ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 423

ภายในห้องที่มืดสลัว จู่ ๆ แมวที่ถูกกดไว้เพื่อดูดเลือดก็ชักดิ้นชักงอกะทันหัน มันดิ้นแรงมากจนขาเตะโดนถาดที่วางอยู่ข้างมันกระจัดกระจาย

อุปกรณ์สำหรับเจาะเลือด เช่น เข็ม ถุงเลือด ฯลฯ ที่อยู่ในถาดก็กระเด็นไปกระแทกกรงแมวที่อยู่ข้าง ๆ

แมวสิบกว่าตัวที่อยู่ในห้อง บ้างก็ตกใจแมวที่ชักจนไปหลบมุมอยู่ในกรง ยิงฟันขู่ แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

บางตัวที่รู้สึกชาไปหมดแล้ว ทำได้เพียงแค่หันหน้าไปดูแมวที่กำลังชักด้วยแววตาโศกเศร้า

แมวตัวนั้นชักรุนแรงมาก น่าจะเป็นเพราะโดนดูดเลือดจนเกลี้ยง จนไม่ไหวแล้ว

เจ้าหน้าที่ที่สวมถุงมือก็รีบดึงเข็มออก สิ่งที่ทำเป็นอันดับแรกก็คือคว้าถุงเลือดที่อยู่ในมือขึ้นมา ส่วนแมวตัวนั้นก็ถูกเขาเตะออกไปนอนแหมะบนพื้นดังตุ้บ

“แม่งเอ้ย...ได้แค่ห้าหกสิบซีซี ขาดอีกนิดเดียวเองมันดันมาทำหก” เจ้าหน้าที่พึมพำ

ชายหนุ่มที่มีผีร้ายอยู่บนหัวเป็นหัวหน้าของห้องทำงานนี้ ชื่ออู๋เหลียง

อู๋เหลียงที่เห็นเหตุการณ์ก็ขมวดคิ้ว “ตายแล้วก็โยนออกไป แล้วก็ถือโอกาสลองตรวจดูเลย ตัวไหนที่ใกล้ตายก็อย่าเก็บไว้ จัดการดูดให้เกลี้ยงแล้วโยนออกไปให้หมด อย่าให้มันเปลืองอาหารแมว”

เจ้าหน้าที่ตอบ “ได้ครับ”

อู๋เหลียงถามอีก “ธุรกิจสัปดาห์นี้เป็นยังไงบ้าง”

เจ้าหน้าที่หยิบสมุดขึ้นมาหนึ่งเล่ม ด้านในมีรอยจดไว้เต็ม ๆ หนึ่งหน้า ทั้งหมดคือหมายเลขโทรศัพท์และชื่อของคนที่เคยซื้อขายกันมาก่อน

“สัปดาห์นี้มีสามออเดอร์” เขาพูดต่อ “น้อยกว่าสัปดาห์ก่อน เห้อ...สาเหตุหลักก็เพราะว่าแมวที่เลี้ยงตามบ้านกินดีกว่าคนเสียอีก ก็เลยป่วยน้อยมาก ได้แต่หวังทุกวันว่าขอให้พวกมันป่วย”

พูดถึงตรงนี้เขาก็ยิ้ม “ถ้าบอกผมว่าบ้านไหนมีแมว จะให้ผมไปวางยาก็ได้นะ!”

หนึ่งสัปดาห์มีสามออเดอร์ เท่ากับว่าเขาได้ค่าคอมแค่หนึ่งพัน

ช่วงธุรกิจย่ำแย่เดือนหนึ่งก็ได้ค่าคอมแค่สี่ห้าพัน

อู๋เหลียงพูด “อย่าไปพูดแบบนั้น ไปวางยาบ้านคนอื่นไร้คุณธรรม...”

ชะงักไปชั่วครู่แล้วพูดต่อ “เขตชุมชนมีกล้องวงจรปิดกันหมด ระวังจะโดนจับ ค่อนข้างอันตรายเลย”

เจ้าหน้าที่ก็พูดด้วยรอยยิ้ม “หัวหน้าผมก็แค่ล้อเล่นเอง!”

เขากำลังเอาแมวที่ตายแล้วทิ้งใส่ในกระสอบขยะ แล้วก็วุ่นวายกับการจับแมวที่ใกล้จะตายทั้งหมดมาดูดเลือดให้เกลี้ยงไปด้วย ก่อนจะโยนเข้าไปในกระสอบแล้วก็มัดให้เรียบร้อย

แมวที่ถูกดูดจนเกลี้ยงบ้างก็ตายไปเลยบ้างก็ชักก็เลยดิ้นอยู่ในกระสอบ พวกเขาเห็นจนเคยชินจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว

อู๋เหลียงตบบ่าของเขา “เตรียมพร้อมนะ พรุ่งนี้จะเดินทางไปช่วยชีวิตแมวจรจัดกลับมา”

เจ้าหน้าที่พยักหน้า “ได้ครับได้!”

ที่พวกเขาเรียกว่าช่วยชีวิต ก็เพราะออกไปเห็นแมวจรจัดที่ไหน ก็จับแมวเหล่านั้นกลับมาในนามของการช่วยเหลือ

หลังจากกลับมาแมวก็จะถูกขังไว้ในห้องนี้

เพื่อความมั่นคงทางธุรกิจ ทุกเดือนเขาจะออกไปสองรอบ ทุกครั้งที่จับมาเจ้าหน้าที่ก็จะได้ค่าคอมสามร้อยต่อหนึ่งตัว

โดยทั่วไปครั้งหนึ่งจับกลับมาก็จะได้ราว ๆ สิบกว่าตัว หรือพูดอีกอย่างก็คือออกไปช่วยเหลือชีวิตครั้งหนึ่ง เจ้าหน้าที่จะได้ค่าคอมราว ๆ สามพัน

บวกกับค่าคอมการดูดเลือดอีก รายได้ของเขาต่อหนึ่งเดือนจึงเกินหนึ่งหมื่นอย่างแน่นอน

เจ้าหน้าที่รู้สึกว่าหัวหน้าเป็นคนที่ดีมาก เพราะว่าแมวเยอะขนาดนี้ แต่ละเดือนขายเลือดได้เพียงห้าหกหมื่นเท่านั้น ทว่าหัวหน้ากลับให้เขาเป็นหมื่นเลย แบบนี้ไม่เรียกว่าหัวหน้าที่ดีจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ

“ผมชอบช่วยเหลือชีวิตมาก ๆ เลย” เจ้าหน้าที่พูดด้วยรอยยิ้ม

อู๋เหลียงตบไหล่เขา “ตั้งใจทำงานล่ะ! พอร่ำรวยแล้วก็แต่งเมียเลย อยากจะซื้อบ้านซื้อรถก็ไม่ใช่แค่ความฝันอีกต่อไป!”

เจ้าหน้าที่พูดอย่างซาบซึ้ง “ครับครับ!”

หากแต่จะใช้คำว่า 'ช่วยเหลือชีวิต' มันอาจจะดูประชดประชันเกินไปสำหรับที่นี่...

ผีบนหัวของอู๋เหลียงก็ดิ้นรนขึ้นมาอีก ในสายตาก็ยิ่งทุกข์ทรมาน

ก่อนหน้านี้ที่นี่เป็นสวรรค์ของเขา คนทั้งหมดในห้องทำงานนี้...ทั้งหมดเป็นลูกน้องของเขา

ทุกครั้งตอนที่เขาพูดคุยเรื่องธุรกิจ การช่วยเหลือชีวิตเป็นสิ่งที่ทำให้เขายิ้มได้อย่างมีความสุขที่สุด