ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 422

เจ้าหน้าที่ทุกคนมองนกแก้ว แววตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เจ้าหมานี่ดูโง่เง่าไม่มีราคา

ทว่านกแก้วตัวนี้โหงวเฮ้งใช้ได้เลย ขนเรียบสวยเป็นมันวาว มีดวงตาที่ชาญฉลาด และสิ่งที่หายากที่สุดก็คือมันแสนรู้

นกแก้วที่สามารถสนทนาประโยคง่าย ๆ ได้ราคาตัวละหลายหมื่นเลยนะ

คนอื่นตั้งอกตั้งใจฝึกก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถฝึกได้!

เจ้าหน้าที่คิดพลางส่งสายจูงให้ซู่เป่า

ซู่เป่าจูงหมาออกไปข้างนอก เดินไปก็คอยหันกลับมาดูมันด้วย

มันเดินอย่างระมัดระวัง เมื่อมีคนเดินผ่านด้านข้าง มันก็จะรีบหลบทันทีเพื่อให้คนอื่นไปก่อน หลังจากนั้นมันถึงจะเดินต่อ

ซู่เป่ารู้สึกปวดใจเล็กน้อย จึงหยุดเดินแล้วลงไปกอดคอมัน ก่อนจะพูด “ไม่เป็นไรนะ หลังจากนี้เจ้าไม่ต้องกลัว ตามหลังพ่อฉันต้องอวดดีเข้าไว้!”

มู่กุยฝาน “ ? ”

ซู่เป่ากอดหมาพลางกระซิบปลอบมัน

ในโลกของผู้ใหญ่ ดูเหมือนว่าของทุกอย่างจะมีราคา

ห้องตารางละกี่บาท เขตชุมชนธรรมดาสู้เขตการศึกษาไม่ได้

รถราคาเท่าไร ขับรถราคาหนึ่งแสนพอมาเจอรถราคาสองแสนก็อับอาย

แต่งงานสินสอดเท่าไร คุ้มหรือไม่คุ้ม จะแต่งงานกันสามีมีรถมีบ้านไหม จะขาดทุนไหม...

แม้แต่ชีวิตยังตั้งราคา สุนัขพันธุ์แท้หลายพันหลายหมื่น สุนัขพันธุ์ไม่แท้มีค่าแค่ร้อยเดียว...

แต่ในสายตาของเด็ก กลับไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น

มู่กุยฝานเหลือบไปมองซู่เป่าในใจก็ยิ่งสงบและอ่อนโยน

หลังจากเจ้าหมาถูกช่วยจนรอดพ้นจากอันตรายก็จำเป็นต้องพักฟื้นที่โรงพยาลช่วงหนึ่งก่อน

มู่กุยฝานกรอกข้อมูลเสร็จ ก็พาซู่เป่าและกู้เสี่ยวปากลับบ้าน

นายหญิงรออยู่หน้าประตูบ้าน

จึงได้เห็นว่าพวกเขาจูงหมากลับมาด้วยตัวหนึ่ง ส่วนในมือมู่กุยฝานก็หิ้วถุง...ถุงห่อศพงั้นเหรอ

นายหญิงซูมองตาค้างอยู่ในความหวาดผวาและตกตะลึง!

“มู่กุยฝาน...! แกพาซู่เป่าไปทำอะไรมาอีก”

แถมหิ้วถุงห่อศพกลับมาด้วย...

ไปชำแหละศพ หรือไปทำคดีมาเหรอไง

หรือว่าจะไปทำภารกิจมา ก็เลยเอาเป้าหมายกลับมาด้วยงั้นเหรอ

นี่มันใช่สถานที่ที่เด็กควรจะไปเหรอ!

ดวงตาของนายหญิงซูแข็งกร้าว จ้องมองไปยังมู่กุยฝาน ซู่เป่า และกู้เสี่ยวปาที่กำลังเดินเข้ามาจากระยะไกล

ซู่เป่ารีบพูด “คุณยาย พวกเราไป...”

นายหญิงซู “หนูไม่ต้องพูด!”

มู่กุยฝานกระแอม แล้วยกถุงเก็บศพขึ้นมา “นายหญิง นี่คือ...”

คิดไม่ถึงว่านายหญิงซูจะไม่สนใจเขาเลย ห้ามไม่ให้เขาพูด ก่อนจะมองไปยังกู้เสี่ยวปา

“เสียวเสวี่ย เธอพูดสิ!”

กู้เสี่ยวปา “…”

เธอจะช่วยซู่เป่าอธิบายไหมนะ

กู้เสี่ยวปาพูด “…ในถุงห่อศพนั่นเป็นหมาที่เก็บมันมาจากข้างถนน”

นายหญิงซูถึงบางอ้อ มองไปหาซู่เป่าที่กำลังจูงหมาอีกครั้ง

“เป็นอย่างนี้นี่เอง...แต่หมาที่ตายไปนานแล้วกินไม่ได้นะ แกเอากลับมาทำไม”

หมาจรจัดที่ซู่เป่าจูงอยู่จ้องเขม็งทันที

ซู่เป่ารีบปิดตาหมา คิดไปคิดมาก็เอ๊ะ จึงไปปิดหูมันแทน

เสี่ยวอู่บินเข้าไป ตะโกนเสียงดัง “อำมหิตเกินไปแล้ว!”

กระดิ่งนั่งยอง ๆ มองอยู่บนทางเดินชั้นสอง แล้วยื่นหัวออกมาดูสมาชิกใหม่