ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 451

คุณท่านซูร้อนรนจนเหงื่อซิบเต็มหัว มือที่เพิ่งจับถ้วยอาหารหมามายังไม่ได้ล้าง…เต็มไปด้วยกลิ่นยาจีน

นายหญิงซูแกล้งกัดคำหนึ่ง เธอคิดว่าคุณท่านซูจะชักมือกลับ แต่ไม่คิดว่าเขาจะยัดมือลึกกว่าเดิม จะจี้เข้าไปถึงคอหอยเธออยู่แล้ว

“แหวะ…” นายหญิงซูจับมือของคุณท่านซูคิดจะชักมือเขาออกมา แต่คุณท่านซูกลับออกแรงสวน

นายหญิงซู “……”

อยากฟันตาแก่นี่ด้วยสันมือ!

“อื้อๆๆๆ…อืออื้อ!” คุณยายจ้องจิกพร้อมเอ่ยพูดอย่างไม่ชัดเจน

คุณท่านซู ตะโกนแบบนี้ ยิ่งปล่อยมือไม่ได้เลย

ซู่เป่าจับมือคุณท่านซูเอาไว้ พร้อมกล่าวอย่างร้อนรน “คุณตา คุณยายหายดีแล้ว รีบเอามือออกมาเถอะ…”

คุณท่านถามอย่างไม่วางใจ “แน่ใจนะ”

ซู่เป่า “อื้มๆ แน่ใจสิ!”

คุณท่านซูส่ายหัว “ฉันไม่มั่นใจ ขอดูอีกสักพัก”

นายหญิงซูยกมือขึ้นมาตบหัวเขา “อู้อื้อๆๆ!”

คุณท่านซูชักมือ “รอบนี้มั่นใจได้แล้ว”

ทุกคน “……”

ในที่สุดนายหญิงซูก็เอ่ยปากพูดได้อีกครั้ง เธอกล่าวเคืองๆ “ไอ้แก่ใจร้อน! โอ้ย…”

ลิ้นของเธอเจ็บจังเลย

ซู่เป่ากดหลังมือของเธอ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง “คุณยาย อย่าขยับ”

เมื่อกี้วิ่งมาเร็วเกินไป ไม่ได้หยิบกระเป๋ามา กระดาษยันต์ในกระเป๋าเธอย่อมไม่ได้เอามาเช่นกัน

แน่นอนว่าเธอสามารถกลับไปหยิบในห้องได้ แต่ซู่เป่าไม่วางใจคุณยาย

เธอมองทีหนึ่ง จากนั้นหยิบแก้วบนโต๊ะอย่างถนัดมือ ดึงทิชชู่ออกมาแผ่นหนึ่ง ใช้นิ้วชี้วาดไปบนนั้นมั่วๆ

หลังโยนเข้าไปในแก้ว กระดาษทิชชู่ลุกโชยเป็นไฟขึ้นมา ซู่เป่าคว่ำแก้วลงไปบนจมูกของนายหญิงซู

ทั้งๆ ที่กระดาษกำลังลุกโชน แต่ตอนนี้กลับไม่มีควันแม้แต่นิดเดียว ทุกคนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีเส้นขนสีดำๆ หลายเส้นถูกดูดออกมาจากในจมูกนายหญิง…

ฉางจี้ที่อยู่ด้านข้างอ้าปากค้าง

ใช้ทิชชู่แทนกระดาษยันต์เหรอ!

อย่างที่รู้การวาดยันต์ต้องใช้กระดาษยันต์โดยเฉพาะ แต่ผู้เก่งกาจที่แท้จริงสามารถเขียนยันต์ได้ตลอด ปรับเปลี่ยนวิชาได้ตามพื้นที่ กระทั่งใบไม้ใบหนึ่ง ก้อนหินก้อนหนึ่ง ยังสามารถกลายเป็นอาวุธในมือของพวกเขาได้

แต่ซู่เป่าเพิ่งจะสี่ขวบ!

ฉางจี้ลอยอยู่อีกด้านเงียบๆ ในใจเริ่มที่จะตัดพ้อ

บางที อีกไม่นานนักเธอคงไม่ต้องการอาจารย์แล้ว…

อีกด้าน คุณหมอประจำตระกูลงุนงงมาตั้งนานแล้ว เขามองแก้ว จากนั้นมองทิชชู่ที่ถูกเผาเป็นผุยผง

หือ คุณหนูน้อยของตระกูลซูเล่นมายากลได้งั้นเหรอ