ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 450

วูล์ฟด็อกดีขึ้นจากเมื่อหลายวันก่อนแล้ว สูตรยาของซู่เป่าได้ผล

ได้ยินนายหญิงซูเรียกมันกินข้าว มันเคลื่อนย้ายมาอย่างไม่ยินยอมนัก ราวกับเพียงได้ยินคำว่ากินข้าวก็รู้สึกกลัว

กระเพาะของมันถูกยาเบื่อหนูกัดกร่อน การกินข้าวไม่ใช่เรื่องที่มีความสุขสำหรับมันอีกต่อไป

นายหญิงซูวางถ้วยอาหารลง มือซ้ายดึงตัวเจ้าวูล์ฟด็อกมา ส่วนมือขวาถือช้อน ตักข้าวพร้อมป้อนใส่ปากมัน

“กินเยอะๆ หน่อย มียาที่ซู่เป่าปรุงให้แกอยู่ ดูเหมือนช่วงนี้แกเหมือนจะร่าเริงขึ้นเยอะแล้ว”

“ไม่กินข้าวปวดท้องหนักกว่าเดิมอีก กินข้าวดีๆ ผ่านไปอีกสองสามวันท้องของแกต้องหายปวดแน่ๆ”

“ซู่เป่าชั่งน้ำหนักให้แกแล้ว ด้วยขนาดตัวของแก ข้าวถ้วยนี้ต้องไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน แกต้องกินให้หมด”

พูดจบหนึ่งประโยค ก็ยกช้อนป้อนหมาทีหนึ่ง

คุณยายป้อนหมา คำแล้วคำเล่า

เจ้าวูล์ฟด็อก “……”

มันจำเป็นต้องกลืนลงไปอย่างไร้ทางเลือก ข้าวครึ่งถ้วยลงท้อง มันกินไม่ไหวแล้วจริงๆ

แต่นายหญิงซูยังคงยืนหยัด “อิ่มแล้วเหรอ ไม่ แกยังไม่อิ่ม!”

พูดจบก็ง้างปากของมันป้อนต่อ

วูล์ฟด็อก “……”

คุณท่านซู “……”

เขาทั้งขบขันทั้งหมดคำพูด ยัยแก่นี่ ว่างจัดๆ เลย

แต่ประโยคนี้เขาไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ

คุณท่านลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ เดินไขว้มือไว้ด้านหลังมาหานายหญิงซู เห็นเธอเหนื่อยขนาดนี้จึงช่วยยกถ้วยอาหารบนพื้นขึ้นมาให้

คนแก่ทั้งสองนั่งป้อนหมาอยู่หน้าประตูเช่นนี้อย่างสนุกสนาน

วูล์ฟด็อกสีหน้าเหนื่อยหน่าย ในที่สุดก็กินข้าวกระดูกหมูปรุงยาถ้วยนั้นหมดสักที

ใช้ชีวิตด้วยกันทุกวัน นายหญิงซูจึงไม่ได้สังเกตว่าขนของมันเงาสลวยมากขึ้นกว่าเมื่อหลายวันก่อนเล็กน้อย ร่างของมันก็ดูโตและแข็งแรงมากขึ้น

“ก็ยังผอมเกินไป” นายหญิงซูส่ายหัว “เพิ่มอีกนิดดีไหม”

วูล์ฟด็อก “……”

มันหันหน้า มองไปทางโส่วว่างที่กำลังหรี่ตานอนผึ่งแดด

โส่วว่างหักหน้าหนี ไม่ต้องมองฉัน ฉันก็กินไม่ไหว

จู่ๆ หูทั้งสองข้างของวูล์ฟด็อกตั้งขึ้นมา เจ้าหมาที่อ่อนโยนดุดันขึ้นมาทันทีในวินาทีต่อมา สายตาที่เฉียบคมของมันจ้องไปทางหน้าประตู

นายหญิงซูเองก็หันหน้ามองไป แต่กลับไม่มีอะไร

“มองอะไรกัน” เธอถามอย่างสงสัย

จู่ๆ วูล์ฟด็อกก็ลุกขึ้นยืน เห่าร้องเสียงดัง กระทั่งโส่วว่างที่เชื่องมากๆ ยังแสดงท่าทีเตรียมจู่โจม

คุณท่านซูกล่าวงุนงง “เป็นอะไรกันหมด”

เหล่าสุนัขเห่าใส่หน้าประตูอย่างรุนแรง แต่ที่หน้าประตูกลับไม่มีอะไรทั้งนั้น

ฉากที่แสนพิลึกตรงหน้า ทำเอานายหญิงซูรู้สึกกระวนกระวายใจ รู้สึกราวกับวินาทีต่อมาจะมี ‘คน’ ปรากฏตัวตรงนั้น

คุณท่านซูพูดเสียงต่ำ “เข้าไปก่อนเถอะ!”

เขาเรียกอาเนี่ยมา ให้อาเนี่ยตรวจดูรอบวิลล่าพร้อมกับบอดิการ์ด แต่กลับไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ

คุณท่านซูกล่าวปลอบใจ “กลางวันแสกๆ ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าคิดมากเลย”

นายหญิงซูขานอืมคำหนึ่ง แต่ความรนรานในใจกลับไม่ได้ลดน้อยลง

แม้ตอนนี้จะเป็นตอนกลางวัน แต่อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว ถึงด้านนอกจะเป็นแสงแดดสดใส แต่ในบ้านกลับเป็นไอเยือก

วูล์ฟด็อกยังคงเห่าอยู่ด้านนอก วิลล่าตระกูลซูใหญ่พอ พวกเขาเลี้ยงหมาไว้ด้านนอก พวกมันไม่ได้เข้ามา

นายหญิงซูเงยหน้าก็พบกับดวงตาคู่หนึ่งที่กำลังจดจ้องมา เธอตกใจจนหัวใจบีบรัด จากนั้นติอย่างโล่งอก “เสวียนหลิง มานั่งอะไรตรงนี้”

เสวียนหลิงจ้องไปที่ระเบียงทางเดิน ฉากดังกล่าวทำให้ขนหัวลุกมากกว่าเดิม