ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 420

ไป๋ซานซานเหลือที่จะทนแล้ว รู้สึกอายขายขี้หน้า

เธอคิดว่ามู่กุยฝานจะต้องเข้าใจเธอผิดแน่ ๆ ถึงได้ไม่ชอบเธอขนาดนี้...

แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ถูกกัดจนเลือดออก และยังเป็นหมาของพวกเขาด้วย

ถึงจะไม่ชอบเธอ แต่ตามหลักเหตุผลแล้วอย่างไรก็ต้องพาเธอไปรักษาแผลก่อนไหมล่ะ

ไป๋ซานซานยกมือที่ถูกกัดจนเลือดไหลขึ้นมา พลางพูดอย่างน่าสงสาร “พี่ชาย แต่ฉันเจ็บมือมากจริง ๆ นะ...พวกคุณอย่าล้อฉันเล่นสิ...”

มู่กุยฝานสีหน้าไร้อารมณ์ “ตัดทิ้งก็ไม่เจ็บแล้ว”

ไป๋ซานซาน “…”

ผู้คนรอบข้างต่างก็มองมาด้วยสายตาแปลกประหลาด เธอจึงรู้สึกอายขายขี้หน้ายิ่งกว่าเดิมเสียอีก

ไป๋ซานซานมองมู่กุยฝานด้วยความคับข้องใจ เมื่อกำลังจะพูดต่อก็เห็นประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก

ซู่เป่ากระโดดลงจากเก้าอี้ มู่กุยฝานก็ลุกขึ้นยืน

ไป๋ซานซานไม่เต็มใจสักนิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาปิดแผลไว้ชั่วคราว แล้วก็รีบลุกตามไป

มู่กุยฝายและซู่เป่ายังไม่ทันได้ถาม เธอก็รีบชิงพูดก่อน “คุณหมอ เจ้าหมาเป็นยังไงบ้าง มันยังโอเคไหมคะ คุณต้องช่วยมันสุดความสามารถนะฉันขอร้อง มันน่าสงสารมากเลย…”

ไป๋ซานซานสีหน้าตึงเครียด ตอนพูดจบน้ำตาก็หยดลงแหมะ ๆ

มู่กุยฝาน ซู่เป่าและกู้เสี่ยวปา “…”

กู้เสี่ยวปาจ้องหยดน้ำตาของเธอ

ดัดจริตจริง ๆ หลังจากที่เธอร้องไห้กู้เสี่ยวปาก็ได้เก็บน้ำตาหยดแรกของมนุษย์ แต่ที่ไหนได้กลับเป็นน้ำตาจระเข้

ตามเรื่องเล่าในตำนาน เมื่อจระเข้กัดกินคนและสัตว์จะกินไปด้วยร้องไห้ไปด้วย สำนวนน้ำตาจระเข้ก็เลยเอาไว้ใช้เสียดสีพวกที่ทำร้ายคนอื่นหรือพวกที่หน้าเนื้อใจเสือ อุปมาว่าคนใจอำมหิตแต่แสร้งทำเป็นจิตใจดี

เมื่อกู้เสี่ยวปายกมือขึ้น น้ำตาของไป๋ซานซานก็หายกลายเป็นไอไปหมด แทนที่ด้วยแสงสีน้ำตาลเข้มที่ลอยไปอยู่บนฝ่ามือของเธอ

ขณะนี้หมอกำลังบอกสถานการณ์ของเจ้าหมา “น่าจะถูกคนวางยาเบื่อหนู ไม่มีอาหารอยู่ในกระเพาะเลย พอได้รับพิษมาอาการก็เลยค่อนข้างรุนแรง”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ไป๋ซานซานก็ตกใจเอามือป้องปากแล้วพูดทั้งน้ำตา “ใครกันมันจิตใจเลวร้ายขนาดนี้! ทำไมถึงได้ลงมือกับเจ้าหมาตัวนี้ได้ ไม่สมควรเป็นคนเลยจริง ๆ”

มู่กุยฝาน “...”

ซู่เป่า “…”

เสี่ยวอู่ตกใจ “ลูกพี่ถึงกับอึ้ง นี่มันการแสดงอะไรกันเนี่ย! นี่มันอำมหิตถึงขั้นกล้าทำร้ายตัวเองเบยอ่ะ!”

ไป๋ซานซานชะงัก

คำพวกนี้เสี่ยวอู่เอามาจากคำฮิต ๆ มีมฮิต ๆ ในคลิปสั้น เธอไม่แน่ใจว่านกตัวนี้กำลังด่าเธออยู่ไหม ทว่าอารมณ์ของเธอถูกทำลายไปจนหมดสิ้น ในใจตอนนี้มีเพียงความโกรธ

หมอพูดต่อ “ถ้าอยากจะช่วยมัน พวกเราวินิจฉัยว่าต้องกำจัดพิษออกจากร่างกายโดยการล้างไตทางช่องท้อง การถ่ายเลือด...”

ไป๋ซานซานรีบพูดแทรกด้วยสีหน้ารีบร้อนอีกครั้ง “เปลี่ยน ถ่ายเลือด เอาเลือดฉันไปเลย!”

ทุกคน “…”

ประสาทแล้วมั้งยัยคนนี้!

หมอทุกคนถึงกับเม้มปากโดยไม่ตั้งใจ

ไป๋ซานซานนึกออกได้ทันทีว่าเมื่อกี้เหมือนจะพูดอะไรบ้า ๆ ออกไป จึงรีบพูด “อ่า...ไม่ใช่ ฉันใจร้อนเกินไปหน่อย...ฉันก็แค่อยากจะช่วยมัน ไม่ว่าจะยังไงขอให้คุณหมอช่วยมันให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม!”

คุณหมอพยักหน้า “โอเค งั้นพวกเราจะล้างไตล้างท้องและถ่ายเลือดให้”

ไป๋ซานซาน “ค่ะ จัดการ จัดการได้เลย! ขอเพียงสามารถช่วยเจ้าหมาได้ ให้ฉันทำอะไรก็ได้ ...”

ไป๋ซานซานที่แสดงอยู่ไม่ทันได้สังเกตว่ามู่กุยฝานและซู่เป่ายืนมองดูอย่างเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรมาตั้งนานแล้ว

หลังจากนั้น...

หมอยื่นบิลที่อยู่ในมือให้ไป๋ซานซาน “โอเค คุณเซ็นตรงนี้แล้วก็ไปชำระเงิน รวมค่าช่วยชีวิตในภาวะวิกฤตแล้วทั้งหมดสองหมื่น”

ไป๋ซานซาน “…”

ความรู้สึกประหลาดใจฉายขึ้นมาในแววตาของเธอ