ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 413

มู่กุยฝานหน้าตาเย็นชา เขาหมุนข้อมือแล้วทุบลงไปบนหัวเฝิงผิง

เขามองลงไปที่เฝิงผิงจากระดับที่สูงกว่าแล้วฉีกยิ้ม “บรรยากาศมาถึงขนาดนี้แล้ว ถ้ายังไม่ลงไม่ลงมืออีกก็เกรงว่าเสียมารยาท”

เฝิงพิงหัวเราะเสียงดัง กำลังจะพูดว่า ‘ทำเป็นเก่งซะเหมือนเลยนะ’...

วินาทีต่อมา ได้ยินเพียงเสียงเกร๊ก!

ศีรษะของเฝิงผิงบิดไปเก้าสิบองศา ร่างกายของเขาแข็งทื่อและล้มลง กระแทกลงบนพื้นดังปัง

เขาเบิกตากว้าง

คุณนายฝ่านก็เบิกตากว้าง ใบหน้าที่ซีดเซียวอยู่แล้วตกใจจนซีดกว่าเก่า

มุมปากเธอสั่น "คุณ คุณ... นี่คุณ..."

ฆ่าเขาจริง ๆ เหรอ??

คำหลังคุณนายฝ่านพูดไม่ออก

มู่กุยฝานมองเฝิงผิงที่กระตุกอยู่บนพื้น เขาค่อย ๆ ดึงกระดาษทิชชู่เปียกบนโต๊ะมาเช็ดมืออย่างไม่ทุกข์ร้อนพลางพูดว่า "วางใจได้ ผมแค่ถอดหัวเขาออก ไม่ได้ฆ่าเขา"

คุณนายฝ่านเข่าอ่อน นี่มันต่างกันตรงไหน?

เฝิงผิงที่ล้มลงบนพื้นพยายามดิ้นรนจะลุกขึ้น แต่ไม่รู้ทำไมมือและเท้าของเขาถึงเหน็บชาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีแรงเลย

น้ำเสียงของมู่กุยฝานเยือกเย็นและไม่มีความเห็นใจเหมือนน้ำค้างแข็งที่ย้อยติดอยู่ใต้ชายคาเป็นเวลานาน "แค่กระดูกคอเคลื่อน ไม่ถึงตายหรอก แต่ถ้าเขาดิ้นเองผมก็ไม่กล้ารับประกันหรอกนะ"

เฝิงผิงที่ดิ้นรนอยู่บนพื้นกลัวจนตัวแข็งทันที!

กระดูกคอเคลื่อน!

เมื่อเดือนที่แล้วมีเพื่อนคนหนึ่งของเขาขับรถเร็วเกินไปเลยชนเสาตอม่อสะพานแล้วคอของเขาบิดเป็นมุมบิดแปลก ๆ ทันที

ต่อมายื้อชีวิตกลับมาได้ แต่เป็นอัมพาตครึ่งซีกท่อนบน เป็นอัมพาตตลอดชีวิตไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ แม้แต่พูดก็พูดไม่ชัด ได้แต่ อา ๆ ๆ

เฝิงผิงอยากร้องไห้ เขาไม่อยากเป็นอัมพาตกลายเป็นคนพิการ

เขาจ้องมองมู่กุยฝานด้วยความเครียดแค้น

มู่กุยฝานยิ้มเยาะ แต่ในสายตากลับไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อย เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "จําไว้นะ ถ้ายังให้ผมได้ยินคําพูดที่ไม่น่าฟังเกี่ยวกับลูกสาวของผมอีกแม้แต่ครึ่งประโยค ครั้งต่อไปก็คือ 180 องศาแล้วนะ"

เฝิงผิงผุดเหงื่อเย็นออกมาตามร่างกาย พอถูกลมแอร์พัดมาโดนก็รู้สึกเย็นเยือก

ซู่เป่าเพิ่งได้สติกลับมา พระเจ้าช่วย พ่อโหดร้ายมากเลย~

แต่เธอไม่ได้กังวลและกลัวเลย เพราะวิญญาณของเฝิงผิงไม่ได้ลอยออกมา ซึ่งหมายความว่าพ่อไม่ได้ฆ่าคน

อย่างที่คุณยายบอกว่าพ่อเป็นคนดีแน่นอน ไม่ว่าเขาจะทําอะไรเขาก็มีเหตุผลของเขาทั้งนั้น

เธอแค่ต้องเชื่อใจพ่อก็พอแล้ว!

ซู่เป่านั่งอยู่บนโซฟา เธอถึงขั้นหยิบนมว่างไจ่ออกมาจากกระเป๋าหน้าของของกระเป๋าเป้สะพายหลังใบเล็ก ๆ หนึ่งกล่อง แกว่งขาสองข้างและดื่มนมด้วยท่าทางสบาย ๆ

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวปามีสีหน้าไร้อารมณ์ เธอก็หยิบออกมาอีกกล่องหนึ่ง "อ๊ะ พี่เสี่ยวปาหนูให้ นมว่างไจ่"

เสี่ยวอู่พูดทันทีว่า "ดื่มนมกล่องนี้ให้หมด แล้วลืมเจ้านั้นซะ"

กู้เสี่ยวปา: "..."

