ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 424

ซูเหอเวิ่นนึกได้ว่าเมื่อช่วงบ่ายตอนกลับมาน้องสาวและอาเขยพาหมากลับมาด้วยสองตัวแต่ตายแล้วตัวหนึ่ง ได้ยินมาว่าถูกรถชนตาย

ตอนแรกน้องสาวอยากฝังหมาไว้ที่ป่าเล็ก ๆ ด้านหลังสวนดอกไม้ แต่คุณย่ากังวลว่าศพหมาที่ตายจะส่งกลิ่นเน่าเหม็น ถ้าเป็นแต่ก่อนคุณย่าคงไม่ได้คิดอะไร แต่พอในบ้านมีหลานสาวน่ารักตัวน้อยอยู่ด้วย ไม่ว่าอะไรคุณย่าก็จะคิดอย่างพิถีพิถัน

ทั้งกลัวว่าหากซู่เป่าผ่านไปเล่นแถวนั้นจะได้กลิ่น ทั้งกลัวว่ากระดิ่งจะไปคุ้ยหลุมเดี๋ยวติดเชื้อขึ้นมาอีก ยิ่งคิดไปอีกว่าเสี่ยวอู่ก็ดื้อถ้าบินออกไปคาบหนังหรือขนกลับมาให้ซู่เป่าจะทำอย่างไร

คุณปู่บอกว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นคุณจะคิดมากขนาดนี้เลย คุณย่าเลยบอกว่าก่อนหน้านี้บ้านไม่มีเด็กน้อย

ซูเหอเวิ่นก็เลยน้อยใจ แล้วพวกเขาไม่ใช่เด็กเหรอ

คุณย่าก็เลยบอกว่าเหอเหวินกับเหอเวิ่นสองพี่น้องเป็นผู้ชายทั้งคู่หนังเหนียว หานหานถึงแม้จะเป็นผู้หญิงแต่ก็หนังเหนียวเหมือนกัน

แต่ซู่เป่าไม่เหมือนกัน เธออ่อนโยนน่ารักถ้าหากป่วยขึ้นมาจะทำอย่างไร...ท้ายที่สุดแล้วเขาและพี่ชาย รวมถึงหานหานก็รู้สึกว่ามีเหตุมีผล...

ดังนั้นอาเขยก็เลยเอาศพหมาไปเผา บอกว่าเผาเสร็จจะเอากลับมา

“น้องสาว เธอบอกว่าจะเอาหมาฝังไว้ในป่าเล็กด้านหลัง ขุดหลุมเสร็จหรือยัง พี่จะไปช่วยขุด!”

เธอกำลังตั้งอกตั้งใจดูวิดีโอ ได้ยินก็โบกมือ “ไม่ต้องแล้ว พ่อเอาพลั่วไปขุดแล้ว เก่งมากเลย”

ในใจของซูเหอเวิ่นไม่ได้ดีใจเลยสักนิด หมายความว่าเขาไม่เก่งงั้นเหรอ

“ไม่ได้ ฉันจะไปขุดหลุมนี้เอง!” ซูเหอเวิ่นพูดขณะวิ่งออกไป

ซู่เป่า “หือ”

เธอเก็บมือถือแล้วก็วิ่งตามออกไป

ห้องของหานหานประตูเปิดแง้มไว้ ทันใดนั้นเธอก็ชะโงกออกมา “อะไร! จะขุดหลุมเหรอ! ฉันเอง!”

พูดจบก็ฉวยโอกาสตอนซูเหอเหวินไม่ทันตั้งตัว พุ่งร้อยเมตรลงไปชั้นล่าง!

