ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 448

โรงพยาบาลสัตว์

มู่กุยฝานรับวูล์ฟด็อกออกมา ก่อนหน้านี้วูล์ฟด็อกถูกป้อนยาพิษ ลำตัวผอมซูบ ผิวหนังแห้งกร้าน กระทั่งยืนยังยืนไม่ขึ้น

หลังจากที่รักษาตัวในโรงพยาบาลไปหลายวัน มันก็ฟื้นฟูจนหายดีแล้ว แม้จะยังดูผอมเช่นเคย แต่ร่าเริงขึ้นเยอะ

กลับถึงตระกูลซู นายหญิงซูกำลังกอดดอกไม้กระถางหนึ่งออกมาจากห้องแสงแดด เธอเห็นซู่เป่าจูงหมากลับมาอีกตัว จึงกล่าวอย่างตกใจ “นี่เป็นเจ้าหมาที่ก่อนหน้านี้หนูพูดว่าเหมือนหมาป่างั้นเหรอ”

ซู่เป่าจูงสายจูงหมา พยักหน้ากล่าว “อื้มๆ คุณยาย หนูเลี้ยงมันได้ไหม”

ในบ้านได้เลี้ยงหมาและแมวไว้อย่างละตัวแล้ว ซู่เป่าไม่มั่นใจว่าคุณยายจะอนุญาตไหม หากไม่อนุญาต ก็ให้คุณพ่อพากลับตระกูลมู่แทน

นายหญิงซูพยักหน้ากล่าว “ได้สิ เพียงแต่…”

หัวใจของซู่เป่าบีบรัด

นายหญิงซูมองไปทางวูล์ฟด็อก

ตัวสูงใหญ่ขนาดนี้ แต่กลับผอมซูบมาก

“ให้ป้าอู๋เอาของกินให้มันกินหน่อย ดูสิ ผอมเกินไปแล้ว”

ซู่เป่าโล่งอก และกล่าวอย่างดีใจ “ขอบคุณค่ะคุณยาย!”

เธอพาหมาวิ่งเข้าไปด้านใน จู่ๆ ก็ได้ยินนายหญิงซูกล่าวขึ้น “เดี๋ยวก่อน”

หัวใจของซู่เป่าบีบรัดอีกครั้ง…คุณยายจะถอนคำพูดงั้นเหรอ

“คุณยาย?” เธอหันหน้าเรียกด้วยน้ำเสียงสงสัย

นายหญิงซูหรี่ตา มองไปที่หน้าผากของเธอ “หน้าผากไปโดนอะไรมา”

รอบนี้ถึงตามู่กุยฝานหัวใจบีบรัดบ้าง

ครั้งนี้เขาไม่ได้ทายาเบตาดีนนะ!

รอยแดงเล็กๆ แค่นั้น นายหญิงยังดูออกอีก

มู่กุยฝานขยี้หัวซู่เป่า ปัดลูกผมของเธอลงมาโดย ‘ไม่ได้ตั้งใจ’ หน้าม้าของเธอบังหน้าผากไว้พอดี

“ไม่มีอะไรครับ โดนยุงกัดเลยบวมน่ะ”

นายหญิงซูวางกระถางในมือลง เช็ดมือด้วยผ้าเช็ดมือ จากนั้นเดินมาหาพวกเขา “งั้นเหรอ”

มู่กุยฝานกำมือปิดปากกระแอมทีหนึ่ง “ครับ จริงด้วย ผมมีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อย”

พูดจบก็ก้าวขาจากไป

นายหญิงซูโน้มตัว กวาดหน้าม้าของซู่เป่าขึ้น จากนั้นก็เห็นว่าบนหน้าผากของซู่เป่ามีรอยแดงขนาดเท่าฝาเล็บอยู่ และเป็นสีเขียวช้ำเล็กน้อย

นายหญิงหน้าตึงในทันที “มู่ กุย ฝาน!”

ลำขาสูงยาวของมู่กุยฝาน เดินสองก้าวไปถึงที่หน้าประตู จากนั้นหนีหายไป

ดวงตาของซู่เป่าโค้งเป็นสระอิ ยื่นมือลูบไปที่หัวของคุณยาย “ไม่เป็นไรค่ะคุณยาย ไม่เจ็บแม้แต่นิดเลย หนูเล่นกับน้องหมา แล้วมันเผลอโยนก้อนหินโดนหัวหนู”

เธอสารภาพอย่างซื่อสัตว์ เล่าเรื่องที่หมาโยนหินใส่เธออีกรอบอย่างละเอียดด้วยสีหน้าร่าเริง

นายหญิงซูกลับขมวดคิ้ว

ก้อนหินที่เปื้อนน้ำลายหมา ทุบโดนหัว…

มองดูหน้าผากที่บวมช้ำขึ้นมา ใครจะรู้กันว่าเป็นแผลไหม

“กินข้าวเสร็จไปฉีดยาป้องกันกับยายนะ”

รอยยิ้มของซู่เป่าแข็งทื่ออยู่บนใบหน้าทันที “???”

กินข้าวเสร็จ ซู่เป่าพยายามลีลา เดี๋ยวก็บอกป้อนนกแก้ว เดี๋ยวก็บอกป้อนแมว เดี๋ยวก็บอกป้อนวูล์ฟด็อก

อีกทั้งจะตั้งชื่อให้วูล์ฟด็อกอีก

ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากไป…

ยัยหานหัวโตหัวเราะฮ่าๆ “อย่าบอกนะว่าเธอกลัว ครั้งที่แล้วที่ฉันไปฉีดยาเธอไม่ได้เป็นแบบนี้นะ!”

ซู่เป่าปากแข็ง “พี่มั่ว หนูไม่ได้กลัวซะหน่อย! แต่วูล์ฟด็อกร่างกายไม่แข็งแรง…มะ-มันถูกคนอื่นกรอกยาพิษมา พ่อบอกกระเพาะของมันถูกกัดกร่อนจนพัง หนูเลยต้องป้อนข้าวมันก่อน”

ซูเหอเวิ่น “ใช่ๆ!”

ขนาดผียังไม่กลัว น้องจะกลัวฉีดยาได้ไง