ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 401

กู้เซิ่งเสวี่ยจ้องซู่เป่าและโกรธจนใบหน้าน้อยๆ แดงก่ำ

“เธอมันหน้าไม่อาย”

ซู่เป่าแปลกใจ “ดึงยันต์กับหน้าไม่อายเกี่ยวกันตรงไหน”

กู้เสี่ยวปาหันหน้าหนี “เธอ... เธอลงไปเถอะ ดึงไม่ออกหรอก”

เธอลองมาหลายรอบแล้วและทำมาหมดทุกวิถีทางแล้ว

แม้กระทั่งใช้มีดกรีดหนังหนึ่งชั้น แต่ก็พบว่าไม่มีประโยชน์

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมร่างกายเธอถึงเต็มไปด้วยเลือด

ซู่เป่ามองดูเลือดเนื้อที่อยู่หน้าอย่างสับสน ลังเลและไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี อีกทั้งกลัวจะทำให้กู้เสี่ยวปาเจ็บ

แต่ถ้าไม่ดึงยันต์นี้ออกก็จะถูกคนควบคุมไปตลอดและสามารถทำร้ายเธอได้เมื่อคนอื่นจำได้

มู่กุยฝานเห็นสีหน้าของซู่เป่าดูลำบากใจจึงถามว่า “ต้องการให้พ่อช่วยไหม”

ซู่เป่าส่ายหน้า “คุณพ่อช่วยไม่ได้หรอกคะ”

มู่กุยฝาน “...”

อืม เขาช่วยไม่ได้จริงๆ ยังไงซะกู้เซิ่งเสวี่ยก็เป็นเด็กผู้หญิงและเขาก็เป็นผู้ชายจึงไม่สะดวก...

เทพสงครามมู่ปลอบใจตัวเอง

จี้ฉางพูดว่า “อาจารย์จะบอกเจ้าเองว่าต้องดึงยังไง ยันต์นี้กินเลือดคนจึงดึงยากมากจริงๆ ก่อนอื่น...”

ทันใดนั้นซู่เป่าพลันจับมุมหนึ่งของยันต์ได้และดึงมันออกอย่างเต็มแรง

แควก...

“ก่อนอื่นดึงมันออกมาเลย” ซู่เป่าตะโกนและยันต์ที่เปื้อนเลือดก็ถูกดึงออกมาทันทีแล้วดิ้นอย่างรุนแรงในมือของเธอ

“จากนั้นปิดผนึกมันไว้ ใช่ไหมคะท่านอาจารย์”

จี้ฉางเป็นใบ้เงียบ

ซู่เป่า “คุณพ่อๆ เร็วๆๆ เอาแก้วให้หนู”

มู่กุยฝานคว้าแก้วบนโต๊ะในทันทีและครอบมันไว้อย่างแม่นยำและรวดเร็ว

ซู่เป่ารีบอุดปากแก้ว

จี้ฉางรีบโบกมือและลอยออกไปเป็นแสงด้วยความตกใจแล้วปิดผนึกปากแก้ว

เขาพูดเตือนว่า “ครั้งหน้าอย่าเอามือปิดมันโดยตรงเข้าใจไหม ของพวกนี้จะย้อนกลับหลังจากดึงออกและอาจจะติดมือเจ้าได้”

ซู่เป่ารีบดึงมือกลับแล้วถูบนเสื้อผ้าสองสามทีและพูดอย่างเชื่อฟังว่า “รู้แล้วค่ะท่านอาจารย์”

จี้ฉางแพ้เธอจริงๆ

ถ้าจะบอกว่าเธอเก่ง แต่เธอก็รู้จักกลัว

ถ้าจะบอกว่าเธอกลัว แต่เธอก็กล้าใช้มือเปล่าอุดปากแก้ว

กู้เสี่ยวปามองแก้วที่ซู่เป่าถืออยู่ในมือ แก้วนี้เป็นของเธอ...

ดึงมันออกมาแบบนี้แล้วใส่ไว้ในแก้วเหรอ

กู้เสี่ยวปาตกอยู่ในอาการงุนงงจนลืมร้องไห้

ซู่เป่าก้มหน้ามอง ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าอาจารย์บอกว่าชีวิตนี้ของพี่เสี่ยวปาต้องร้องไห้ถึงจะดีและรีบพูดว่า “อย่าหยุด ร้องต่อไป เร็ว”

กู้เสี่ยวปา “...”

ทุกคน “...”