นกแก้วน่ารําคาญไม่ได้หยุดแค่นั้น มันยังคงแหกปากต่อไปและร้องเป็นทำร้องว่า “ป.สามห้องหก กู้เสี่ยวปา นักเรียนกู้เสี่ยวปา แม่ของคุณถือนมว่างไจ่สองขวดจะให้คุณ ว้าว แม่ของคุณรักคุณมาก ที่รัก นี่คือนมว่างไจ่ที่หนูชอบที่สุด แม่คะ หนูรักแม่นะ~~"

ระหว่างร้องมันยังสลับโทนเสียงสองแบบด้วย เลียนแบบได้เหมือนจริง

กู้เสี่ยวปา: "..."

คุณนายฝ่าน "เอ่อ..."

เฝิงผิงที่นอนอยู่บนพื้น: โกรธแทบตาย ตอนนี้ไม่ควรสนใจเขาก่อนหรือไง?

ตอนที่เขาถูกทิ้ง เขาคงเสียใจมากแน่ ๆ...

เธอถูกพ่อทิ้งตอนอายุสามขวบ — แน่นอนว่าตอนนี้เธอรู้แล้วว่าหลินเฟิงไม่ใช่พ่อของเธอ — ในเวลานั้นเธอก็เสียใจมาก ...

"แล้วไงต่อคะ?" กู้เสี่ยวปาที่แสนเย็นชาหาได้ยากที่จะขัดจังหวะขึ้นมาก่อน

เธออยากรู้ว่าคุณฝ่านตัดสินใจยังไงระหว่างแม่แท้ ๆ กับพ่อแม่บุญธรรม

คุณฝ่านคนนั้นให้ค่าเลี้ยงดูพ่อแม่ผู้ให้กําเนิดของเขาก้อนหนึ่ง กู้เสี่ยวปารู้สึกดูถูกเขา

คุณนายฝ่านพูดต่อว่า "พ่อสามีของฉันใจดี ก็เลยไม่ว่าอะไร ยังไงสามีของฉันก็เป็นลูกแท้ ๆ ของคนอื่นเขา พวกเขาก็ต้องคำนึงถึงความรู้สึกของสามีฉันด้วย"

"แต่สามีของฉันให้ยามไล่พวกเขาออกไปเลย พวกเขาไม่ยอมตัดใจ มาก่อความวุ่นวายแทบทุกวัน"

พ่อสามีสุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว ยืดเยื้อกันแบบนี้มา 2 ปี แม่สามีเสียชีวิตเพราะป่วย พ่อสามีผูกพันธ์กับแม่สามีมาก ไม่นานก็ตามกันไป

ตระกูลเฝิงก็ยังมาหาถึงบ้านทุกวัน จะขอแบ่งสมบัติให้ได้

แต่คนที่ตายก็คือพ่อแม่สามีของเธอ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับครอบครัวของพวกเขา จะโวยวายยังไงก็คงไม่ลงเอยด้วยดี

อีกสองปีต่อมา สามีของเธอก็เสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บ อาการป่วยของเขาในวัยเด็กไม่ได้เป็นการรักษาให้หายขาด ประกอบกับธุรกิจของครอบครัวกว่าพันล้านเขาก็ทุ้มสุดชีวิตกว่าจะได้มา สุดท้ายเขาก็ไม่รอด

ส่วนเธอก็สุขภาพไม่ดี ไม่เคยท้องเลย ไม่สามารถมีลูกหลานเก็บไว้ให้ตระกูลฝ่านได้ นี่เป็นสิ่งที่ค้างคาใจเธอมาตลอด

"ตระกูลเฝิงถือผลตรวจดีเอ็นเอมาอ้างความสัมพันธ์ที่ตัวเองเป็นพ่อแม่ผู้ให้กําเนิดของสามีฉัน ฟ้องร้องขอแบ่งมรดกครึ่งหนึ่ง"

คุณนายฝ่านยิ้ม "แต่ก่อนตายสามีของฉันไม่ได้ให้พวกเขา แล้วฉันจะให้ได้ไง"

เธอไม่มีอะไรมากมีก็แต่เงิน เธอเลยทุ่มเงินสิบยี่สิบล้านไปสู้คดี และจะไม่แบ่งมรดกแก่พวกเขาแม้แต่แดงเดียว

ซู่เป่าสงสัยว่า "แล้วทําไมลุงคอบิดคนนี้ถึงเข้ามาที่นี่ได้ แถมขับรถที่แพงมาก ๆ ด้วย"

สายตาของคุณนายฝ่านมีแววสิ้นหวังเล็กน้อย…