ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 419

โรงพยาบาลสัตว์

ที่นี่เป็นโรงพยาบาลสัตว์ที่ดีที่สุดในบริเวณใกล้เคียง มู่กุยฝานค้นหาที่ใกล้ ๆ แล้วก็มาเลย ไม่คิดว่าจะมีคนเยอะขนาดนี้

มีสัตว์เลี้ยงมงคลต่าง ๆ ส่วนใหญ่เป็นแมวและสุนัข แล้วก็มีหนูแฮมสเตอร์ นกแก้ว มีแม้แต่กระต่าย หมู…

หัวของเสี่ยวอู่เอนพิงแคปซูลอวกาศในกระเป๋า รู้สึกเหมือนได้เห็นโลกกว้าง มันร้องว้าว เลียนแบเสียงเด็กแบบในแอปคลิปวีดิโอสั้นที่กำลังดัง “อะไรกัน? นี่มันอะไรกันนะ?"

มันจ้องมองหมูตัวเล็ก ๆ ที่เจ้าของกอดไว้ในอ้อมแขน

ซู่เป่าตอบทั้งที่ยุ่งอยู่ว่า "นั่นคือหมู"

เสี่ยวอู่จ้องมองนกแก้วที่ถูกขังอยู่ในกรงตลอดเวลา สีเขียวสะท้อนแสงเหมือนมันเลย

“เฮ้เพื่อน แกเป็นตัวผู้หรือตัวเมียเหรอ?"

หลังจากคราวก่อนที่พลาดไปหาเรื่องไก่ตัวผู้ เสี่ยวอู่ก็ระมัดระวังมากขึ้น

แต่ก็ไม่มีคน (นก) สนใจมัน

ซู่เป่ากําลังพาวูล์ฟด็อกตัวใหญ่ไปรักษา ล้างท้องกับพ่ออยู่

สองพ่อลูกโดดเด่นมากจริง ๆ คนหนึ่งสูงใหญ่และสง่างาม อีกคนอ้วนเตี้ยน่ารักน่าหยิก ทําให้คนหันกลับมามองบ่อย ๆ

มู่กุยฝานนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าห้องรักษา วางมือข้างหนึ่งไว้หลังเก้าอี้ มีความหมายว่าจะปกป้องซู่เป่าไว้ในอ้อมแขน

อีกมือวางไว้บนหัวสุนัขจรจัดที่เก็บมาแบบสบาย ๆ

สุนัขจรจัดไม่ขยับเขยื้อน

มันมองคนที่ผ่านไปมาอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของมันขี้ขลาดและเปล่าเปลี่ยวเล็กน้อย

สุนัขที่มาหาหมอส่วนใหญ่จะถูกเจ้าของกอดไว้ในอ้อมแขน เจ้าของพวกมันมีสีหน้าเป็นห่วง พวกมันบอบบางนุ่มนวล ขนสะอาดสวยงาม

ทำให้นึกถึงอดีต มันก็เคยมีเจ้าของอุ้มแบบนี้เหมือนกัน

แต่แล้วเจ้าของกลับทิ้งมัน เขาขับรถพามันไปที่อื่นซึ่งมันไม่รู้จัก

มันคิดว่าเจ้าของพามันไปเที่ยวเล่น มันเล่นเพลินแล้วก็วิ่งออกไปข้างนอก

หันไปดูอีกทีเห็นรถเจ้าของขับไกลออกไปแล้ว มันไล่ตามไปตลอดทาง แต่ทำอย่างไรก็ไล่ไม่ทัน

ต่อมามันหลงทางและหาทางกลับบ้านไม่เจออีกเลย

มันคิดว่าเจ้าของคงลืมว่ามันยังไม่ได้ขึ้นรถ และต้องไม่ได้ตั้งใจแน่ ๆ...

สุนัขจรจัดแววตามืดมน มันขยับตัวเล็กน้อย

ฝ่ามือของมู่กุยฝานวางไว้บนหัวของมัน ใช้มันเป็นที่รองมือ เขาพูดเบา ๆ ว่า "อย่าขยับ เดี๋ยวจะพาไปอาบน้ํา"

สุนัขจรจัดก็ไม่ขยับเขยื้อนจริง ๆ มันมองมู่กุยฝานอย่างรวดเร็วและมองไปที่ซู่เป่าอีกทีอยู่เนือง ๆ

ในห้องโถงสาวสวยคนหนึ่งมองหาเขาคอยื่นคอยาว ไม่นานก็หามู่กุยฝานเจอ

รูปร่างหน้าตาของเขาโดดเด่น เขาสูงมากจริง ๆ ขนาดว่านั่งลงแล้วก็สูงกว่าคนอื่นอยู่

สายาของหญิงสาวมีความดีใจ เธอรีบปรับอารมณ์ทําสีหน้ากระวนกระวายทันที

"โธ่... พวกคุณอยู่นี่เอง เจ้าหมาเป็นไงบ้าง? มันเป็นอะไรไหม? หมอว่ายังไงบ้าง?"

เธอพูดไปพลางชะโงกหน้ามองห้องรักษา สายตาวิตกกังวล

มือของกุยฝานที่ลูบหัวสุนัขอยู่ชะงักไป

เขาเงยหน้าขึ้น มองผู้หญิงคนนั้นอย่างเย็นชา "คุณชื่ออะไร?"

สุนัขรู้สึกได้ถึงเจตนาฆ่า มันตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ เท้าก็สั่นเล็กน้อย

หญิงสาวร้อง 'ห๊ะ' แล้วพูดอย่างเอ๋อ ๆ ว่า “ฉันชื่อไป๋ซานซาน คุณเรียกฉันว่าซานซานก็ได้"

เธอทําหน้าตกตะลึงแบบน่ารัก ๆ จริง ๆ แล้วในใจกำลังกรี๊ดอย่างดัง : เขาถามชื่อฉันแล้ว! เขาสังเกตเห็นฉันแล้ว! กรี๊ด ๆ ๆ...

นาทีนี้ไป๋ซานซานเกือบจะลืมว่ามีสุนัขอยู่ตรงนั้น เธอถือโอกาสนั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ มู่กุยฝาน และมองห้องรักษาด้วยสีหน้ากังวลต่อไป