ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 439

ผีหน้าซื่อใจคดหมดคำพูด เขากำลังจะเอ่ยปากพูดต่อ

จู่ๆ ก็เห็นผีขี้ขลาดมองไปทางซู่เป่าครั้งหนึ่ง พร้อมถาม “เรื่องของแกกับเพื่อนบ้านแม่ม่าย…พูดได้จริงๆ ใช่ไหม”

เขาต้องถามยืนยันก่อน เพราะว่าซู่เป่ายังเด็ก

ผีหน้าซื่อใจคดพูดเสียงเศร้า “ไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้ทั้งนั้น ฉันเป็นผีหน้าซื่อใจคด ไม่ใช่ผีโรคจิต”

ผีหลายใจ “แฮ่ม……”

จากนั้นผีหน้าซื่อใจคดค่อยๆ เล่าต่อ

ยุค 90 เมื่อศตวรรษที่แล้ว เวลานั้นเศรษฐกิจกำลังรุ่งโรจน์ ความคิดของคนก็เริ่มเปิดกว้างมากขึ้น

กระทั่งบนปฏิทินบางเล่ม ยังแขวนรูปสาวใส่บิกินี่เอาไว้ ชีวิตของทุกๆ คนต่างก็ดีขึ้น

“ตอนนั้นก่อนที่สามีของสาวม่ายหรือชุ่ยฮัวจะตาย เขาก็ชอบพนันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ในบ้านของเขามีลูกสี่คนพร้อมกับคุณแม่อายุมากอีกคนหนึ่ง”

สามีของชุ่ยฮัวปฏิบัติต่อเธอไม่ดีนัก เพราะเล่นพนัน และติดพนันจนต้องขายของทุกอย่างในบ้านทิ้ง หากภรรยาของเขาไม่ยอม เขาก็จะลงมือกับภรรยา

เคยรุนแรงถึงขั้นตีจนชุ่ยฮัวจนขาหัก เมื่อเขารู้สึกว่าเธอพูดมากก็จะเอาน้ำร้อนเดือดๆ กรอกคอเธอ พร้อมด่าเธอ พูดมากดีนัก!

ชุ่ยฮัวจึงขาหักและกลายเป็นคนใบ้เพราะเรื่องนี้

“บ้านของพวกเขาว่างเปล่า ปกติมีเพียงเธอคนเดียวที่ดูแลลูกสี่คน แม้ชีวิตของทุกๆ คนจะดีขึ้น แต่บ้านเธอเป็นข้อยกเว้น บ่อยครั้งที่บ้านเธอต้องปีนเขาเพื่อไปขุดผักผลไม้ในป่ามาประทังความหิว ฉันเห็นว่าบ้านเธอลำบาก จึงมักให้ข้าวสารและหมั่นโถวเธออยู่บ่อยๆ”

“ตอนนั้นสามีของเธอจะไปพนันอีก เธอเลยเอาทะเบียนสมรสมาขู่หย่า แต่ฉันพยายามห้ามเธอ”

ผีหลายใจ “หา ขนาดนี้แล้วยังไม่หย่าอีก เก็บไว้ทำไมกัน”

ผีหน้าซื่อใจคดขมวดคิ้ว “ตอนนี้การสมรสการหย่ากันเป็นเรื่องง่าย แต่พวกแกไม่ใช่คนสมัยฉัน คงไม่รู้ว่าสมัยนั้นหากหย่ากันจะถูกผู้อื่นซุบซิบนินทา ที่ฉันห้ามให้เธอหย่าก็เพื่อเธอทั้งนั้น เธอที่เป็นหญิงสาวต้องเลี้ยงลูกสี่คน นอกจากนั้นเธอยังขาหักเป็นใบ้อีก ใครเขาจะเอาเธอกัน ไม่มีผู้ชายแล้วเธอจะอยู่ยังไง”

ซูเหอเวิ่นกล่าวอย่างหมดคำพูด “ก็ดีกว่าอยู่กับสามีแบบนี้ต่อไป!”

เขาไม่เข้าใจ ผู้ชายทั้งพนัน ทั้งทำขาภรรยาหักแล้วยังทำเธอเป็นใบ้อีก หากมาอยู่ในสมัยนี้ถือเป็นการทำร้ายร่างกาย ผู้ชายแบบนี้เธอคิดจะพึ่งพาเขาต่องั้นเหรอ

ผีหน้าซื่อใจคด “แกเป็นเด็กแกไม่เข้าใจหรอก เธอเป็นผู้หญิง เวลาโมโหก็อยากจะหย่า ไม่ลองคิดดูล่ะว่ามีลูกตั้งกี่คน เธอยังมียายแก่อีกคนหนึ่งนะ หากเธอหย่าท่านจะทำยังไง สมัยนั้นมีผู้ชายคนไหนบ้างที่ไม่ลงมือกับภรรยา เรื่องแบบนี้ไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่ซะหน่อย”

ซู่เป่าตะลึง ตีจนขาหักนี่ไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่งั้นเหรอ!

งั้นเรื่องอะไรจะถือเป็นเรื่องใหญ่อีก

ผีหน้าซื่อใจคดถอนหายใจอย่างเห็นใจ “หากเธอพาลูกๆ สี่คนจากไป เธอจะไม่ดูแลคุณยายต่องั้นเหรอ คุณยายเธออายุตั้งเจ็ดแปดสิบแล้ว น่าสงสารจะตายชัก คุณยายเธอนอนบังหน้าประตูบ้านเอาไว้ บอกการที่ลูกสะใภ้จากไป ก็เหมือนการบีบบังคับให้ไอ้แก่อย่างเธอไปตาย”

ผีหลายใจไม่อยากจะเชื่อ “แล้วยังไงล่ะ”

ผีหน้าซื่อใจคดกล่าว “ฉันเองก็รู้สึกว่าคุณยายอายุมากขนาดนี้แล้ว มันไม่ง่ายเลยจริงๆ…”

แม้เธอจะไม่ถือว่าเป็นแม่สามีที่ดี ชี้สั่งให้ชุ่ยฮัวทำโน่นทำนี่อยู่ตลอด ผักที่ขุดมาได้ก็ต้องให้แกกินก่อน…เพียงแต่มีสะใภ้คนไหนบ้างที่ไม่มีปัญหากับแม่สามี สะใภ้ดูแลแม่สามีเป็นเรื่องที่ควรทำ นี่ไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่

แต่หากชุ่ยฮัวทิ้งคุณยาย คุณยายไม่มีคนดูแลจะหิวตายอยู่ในบ้าน นี่ต่างหากเรื่องใหญ่

“ฉันก็แค่ช่วยดักชุ่ยฮัวไว้ ไม่ให้เธอหนี รีบตามคนเรียกให้สามีเธอกลับมา คนในบ้านอยู่พร้อมหน้ากันไม่ดีหรือไง ทิ้งคนแก่หนีไปคนเดียวแบบนี้ ไม่เมตตาเลย!”

เหล่าผี “……”

จี้ฉางยิ้มเยือก “แกเมตตานัก แกก็ช่วยเธอเลี้ยงคุณยายสิ!”

ผีหน้าซื่อใจคดถอนหายใจ “ฉันก็อยาก แต่มันได้ที่ไหนกัน คุณยายนอนบ้านคนอื่น ก็คงไม่สบายใจเท่านอนในบ้านตัวเอง”

ทั้งซู่เป่าและซูเหอเวิ่นต่างตกตะลึง