ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 410

ตาเหลือกเหรอ?

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าขึ้นมาด้วยมือเดียวแล้วก็อุ้มเธอเดินไปทางห้องกักขังอย่างสบาย ๆ

“ไปกันเถอะ ไปดูคุณลุงหัวล้านคนนั้นก่อนแล้วเดี๋ยวไปกินไอติมกัน”

ซู่เป่า “ค่ะ~♪(^∇^*)”

ในห้องขัง ชายหัวล้านกำลังตาเหลือกหมุนตัวบนพื้นอย่างกับเดรัจฉาน

เขาบีบคอตัวเอง

วิญญาณหลุดออกจากร่างมาลอยอยู่ข้างนอก และกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่าง

ซู่เป่าร้องเอ๊ะ “เขากำลังทำอะไรอยู่ค่ะ?”

มู่กุยฝาน “ไม่รู้สิ เล่นละครอยู่มั้ง”

ลูกน้อง “เขาชักมาครึ่งชั่วโมงแล้วครับ ดูไม่เหมือนแสดง”

ลูกน้องอีกคน “ก็ไม่แน่นะ ถ้าเล่นไม่เนียนเราจะเชื่อได้ไง”

ชายหัวล้านที่อยู่บนพื้นแทบกระอักเลือด

พวกเขาเอาตาไหนมามองว่าเขากำลังเล่นละครอยู่เนี่ย นี่มันเอาชีวิตมาล้อเล่นแล้ว!

เขาจะตายอยู่แล้ว…

ชายหัวล้านคิดว่าตัวเองกำลังจะตายจริง ๆ เพราะเขาสามารถมองเห็นชายชุดขาวที่ลอยอยู่ข้างซู่เป่าได้!

ต้องเข้าใจก่อนว่าปกติแล้วเขาไม่สามารถเห็นผีได้ ถ้าต้องการเห็นผีหรือควบคุมผีจะต้องเผายันต์เบิกเนตรชั่วคราวให้ตัวเองเสียก่อน

ตอนนี้เขาไม่เพียงเห็นผีได้เอง แถมยังรู้สึกได้ถึงความรู้สึกกดดันที่มาจากปรโลก ผู้ชายชุดยาวสีขาวคนนี้ต้องไม่ใช่ผีธรรมดาแน่…

ชายหัวล้านรู้สึกว่าวิญญาณของเขาเหมือนโดนดึงออกไปนอกร่าง ตกใจจนหน้าซีด หนังวิญญาณที่แปะซูเยว่เฟยก็เป็นฝีมือเขานี่แหละ เขาจะไม่รู้ได้ไงว่าตอนนี้เขาเป็นอะไรไป?

เขาโดนแปะหนังวิญญาณ!

อีกอย่างคนที่แปะเขาคืออาจารย์เขาเอง!

หรือว่าวันนี้จะต้องตายที่นี้แล้วนะ??

“ช่วย…” ชายหัวล้านคอแหบคอแห้ง เสียงแหบจนพูดอะไรออกมาไม่ได้

จี้ฉางหัวเราะเยาะ “คนชั่วก็ต้องโดนคนชั่วกันเองทรมาน เอาหนังวิญญาณไปแปะคนอื่น คิดไม่ถึงว่าตัวเองก็จะโดนแปะเหมือนกันล่ะสิ!”

เขายกมือขึ้น หนังวิญญาณหลังคอของชายหัวล้านถูกบีบจนลอยออกมาดีดดิ้นอยู่กลางอากาศ

เฉินชางอวี๋โดนผนึกวิญญาณแล้วหนังวิญญาณก็เลยสูญเสียการควบคุม ตอนนี้เลยขยับขึ้นมาเอง

ถ้ามันหลุดออกไปได้ ต่อไปมันก็จะมีความคิดที่เลือนลางเป็นของตัวเอง แล้วมันก็จะไปหาคนแล้วแปะเขาเอง

สายตาของจี้ฉางไม่ไหวติงแม้แต่น้อย เพียงแค่ขยับปลายนิ้วขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเปลวไปสีเขียวมืด ๆ ก็ลุกซู่ขึ้นมาเผาหนังวิญญาณจนสิ้นซาก

ซูเป่าเบิกตากว้าง “ว้าว ท่านอาจารย์หล่อมากเลยค่ะ!”

นี่ก็คือแบบที่พี่หานหานบอกว่าทำเท่ใช่ไหมนะ?

เธอก็อยากทำเท่เหมือนกัน!

พอหนังวิญญาณถูกเผาวิญญาณชายหัวล้านก็ค่อย ๆ กลับร่าง เขามองซู่เป่าด้วยหน้าตาหวาดกลัว

วันนั้นที่บ้านผีสิงเขาก็คิดอยูแล้วว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา!

ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าเธอมีอาจารย์ที่เก่งขนาดนี้นี่เอง!

ดังนั้นพวกผีร้ายที่เธอมีอยู่ ก็คงเป็นอาจารย์ของเธอที่สอนให้สินะ

ชายหัวล้านไม่กล้าเล่นลูกไม้อีกแล้ว ต้องเข้าใจว่าขนาดอาจารย์ของเขาเองเขายังต้องคอยกันไว้เลย เรื่องที่ซู่เป่ามีผีร้ายอยู่เขาก็ไม่ได้บอกอาจารย์

แล้วอาจารย์ก็ลงมือกับเขาจริง ๆ

ทั้งที่เป็นลูกศิษย์เหมือนกัน แต่ทำไมถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้…

ชายหัวล้านหน้าตาโศกเศร้า ไม่ต้องรอให้พวกมู่กุยฝานเอ่ยปากถามเขาก็สารภาพออกมาเองจนหมดเปลือก

“ผมชื่อเวินเป่าซาน… เป็นศิษย์ของเฉินชางอวี๋”

“บรรพบุรุษผมเป็นช่างทำเครื่องกระดาษ วิธีการทำหุ่นกระดาษเป็นเคล็ดลับของตระกูลใครตระมัน ถ่ายทอดให้แต่ผู้ชาย ไม่ถ่ายทอดให้ผู้หญิง แล้วผมก็มีพรสวรรค์ทำหุ่นกระดาษได้สมจริงตั้งแต่ยังเด็ก”