ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 440

“บ้านฉันก็ลำบาก เพื่อช่วยเธอ บ้านฉันก็ทะเลาะกันไม่น้อย พูดจากใจเลยนะ ฉันดีต่อเธอมากแล้วจริงๆ คนอื่นเห็นเธอเป็นแบบนั้นต่างไม่กล้าเข้าใกล้เธอ”

ซูเหอเวิ่น “งั้นคุณจะยุ่งทำไม จะให้พวกเธอใช้ชีวิตโดยการขุดผักในป่า และการบริจาคจากพวกคุณตลอดไปงั้นเหรอ”

ผีหน้าซื่อใจคดส่ายหัว “ฉันก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้ เวลาบ้านเธอต้มผักฉันก็ให้เธอยืมซีอิ้ว แบบไม่ต้องคืนด้วย”

“แม่สามีเธอเจอใครก็ชมว่าฉันใจดี ขอบคุณฉันมาโดยตลอด”

คนในหมู่บ้านต่างก็มีแต่คนบอกว่าเขาใจดี ความดีของเขาเป็นชื่อเสียงเลื่องลือไปไกล

เมื่อคนพูดถึงตระกูลจ้าวหมู่บ้านหมาลื่นล้ม ก็จะกล่าวว่า : อ๋อ ไอ้คนดีคนนั้นเหรอ เขาช่วยครอบครัวแม่ลูกไว้หกคน หนำซ้ำยังเลี้ยงพวกเธอไว้อีก!

คนในหมู่บ้านต่างทำดีต่อตระกูลพวกเขา เพราะรู้ว่าบ้านพวกเขามีจิตใจเมตตา ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไรก็มีแต่จะคอยช่วย แค่เมียของเขาออกไปเดินเล่นก็ได้ผักติดไม้ติดมือกลับมากำหนึ่งแล้ว

ดังนั้นเขาจะมุ่งร้ายต่อเธอได้อย่างไร หากเขามุ่งร้ายต่อเธอจริง คนอื่นจะชมว่าเขาจิตใจเมตตาได้ไงกัน

“ฉันยังฝากคนอื่นช่วยเธอหางานด้วย แม้จะหาไม่เจอ แต่ฉันก็คอยติดตามข่าวคราวตลอด เรื่องนี้ถามใครๆ เขาก็รู้กันหมด กลับเป็นเธอเอง ที่ชอบทำหน้าตึงๆ ใส่ฉัน เห้อ”

ผีหลายใจฟังแล้วก็รู้สึกอัดอั้น ในที่สุดเธอก็รู้ว่าทำไมผีหน้าซื่อใจคดถึงไม่ชื่อผีจุ้นจ้านแล้ว เพราะทุกอย่างเขาทำเพื่อชื่อเสียงจิตใจเมตตาของเขา

คนที่ไม่รู้ ก็คิดว่าเขาเป็นคนรับเลี้ยงครอบครัวชุ่ยฮัว หนำซ้ำยังหางานให้พวกเธออีก

ผีหน้าซื่อใจคดดื่มด่ำกับคำชื่นชมของคนอื่น ใช้ชีวิตครอบครัวชุ่ยฮัวในการสร้างชื่อเสียงของเขา!

ผีดวงซวยถลึงตา พร้อมถาม “แล้วยังไงต่อล่ะ แกตายได้ยังไง”

ผีหน้าซื่อใจคดสีหน้าเคร่งขรึมลง พร้อมกล่าว “เธอไม่ฟังคำแนะนำของฉัน ยืนกรานที่จะออกไป ฉันทำเพื่อเธอกลับกลายเป็นฉันทำผิดอีก ฉันเลยติเธอไปสองประโยค……”

“ใครจะรู้ในขณะที่ฉันหันหลังเธอก็ยกค้อนขึ้นมาทุบหัวฉันจนตาย……”

ซูเหอเวิ่นเอ่ยปากถาม “คุณติเธอว่าอะไรกัน”

ผีหน้าซื่อใจคดพูดเสียงเบา “เธออยากเป็นหญิงสาวที่ใส่แค่เสื้อในกางเกงในให้คนอื่นดูแบบในปฏิทินเหรอ……”

“อยากให้คนอื่นเห็นหมดเปลือกขนาดนี้เลย รู้จักคำว่ายางอายบ้างไหม”

ผีขี้ขลาดหัวเราะเยือก “สมน้ำหน้า น่าจะทุบแกเพิ่มอีกสักสองที!”

เธอเป็นใบ้ ความทุกข์ในใจของเธอระบายออกมาไม่ได้ และไม่มีใครรู้ความทุกข์ในใจของเธอ

เด็กๆ ในบ้านยังไม่รู้เรื่อง แม่สามีอยากให้เธออยู่ที่นี่ต่อ แม่สามีพึ่งพาเธอแต่เอาแต่พูดตำหนิเธอกับคนอื่น ในทางกลับกัน แกยังเอาแต่ชมจ้าวตางคง

จ้าวตางคงขัดความหวังในการใช้ชีวิตของเธอทุกครั้ง ยังติว่าเธอไม่รู้ยางอายอีก

อดทนมานานขนาดนี้ ชุ่ยฮัวย่อมปะทุออกมาเป็นธรรมดา

จ้าวตางคงสมควร!

