ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 449

สีหน้าซู่เป่าสับสน บทพูดนี้มันคุ้นจัง เหมือนเธอเคยเจอในละครน้ำเน่ามาก่อน!

เธอส่ายหัว คิ้วน้อยๆ ผูกเป็นปม สีหน้าจริงจัง “หลังจากนี้ห้ามทะเลาะตบตีกันอีก คนที่ทะเลาะตบตีกันเป็นเด็กไม่เชื่อฟัง!”

เสวียนหลิงนอนอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเชื่อฟัง และเอาหัวถูซู่เป่า

เสี่ยวอู่เองก็เชื่อฟังเช่นกัน มันเอาหัวน้อยๆ ไปถูซู่เป่า “เสี่ยวอู่เชื่อฟัง!”

ซู่เป่าถูกพวกมันถูจนหัวเราะคิกคาก

เจ้าวูล์ฟด็อกเงยหน้ามองทีหนึ่ง จากนั้นมองไปทางถ้วยอาหารของตน ไม่อยากกินแล้ว

ซู่เป่าถอนหายใจ “ทำไมถึงไม่ชอบกินข้าวล่ะ แบบนี้ไม่ได้นะ เวลาป่วยต้องกินข้าวให้อิ่มๆ ถึงจะมีแรงฟื้นฟู!”

เจ้าตัวน้อยกอดขาไว้ เอาคางเกยเข่าพร้อมเอนหัวมองไปทางวูล์ฟด็อก

วูล์ฟด็อกมองเธอเงียบๆ

วูล์ฟด็อกที่สีขนตัดกันเป็นสีดำเหลือง เดิมทีควรจะดุร้ายมากๆ แต่ตอนนี้มันกลับบาดเจ็บหนัก กระทั่งอาหารยังกินไม่ลง

จู่ๆ ซู่เป่าก็พูดขึ้น “ฉันรู้แล้ว กระเพาะแกไม่ดี”

เรื่องนี้เธอเข้าใจ เมื่อวานตอนพี่เหอเวิ่นเล่านิทานบอกว่า ประธานบริษัทมักจะกระเพาะไม่ดี

เจ้าตัวน้อยตาเป็นประกาย “งั้นก็เอาแบบนี้ล่ะ ชื่อของแกคือป้าจ่ง (ประธานบริษัท) !”

วูล์ฟด็อก “?”

ซู่เป่ายืนขึ้นมา วิ่งต่อกแต่กเข้าบ้าน

พร้อมตะโกนเรียนคุณยาย “คุณยาย ป้าจ่งกระเพาะไม่ดี ซู่เป่าจะปรุงยาให้ป้าจ่ง!”

คุณยายที่กำลังทำกับข้าวอยู่ “?”

ก่อนหน้านี้ที่ออกยาให้ซูอีเฉิน ในบ้านยังตุนยาจีนเอาไว้ส่วนหนึ่ง ซู่เป่าไปค้นยาจากตู้เก็บของแห้ง ขยี้และบีบยาให้เข้ากัน

จากนั้นก็ถือตะกร้าเล็กๆ มาวางไว้หน้าประธานบริษัท “เอ้า กินยาพวกนี้ซะ”

วูล์ฟด็อก “?”

สุดท้ายวูล์ฟด็อกก็ไม่ได้กินยาพวกนี้ ไม่มีหมาที่ไหนเขากินยาแบบนี้กัน

เพียงแต่วูล์ฟด็อกที่ร่างกายผอมซูบ ผิวหนังแห้งกร้านก็ได้รับชื่อที่แสนดุดัน…ป้าจ่ง……

**

นายหญิงซูพาซู่เป่าไปฉีดยาป้องกัน

ซู่เป่าอยากหนี แต่หนีไม่พ้น!

ไม่นานนักก็มาถึงโรงพยาบาล และมานั่งในห้องฉีดยาอย่างรวดเร็ว

คุณน้าพยาบาลกดเข็มทีหนึ่ง บนปลายเข็มมียาพุ่งออกมาเล็กน้อย

“เอ้า ไม่ต้องกดดันนะ ยกแขนขึ้นมาสิ”

ซู่เป่าสีหน้ากังวล “คุณน้าพยาบาล หนูไม่กดดัน”

หานหานกุมหน้า ง้างนิ้วแอบมองซู่เป่าผ่านซอกนิ้ว กำลังมีความสุขบนความทุกข์ของซู่เป่า “ฮ่าๆ น้องไม่ต้องกลัวนะ ถ้ากลัวก็ตะโกนว่าสู้ตาย!”

ไม่รู้ว่าครั้งที่แล้วใครตะโกนสู้ตายออกมาทั้งเพลง ทำให้ตอนนี้พยาบาลในห้องฉีดยายังจำเธอได้อยู่เลย

พยาบาลเงยหน้าขึ้นมามองทีหนึ่ง พร้อมกล่าวยิ้มๆ “อ้าว หานหานนี่นา ไหนดูซิ…ตรงนี้มีใบฉีดยาสองใบ หานหานต้องฉีดเข็มที่สามแล้ว”

รอยยิ้มของหานหานแข็งทื่ออยู่บนใบหน้าทันที

ซู่เป่าหลับตาแน่น พร้อมตะโกน “คุณน้าพยาบาลเร็วๆ หน่อย ไม่ต้องเกรงใจหนู!”

พยาบาลต่างหัวเราะขึ้นมา แต่พอเข็มแทงลงไป มันกลับแทงไม่เข้า

เธอขำยิ่งกว่าเดิม “ยัยหนู หนูตื่นเต้นเกินไป เกร็งจนเนื้อเกร็งมาก เข็มแทงไม่เข้าเลย”

ซู่เป่า T^T

โกหก ทั้งๆ ที่แทงลงไปแล้วแท้ๆ

พยาบาลนวดแขนของเธอไป พร้อมกับพูดไป “ทำตัวสบายๆ……”

เวลานี้เอง ให้ห้องฉีดยามีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมา เธอเห็นซู่เป่า จึงกล่าวอย่างคาดไม่ถึง “หือ พวกคุณเองเหรอ”

เธอคือเหยาซือเยว่

เหยาซือเยว่มองพยาบาลที่เหงื่อไหลซิบเต็มหน้าผากแต่แทงเข็มไม่เข้า จึงเผยยิ้มพร้อมกล่าว “ฉันทำเอง เรื่องนี้มันต้องใช้ประสบการณ์และเทคนิคเล็กน้อย หากกล้ามเนื้อเกร็งเกินไป เข็มจิ้มเข้าไปแล้วจะหักง่าย”

ซู่เป่าเห็นเหยาซือเยว่ ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา

ท่านอาจารย์บอกว่าจะพาเธอไปตรวจสอบ