ซูเหอเหวิน “เธอหยุดนะ”

หานหานวิ่งเร็วขึ้นอีก

ในมือมู่กุยฝานถือกล่องกระดูกอยู่ เข้าประตูมากำลังจะเรียกซู่เป่า ก็เห็นซูเหอเวิ่น หานหานและซู่เป่าจากชั้นบนวิ่งกระโจนลงมาชั้นล่าง

เขารีบอ้าแขน ซูเหอเวิ่นและหานหานเบรกไม่ทัน ก็เลยพุ่งชนเข้าในอ้อมกอดของมู่กุยฝานคนหนึ่งทางซ้ายคนหนึ่งทางขวา

มู่กุยฝานคว้าพวกเขาไว้ได้ กำลังจะวางลง

กลับเห็นซู่เป่าวิ่งมาคนสุดท้าย มู่กุยฝานก็เลยโยนหานหานและซูเหอเวิ่น...แล้วรีบรับซู่เป่า

หานหานและซูเหอเวิ่นล้มกองอยู่กับพื้นหน้าเหยเก

“อาเขย เอากล่องกระดูกมาให้ผม!” ซูเหอเวิ่นคว้ากล่องกระดูกแล้ววิ่ง

หานหานตามมาข้างหลัง “ป้าอู๋! จอบล่ะ! พลั่วล่ะ! เอามาให้หนู! ”

ซูเหอเหวินตามมาคนสุดท้าย “…”

ปัญญาอ่อนหรือไง

ได้ยินเสียงโหวกเหวกกู้เสี่ยวปาก็เลยเดินออกมาจากในห้อง “…”

อะไรขนาดนั้น

ในป่าเล็ก ๆ ของสวนดอกไม้ด้านหลังตระกูลซู

ซูเหอเวิ่น หานหาน กู้เสี่ยวปา และซูเหอเหวินต่างก็ถือพลั่วคนละด้าม

ซูเหอเวิ่นและหานหานขุดเร็วมาก

กู้เสี่ยวปาหมดคำบรรยาย นี่มันมีอะไรน่าให้แย่งเนี่ย

แต่หลังจากที่เธอเข้าร่วม ทันใดนั้นก็พบว่าตัวเองจะแพ้ได้ยังไง

เธอจับผีเก่งขนาดนั้น จะมาแพ้กับอีแค่ขุดหลุมงั้นเหรอ

เป็นไปไม่ได้น่ะสิ!

ดังนั้นกู้เสี่ยวปาก็เลยขุดให้เร็วขึ้น

เหลือเพียงแค่ซูเหอเหวินที่ยืนเย็นชาอยู่ด้านข้าง เรื่องที่ไร้ความปราณีตเช่นนี้เขาไม่มีวันทำอย่างแน่นอน ยึดมั่นในอุดมการณ์อย่างแน่วแน่!

นายหญิงซูหมดคำจะพูด “ถ้ารู้เร็วกว่านี้ว่าพวกเธอชอบขุดหลุม สวนผักด้านหลังฉันจะให้พวกเธอขุดให้หมด”

ดีที่ไม่ได้ให้จอบพวกเขาไปด้วย

ไม่อย่างนั้นแรงเยอะขนาดนี้คงทุบหัวฝั่งตรงข้ามเละแน่ ๆ

ซู่เป่าถือกล่องกระดูกหมา ยืนอึ้งอยู่พักใหญ่

“ว้าว...พี่ ๆ เก่งสุด ๆ ไปเลย!” เธอพูดด้วยความดีใจ “สู้ ๆ สู้ ๆ ”

ซู่เป่ารีบล้วงในกระเป๋า

ในกระเป๋าของเธอมีลูกอมอยู่สี่เม็ดพอดี

เดี๋ยวให้พี่เหอเวิ่นหนึ่งเม็ด พี่หานหานหนึ่งเม็ด พี่เสี่ยวปาหนึ่งเม็ด ที่เหลือก็เป็นของเธอแล้ว!

ซูเหอเหวินเหลือบเห็นลูกอมในมือซู่เป่า

ช่างเถอะ เห็นพวกโง่พวกนี้ขุดมาตั้งนานยังขุดไม่ได้ เขาต้องลงมือเองแล้วล่ะ

ซูเหอเหวินเข้าร่วมสงคราม

ทุกคน “...”

ซู่เป่ามองลูกอมในมือ...ฮือ ๆ ช่างเถอะ พี่ใหญ่อีกหนึ่งเม็ด เธอไม่กินแล้วก็ได้~