ผีหน้าซื่อใจคดพูดต่อ “วันนั้นในบ้านไม่มีคน ทุกคนต่างออกไปทำงาน เธอฆ่าฉันไม่พอ เธอยังยัดฉันเข้าไปในเตาไฟ พร้อมเผาศพของฉัน”

“แต่แค่เผาไม่พอ เธอยังเอาเถ้ากระดูกของฉันไปอุดบนรอยแตกกำแพงห้องส้วมอีก!”

หลังทุกคนกลับมา เห็นเพียงรอยเลือดเต็มพื้น และเศษกระดูกที่ยังเผาไม่หมด

ถามเธอว่าศพไปไหน เธอก็ไม่ตอบ

คนอื่นถามว่าทำไมเธอถึงฆ่าฉัน เธอแสดงสีหน้าร้อนรนพร้อมส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ กระชากเสื้อออกครึ่งหนึ่ง ใส่ร้ายว่าเขาข่มขืนเธอ!

ชื่อเสียงทุกอย่างของเขา พังทลายหมดภายในทีเดียว!

ผีหน้าซื่อใจคดพูดต่ออย่างโกรธเคือง “คนในหมู่บ้านต่างบอก มิน่าฉันถึงรับเลี้ยงพวกเธอเอาไว้ ที่แท้เพราะฉันประสงค์ร้าย! หากฉันหวังดีต่อพวกเธอจริงจะปล่อยให้พวกเธออยู่ในคอกหมูได้อย่างไร!”

“คนพวกนั้นเกินไปจริงๆ ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่ได้พูดแบบนั้นกันล่ะ ยัยม่ายนั่นใส่ร้ายฉันพวกเขาก็เชื่อง่ายๆ เลย หนำซ้ำยังพูดให้ฉันดูน่าเกลียดขนาดนั้นอีก”

เขาเคียดแค้น เขารู้สึกว่าเขาเป็นคนดีไปครึ่งชีวิต ควรได้รับการยกย่องจากทุกคน เวลาแก่ตัวลงก็ควรเป็นผู้ทรงธรรมที่ถูกเคารพนับถือ

เธอทำลายชื่อเสียงของเขา อุดเขาไว้ในห้องส้วม

ห้องส้วมในสมัยนั้นเหม็นจะตายชัก เพราะไม่ชะล้างสิ่งปฏิกูล ในหลุมเต็มไปด้วยหนอนที่กำลังชอนไช

เขาดมกลิ่นเหม็นของห้องส้วมทั้งวันทั้งคืน หลังตายไม่ได้มีแค่ชื่อเสียงที่เหม็น กระทั่งเถ้ากระดูกของเขายังเหม็นไปด้วย

เขาแค้น!

เหล่าผีต่างออกห่างเขาเล็กน้อยเงียบๆ

เมื่อกี้ไม่รู้สึก ตอนนี้พวกเขาเหมือนกำลังยืนข้างขี้ก้อนยักษ์……

ผีดวงซวย “อี๋ ไปกันเถอะๆ!”

น้าขี้เหร่ “ผีแบบนี้อย่าใส่ลงไปในน้ำเต้าวิญญาณเลย……”

ผีหลายใจ “กำจัดทิ้งเลย ฉันเห็นว่าช่วงนี้น้ำเต้าวิญญาณจะพัฒนาอีกแล้ว ทุกครั้งที่ซึมซับไอพิฆาตของผีร้ายตนหนึ่ง ด้านในก็จะขยายใหญ่ขึ้นเท่าหนึ่ง…ช่วงนี้ฉันก็อยากลองปลูกผักด้านในอยู่”

ผีหน้าซื่อใจคด “?”

เดี๋ยวสิ กำจัดทิ้งเหรอ

เขามองไปทางน้ำเต้าวิญญาณที่พวกเขาพูดถึงโดยสัญชาตญาณ

น้ำเต้าวิญญาณผนึกความต้องการที่ทำเขารู้สึกเป็นกังวลเอาไว้ ราวกับสามารถกลืนเขาเข้าไปในคำเดียว จากนั้นวิญญาณของเขาจะไม่หลงเหลือในโลกนี้อีก…

ผีหน้าซื่อใจคดตะครุบไปที่ใต้เท้าซู่เป่า กอดขาของเธอเอาไว้พร้อมตะโกน “อย่ากำจัดฉัน! ฉะ-ฉันสามารถเป็นเบ๋ให้เธอ! ฉันสามารถทำได้ทุกอย่างที่เธอให้ทำ ต่อให้ต้องฝ่าน้ำลุยไฟก็ไม่เกี่ยง!”

เหล่าผี “……”

ซู่เป่ารีบดึงขาออกมา ร้องโอ้ยทีหนึ่ง บนใบหน้าเต็มไปด้วยความรนราน “ท่านอาจารย์ หนูไม่สะอาดแล้ว! บนตัวหนูมีแต่ขี้!”

ผีหน้าซื่อใจคด “……”

มุมปากของจี้ฉางกระตุก