ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 402

หม่าหลินคามิลลี่ตื่นเต้นและเดินออกไปข้างนอกอย่างอดใจรอไม่ไหว แต่ต้องทำตัวเองให้ดูสงบและไม่รีบร้อน

จะได้พบกัปตันตระกูลซูผู้หล่อเหล่าและสุภาพคนนั้นแล้ว

เขาจะถือดอกกุหลาบช่อใหญ่ยืนรอเธอที่หน้าประตูร้านไหมนะ

พอจิตนาการถึงภาพนี้แล้ว หม่าหลินคามิลลี่ก็รู้สึกมีหน้ามีตา

แต่ทว่าเธอเดินออกไปดูนอกร้านและไม่พบอะไรเลย

ไม่เห็นกัปตันผู้สุภาพและไม่มีดอกกุหลาบ

หม่าหลินคามิลลี่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “ใครมาหาฉัน”

พนักงานร้านรีบพูดว่า “คุณนายท่านนั้นค่ะ อยู่ในร้าน”

หม่าหลินคามิลลี่กลับเข้าไปในร้านถึงพบว่ามีสุภาพสตรีนั่งอยู่ในที่นั่งวีไอพี เธอยิ้มจางๆ พลางมองเธออย่างคาดคะเน

สุภาพสตรีอายุประมาณสามสิบสี่สิบปี บนตัวมีออร่าที่เกิดจากตระกูลร่ำรวยถึงมีได้และน้ำเสียงก็ไพเราะ “สวัสดีค่ะ ผู้จัดการคามิลลี่”

หม่าหลินคามิลลี่รีบเดินเข้าไปและถามด้วยรอยยิ้มว่า “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง คุณต้องการพบฉันเหรอคะ”

เธอไม่รู้จักคุณนายคนนี้

คุณนายพูดว่า “อืม ฉันต้องการพบเธอเพราะมีธุระเล็กน้อย”

เนื่องจากข้างๆ ไม่มีคนอื่น เธอจึงถามตรงๆ ว่า “สองวันมานี้เธอได้เจอท่านนักพรตเฉินบางไหม”

หม่าหลินคามิลลี่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งถึงรู้ตัวว่าเธอหมายถึงใครและรีบพูดเบาๆ ว่า “คุณก็รู้จักท่านนักพรตเฉินเหรอคะ”

ดูเหมือนคุณนายจะสุขภาพไม่ดี น้ำเสียงดูอ่อนล้าเล็กน้อยและดูเหนื่อยมากหลังจากพูดไปไม่กี่คำ

หลังจากจิบน้ำเสร็จถึงพูดว่า “รู้จัก ฉันยังรู้ว่าเธอไปขอยันต์เมื่อสองวันก่อน”

หม่าหลินคามิลลี่ตกใจมาก

ยังไงซะเรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องน่าอาย อันที่จริงแล้วยันต์เสน่ห์มีผลร้ายต่อผู้อื่นและเป็นของชั่วร้าย

จึงกลัวคนอื่นรู้

เธอพูดเบาๆ ว่า “สองวันนี้ฉันไม่เจอท่านนักพรตเฉินเลยค่ะ... ฉันกลับมาหลังจากได้ยันต์แล้วก็ไม่เจอกันอีกเลยค่ะ”

คุณนายพยักหน้าและขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อหาคนไม่เจอ เธอจึงยืนขึ้นและพูดว่า “เธอไปทำงานต่อเธอเถอะ ฉันกลับก่อน”