ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 413

มู่กุยฝานหน้าตาเย็นชา เขาหมุนข้อมือแล้วทุบลงไปบนหัวเฝิงผิง

เขามองลงไปที่เฝิงผิงจากระดับที่สูงกว่าแล้วฉีกยิ้ม “บรรยากาศมาถึงขนาดนี้แล้ว ถ้ายังไม่ลงไม่ลงมืออีกก็เกรงว่าเสียมารยาท”

เฝิงพิงหัวเราะเสียงดัง กำลังจะพูดว่า ‘ทำเป็นเก่งซะเหมือนเลยนะ’...

วินาทีต่อมา ได้ยินเพียงเสียงเกร๊ก!

ศีรษะของเฝิงผิงบิดไปเก้าสิบองศา ร่างกายของเขาแข็งทื่อและล้มลง กระแทกลงบนพื้นดังปัง

เขาเบิกตากว้าง

คุณนายฝ่านก็เบิกตากว้าง ใบหน้าที่ซีดเซียวอยู่แล้วตกใจจนซีดกว่าเก่า

มุมปากเธอสั่น "คุณ คุณ... นี่คุณ..."

ฆ่าเขาจริง ๆ เหรอ??

คำหลังคุณนายฝ่านพูดไม่ออก

มู่กุยฝานมองเฝิงผิงที่กระตุกอยู่บนพื้น เขาค่อย ๆ ดึงกระดาษทิชชู่เปียกบนโต๊ะมาเช็ดมืออย่างไม่ทุกข์ร้อนพลางพูดว่า "วางใจได้ ผมแค่ถอดหัวเขาออก ไม่ได้ฆ่าเขา"

คุณนายฝ่านเข่าอ่อน นี่มันต่างกันตรงไหน?

เฝิงผิงที่ล้มลงบนพื้นพยายามดิ้นรนจะลุกขึ้น แต่ไม่รู้ทำไมมือและเท้าของเขาถึงเหน็บชาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีแรงเลย

น้ำเสียงของมู่กุยฝานเยือกเย็นและไม่มีความเห็นใจเหมือนน้ำค้างแข็งที่ย้อยติดอยู่ใต้ชายคาเป็นเวลานาน "แค่กระดูกคอเคลื่อน ไม่ถึงตายหรอก แต่ถ้าเขาดิ้นเองผมก็ไม่กล้ารับประกันหรอกนะ"

เฝิงผิงที่ดิ้นรนอยู่บนพื้นกลัวจนตัวแข็งทันที!

กระดูกคอเคลื่อน!

เมื่อเดือนที่แล้วมีเพื่อนคนหนึ่งของเขาขับรถเร็วเกินไปเลยชนเสาตอม่อสะพานแล้วคอของเขาบิดเป็นมุมบิดแปลก ๆ ทันที

ต่อมายื้อชีวิตกลับมาได้ แต่เป็นอัมพาตครึ่งซีกท่อนบน เป็นอัมพาตตลอดชีวิตไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ แม้แต่พูดก็พูดไม่ชัด ได้แต่ อา ๆ ๆ

เฝิงผิงอยากร้องไห้ เขาไม่อยากเป็นอัมพาตกลายเป็นคนพิการ

เขาจ้องมองมู่กุยฝานด้วยความเครียดแค้น

มู่กุยฝานยิ้มเยาะ แต่ในสายตากลับไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อย เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "จําไว้นะ ถ้ายังให้ผมได้ยินคําพูดที่ไม่น่าฟังเกี่ยวกับลูกสาวของผมอีกแม้แต่ครึ่งประโยค ครั้งต่อไปก็คือ 180 องศาแล้วนะ"

เฝิงผิงผุดเหงื่อเย็นออกมาตามร่างกาย พอถูกลมแอร์พัดมาโดนก็รู้สึกเย็นเยือก

ซู่เป่าเพิ่งได้สติกลับมา พระเจ้าช่วย พ่อโหดร้ายมากเลย~

แต่เธอไม่ได้กังวลและกลัวเลย เพราะวิญญาณของเฝิงผิงไม่ได้ลอยออกมา ซึ่งหมายความว่าพ่อไม่ได้ฆ่าคน

อย่างที่คุณยายบอกว่าพ่อเป็นคนดีแน่นอน ไม่ว่าเขาจะทําอะไรเขาก็มีเหตุผลของเขาทั้งนั้น

เธอแค่ต้องเชื่อใจพ่อก็พอแล้ว!

ซู่เป่านั่งอยู่บนโซฟา เธอถึงขั้นหยิบนมว่างไจ่ออกมาจากกระเป๋าหน้าของของกระเป๋าเป้สะพายหลังใบเล็ก ๆ หนึ่งกล่อง แกว่งขาสองข้างและดื่มนมด้วยท่าทางสบาย ๆ

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวปามีสีหน้าไร้อารมณ์ เธอก็หยิบออกมาอีกกล่องหนึ่ง "อ๊ะ พี่เสี่ยวปาหนูให้ นมว่างไจ่"

เสี่ยวอู่พูดทันทีว่า "ดื่มนมกล่องนี้ให้หมด แล้วลืมเจ้านั้นซะ"

กู้เสี่ยวปา: "..."

นกแก้วน่ารําคาญไม่ได้หยุดแค่นั้น มันยังคงแหกปากต่อไปและร้องเป็นทำร้องว่า “ป.สามห้องหก กู้เสี่ยวปา นักเรียนกู้เสี่ยวปา แม่ของคุณถือนมว่างไจ่สองขวดจะให้คุณ ว้าว แม่ของคุณรักคุณมาก ที่รัก นี่คือนมว่างไจ่ที่หนูชอบที่สุด แม่คะ หนูรักแม่นะ~~"

ระหว่างร้องมันยังสลับโทนเสียงสองแบบด้วย เลียนแบบได้เหมือนจริง

กู้เสี่ยวปา: "..."

คุณนายฝ่าน "เอ่อ..."

เฝิงผิงที่นอนอยู่บนพื้น: โกรธแทบตาย ตอนนี้ไม่ควรสนใจเขาก่อนหรือไง?