เมื่อเจ้าหน้าที่พยาบาลยกเปลหามขึ้นมาก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งขี่บนตัวเด็กผู้หญิงอีกคนบนโซฟา เด็กผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างสองมือกุมหน้าอกและเด็กผู้หญิงที่อยู่ด้านบนก็พูดอย่างดุดันว่ารีบร้องไห้ อย่าหยุด

พวกเขามองหมายเลขห้อง “เอ่อ... มาผิดที่เหรอ”

ไม่ผิดนะ

สุดท้ายกู้เสี่ยวปาไม่ได้ไปโรงพยาบาล ไม่ว่าคนอื่นจะเกลี่ยกล่อมยังไงก็ดื้อรั้นพูดว่าไม่ไป

เจ้าหน้าที่พยาบาลจนหนทางจึงทำได้เพียงช่วยเธอทำแผล

โชคดีที่กู้เสี่ยวปาพบว่าไม่มีประโยชน์หลังจากที่กรีดหนังชิ้นหนึ่ง ดังนั้นจึงไม่ได้ทำต่อ

แผลไม่ใหญ่มากและเป็นแผลแค่ที่ผิวหนังเท่านั้น เจ้าหน้าที่พยาบาลสั่งเธอว่าห้ามโดนน้ำ ล้างแผลทุกสองวันและอย่าเคลื่อนไหวแรงจนเกินไป... จากนั้นพวกเขาก็พากันกลับไป

พ่อบ้านของบ้านเก่าตระกูลกู้ก็มาถึงหลังจากได้รับสายของกู้ชีชีและต้องการรับกู้เสี่ยวปากลับ แต่กู้เสี่ยวปากลับบอกว่าไม่ไปอีกครั้ง

แต่ไม่มีใครรู้สึกสบายใจที่จะปล่อยให้เด็กที่ได้รับบาดเจ็บอยู่บ้านตามลำพัง สุดท้ายซู่เป่าจึงเสนอให้เธอไปบ้านตระกูลซู

เพื่อนกู้เสี่ยวปาเอาแต่ใจมากและตอบรับอย่างลังเล

นายหญิงซู “?”

มู่กุยฝานปิดประตูรถ จากนั้นยามเฝ้าประตูของตระกูลซูก็ขับรถไปโรงจอดรถชั้นใต้ดิน

เขาเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับอธิบายว่า “นี่เป็นน้องสาวของเพื่อนร่วมงานของลุงสี่”

ทันใดนั้นนายหญิงซูพลันพูดว่า “ลูกบ้านตระกูลกู้ น้องสาวของกู้ชีชีเหรอ”

ซู่เป่า “ใช่แล้วค่ะ คุณยายฉลาดจริงๆ แป๊บเดียวก็เดาได้แล้ว”

นายหญิงซูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ก็เธอพูดว่านามสกุลกู้ แล้วมู่กุยฝานยังบอกอีกว่าเพื่อนร่วมงานของซูลั่ว นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเดาออกเหรอ

แต่นายหญิงก็รู้สึกดีใจที่ถูกชมและพูดว่า “ใช่ไหม คุณยายใครกันนะถึงได้ฉลาดแบบนี้ โอ้ ยายของซู่เป่าเอง”

ซู่เป่า “อืม ยายของซู่เป่าเองค่ะ”

กู้เสี่ยวปา “...”

จี้ฉางที่ลอยอยู่ข้างๆ กระตุกมุมปาก

ศีลไม่เสมอกัน ไม่คบกันจริงๆ

--------

อีกด้าน

ที่ร้านสินค้าฟุ่มเฟือยในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

หม่าหลินคามิลลี่ถือรายการสินค้าในมืออย่างกระวนกระวายใจ

ผ่านมาสองวันแล้ว แต่ทำไมกัปตันตระกูลซูยังไม่โทรหาเธอเลย

เธอแปะยันต์เสน่ห์แผ่นนั้นและเห็นยันต์เสน่ห์หายไปกับตา ไม่มีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอน

หรือว่าเขากำลังยุ่งเหรอ

หม่าหลินคามิลลี่ชะเง้อคอ ไม่รู้ว่าเธอมองออกไปข้างนอกรอบที่เท่าไหร่แล้ว เธอกลัวว่าถ้ากัปตันตระกูลซูผู้อ่อนโยนและสุภาพเรียบร้อยมาหาเธอที่ร้าน เธอจะไม่ได้สังเกตเห็นในทันที...

ในขณะนั้นเองมีพนักงานคนหนึ่งในร้านตะโกนว่า “ผู้จัดการคามิลลี่ มีคนมาพบ”

ดวงตาของคามิลลี่เป็นประกายแล้วรีบจัดทรงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยทันทีและตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “อืม มาแล้ว...”