวังมีมียมทูตสิบองค์ก็คือยมทูตหัวม้าหัววัว ยมทูตขาวดำแล้วก็มีขุนพลราชาผี ยมทูตปากนก ยมทูตหางเสือดาว ยมทูตเหงือกปลา ยมทูตตัวต่อ” สิ่งที่เจ้าเห็นก็คือรูปที่ตั้งปั้นในท้องพระโรง”