ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 447

หลังฟังคำพูดของอาจารย์ ซู่เป่าก็คิดหนัก “ไม่ใช่การเลี้ยงผีน้อย แต่เป็นปีศาจยึดร่างเหรอ”

จี้ฉางส่ายหัว “ไม่แน่ใจ ปีศาจผ่านด่านซานไห่ไม่ได้ อยากรู้ว่าสิ่งที่อยู่เบื้องหลังเหยาซือเยว่คืออะไร ต้องไปดูกับตา”

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้มๆๆ งั้นท่านอาจารย์รีบไปดูเถอะ”

ท่านอาจารย์สามารถลอยหายวับในทันที ไม่ว่าจะผีอะไรก็หนีไม่พ้นแน่

จี้ฉางมองเธออย่างเอือมระอา “ไม่ เจ้าต้องไปดูเอง หากอาจารย์ทำแทนเจ้าทุกอย่าง ข้าจะได้ศิษย์ไม่มีความสามารถแทน”

ซู่เป่า “ได้ยังไงกัน ซู่เป่าไม่มีทางกลายเป็นคนไม่มีความสามารถ”

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นบีบท้องกลมๆ ของตน พร้อมพูดอย่างไม่มั่นใจ “มีแต่จะกลมเป็นลูกบอลแทน…คนไม่มีประโยชน์ไม่มีทางมีอาจารย์ที่เก่งกาจขนาดนี้ ดังนั้นหนูจะไม่เป็นคนไม่มีประโยชน์ แต่จะกลายเป็นลูกบอลกลมๆ แทน”

จี้ฉางสะอึก หมดคำจะเถียง

เสี่ยวอู่กำลังกินข้าว ได้ยินดังนี้จึงเงยหน้าขึ้น “คนอ้วนมักรวย ต่อให้ไม่รวยก็ฐานมั่นคง! คุณอ้วนขนาดไหน ขนาดความรักที่ฉันมีต่อคุณก็จะมากขึ้นเท่านั้น! อ้วนสิเจ๋ง อ้วนสิดี อ้วนแบบร้องอ๊บๆ!”

ซู่เป่า “……”

เธอไม่อยากร้องอ๊บๆ!

จู่ๆ มู่กุยฝานก็พูดขึ้น “จริงด้วย เดี๋ยวพ่อพาหนูไปที่ที่หนึ่ง”

ซู่เป่าถามอย่างอย่างรู้ “ที่ไหนกัน”

มู่กุยฝานเผยยิ้ม อุ้มเธอเดินออกไปด้านนอก “เดี๋ยวไปแล้วก็รู้”

บ้านตระกูลมู่

หัวหน้าแก๊งคนหนึ่งเพิ่งกลับมาจากการปฏิบัติภารกิจด้านนอก บนลำตัวเต็มไปด้วยไอสังหารและกลิ่นคาวเลือด

แต่ในอ้อมกอดของเขากลับอุ้มสุนัขตัวน้อยไว้ตัวหนึ่ง

อายุสุนัขตัวน้อยประมาณสามสี่เดือน มันถูกหนุ่มร่างกำยำที่เต็มไปด้วยไอสังหารอุ้มอยู่ในอ้อมกอด จนลำตัวสั่นระริก

หัวหน้าแก๊งเดินเข้ามาในวิลล่า เดินอยู่พักหนึ่งจึงมาถึงหลังเขา

หลังเขามีพื้นที่ลานกว้างอยู่ ขนาดพอๆ กับสนามฟุตบอล งอกเงยไปด้วยหญ้าแห้ง ด้านข้างสร้างบ้านเตี้ยๆ เอาไว้หลายหลัง ในบ้านระบายอากาศ แต่ก็สามารถบังลมบังฝนได้

หัวหน้าแก๊งวางลูกหมาลง จากนั้นเรียกให้คนมาอุ้มหมาออกไป

มู่กุยฝานพาซู่เป่ากลับมา จากนั้นกล่าว “พ่อสร้างสถานรับเลี้ยงเอาไว้”

ครั้งที่แล้วเขาก็ดูออกแล้ว เจ้าตัวน้อยอยากช่วยเหลือหมาแมวเร่ร่อน แต่เด็กๆ สร้างสถานรับเลี้ยงได้ที่ไหนกัน

บ้านตระกูลซูใหญ่มากก็จริง แต่หนึ่งคือคุณยายปลูกผัก สร้างสวนดอกไม้ไว้ในวิลล่า ห่างออกไปไม่ไกลยังมีเพื่อนบ้านอีก หากรับเลี้ยงพวกสัตว์เลี้ยงเร่ร่อนไว้ในนั้นทั้งหมด เขาไม่รู้ว่าจะเป็นการรบกวนเพื่อนบ้านไหม

หากซู่เป่าอยากเอาหมาแมวไปที่นั่นจริงๆ คนในตระกูลซูก็คงไม่ปฏิเสธ และยังมีเงินมากพอที่จะจ้างคนมาดูแล แต่ส่วนตัวมู่กุยฝานรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องทำให้ตระกูลซูกลายเป็นสถานรับเลี้ยง

แต่บ้านตระกูลมู่นั้นไม่เหมือนกัน บ้านตระกูลมู่เป็นวิลล่าบนภูเขา เพราะต้องใช้พื้นที่ในการฝึกฝนมาก ภูเขาแม่น้ำพื้นที่ราบต่างเอามาทำเป็นสนามรบจำลองเล็กๆ หมด

ดังนั้นมู่กุยฝานจึงออกคำสั่งเพิ่ม หากระหว่างปฏิบัติภารกิจเจอหมาหรือแมวเร่ร่อนต้องช่วย และอุ้มกลับมาที่นี่

ช่วงนี้ นักฆ่าในวิลล่าต่างชินกับการที่กลับมาพร้อมกับหมาหรือแมวตัวหนึ่งแล้ว กระทั่งศัตรูพวกเขายังตกใจ ลองคิดสภาพนักฆ่าที่วินาทีที่แล้วยังยิงปืนรัวๆ วินาทีต่อมากลับยัดลูกแมวเข้าไปในกระเป๋า

ซู่เป่าส่งเสียงว้าว จากนั้นพูดอย่างตกใจ “คุณพ่อเจ๋งที่สุด!”

เมื่อเห็นว่ามู่กุยฝานมา ลูกหมาหลายสิบตัวก็วิ่งมาหาเขา แต่วิ่งมาถึงหน้าเขากลับหยุดลงกะทันหัน เพราะยังมีความหวั่นเกรงต่อมู่กุยฝาน แต่หางสั่นระริกอย่างถี่รัว

ซู่เป่าหัวเราะฮ่าๆ “หางพวกมันกระดิกแรงมาก ก้นมันโยกตามหางเลย”

หมาแมวเร่ร่อนเหล่านี้ไม่ได้จ้างคนมาดูแลโดยเฉพาะ มีเพียงแต่ลูกน้องและหัวหน้าแก๊งที่จะคอยดูแลให้เวลาว่างๆ หลังพวกเขาปฏิบัติภารกิจเสร็จ และที่วิเศษคือการเลี้ยงดูสัตว์เลี้ยงเหล่านี้สามารถทำให้จิตใจของผู้ที่มีปัญหาทางจิตจากการปฏิบัติภารกิจถูกเยียวยาได้

ซู่เป่ามองเหล่าลูกหมาขนปุยที่ถูกอาบน้ำมาอย่างสะอาดสะอ้าน จึงยื่นมือลูบอย่างอดไม่ได้