ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 454

เหยาซือเยว่เอาหลอดเลือดใส่ไว้ในถุงซิปล็อคแล้วใส่ไว้ในกระเป๋า จากนั้นค่อยเปิดประตูออกมาจากรถ

เธอได้สอบถามมาแล้วเรียบร้อยว่าวันนี้ที่โรงเรียนประถมนานาชาติอู่เซี่ยงเลิกเรียนตอนสี่โมงครึ่ง ปีนี้ซูเหอเวิ่นได้ขึ้นป.สอง อยู่ชั้นป.2 ห้อง3 ส่วนซูเหอเหวินขึ้นป.4 อยู่ชั้นป.4 ห้อง1

ตอนนี้ที่หน้าโรงเรียนก็เต็มไปด้วยผู้ปกครองที่มาเข้าแถวรอรับลูก เหยาซือเยว่เดินไปเข้าแถวของชั้นป.2 ห้อง 3 รอแค่แป๊ปเดียวเธอก็ถึงคิวข้างหน้าแล้ว

คุณครูอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วถามเธออย่างสุภาพว่า “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าเป็นผู้ปกครองของนักเรียนคนไหนคะ?”

เหยาซื่อเยว่พยักหน้าแล้วพยายามทำให้ตัวเองดูเหมือนผู้ดีชั้นสูงที่ดูสง่างาม “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นแม่ของซูเหอเวิ่นค่ะ”

ตอนที่พูดประโยคนี้ออกไป จู่ๆ เหยาซื่อเยว่ก็สัมผัสถึงความรู้สึกแบบนั้นทันที——

ความรู้สึกที่ได้เป็นหญิงสูงศักดิ์ ท่าทางสง่างาม ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็เป็นที่สนใจของผู้คน ไม่ว่าทุกคนจะกำลังยุ่งกับเรื่องอะไรอยู่ก็ต้องรีบเข้ามาสานสัมพันธ์กับเธอด้วยทันที

สะใภ้หลักของตระกูลซู!

ความรู้สึกแบบนี้…นี่มันดีจริงๆ!

คุณครูทำหน้าแปลกใจ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเห็นหน้าแม่ของซูเหอเวิ่นเลยสักครั้ง คนที่มารับเขาตลอดก็เป็นคนของตระกูลซูทั้งนั้น ส่วนใหญ่ก็จะเป็นพ่อบ้านเนี่ย บางครั้งก็จะเป็นนายหญิงซูหรือคุณท่านซู หรือประธานซูที่มารับบ้างเป็นบางครั้ง

แต่แม่ของพวกเขาไม่เคยมาเลยสักครั้ง ในแบบฟอร์มที่เคยสอบถามซูเหอเวิ่นถึงความสัมพันธ์ในครอบครัวในช่องของแม่ก็กรอกไว้ว่าเสียชีวิตแล้ว

จู่ๆ ตอนนี้คุณนายซูที่เสียชีวิตไปแล้วกลับฟื้นคืนชีพขึ้นมาซะงั้น ทำให้คุณครูประหลาดใจอย่างมาก แต่ทันใดนั้นก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าหรือจะเป็นแม่เลี้ยงของซูเหอเวิ่น?

แต่ความคิดเหล่านี้ก็หายไปอย่างรวดเร็ว ครูเมิ๋งมองไปที่ซูเหอเวิ่นแล้วพูดว่า “ซูเหอเวิ่น แม่ของหนูมารับแล้ว หนูมายืนยันหน่อย”

หลังจากนั้นเธอก็มองไปที่เหยาซือเยว่ “ขอโทษด้วยนะคะ คุณแม่ของเหอเวิ่น เพราะว่าคุณแม่มาครั้งแรก ขอรบกวนคุณแม่ช่วยโทรหาตระกูลซูเพื่อยืนยันหน่อยได้ไหมคะ”

การรับเด็กก็แบบนี้แหละ จะมาบอกว่าเป็นผู้ปกครองของคนโน้นคนนี้แล้วคุณครูจะให้กลับไปด้วยนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

ซูเหอเวิ่นเดินออกไปแล้วทำหน้าแปลกใจมองไปยังเหยาซือเยว่

ผู้หญิงคนนี้น่ะเหรอ…?

ยังไม่รอให้ให้เขาอ้าปากพูด เหยาซือเยว่ก็รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า “เสี่ยวเวิ่น มานี่…พ่อหนูยุ่งอยู่น่ะ ก็เลยเรียกให้ฉันมารับหนูแทน”

หลังจากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดกับครูต่อว่า “พ่อของเขาประชุมอยู่น่ะค่ะ ตอนนี้คงไม่สะดวกรับโทรศัพท์ เสี่ยวเวิ่นจำฉันได้ก็น่าจะพอแล้วนะคะ”

ครูเมิ๋งมองไปที่ซูเหอเวิ่นแล้วถามว่า “เหอเวิ่น นี่ใช่คุณแม่ของหนูหรือเปล่า?”

ประเด็นคือวันนี้ก็ไม่เห็นคนของตระกูลซูมารับซูเหอเวิ่นด้วยสิ ครูเมิ๋งก็ไม่รู้จะจัดการกับสถานการณ์แบบนี้ยังไง

สีหน้าของซูเหอเวิ่นยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดสั้นๆ ดีเอ็นเอที่เขาส่งตรวจไป ผลก็ยังไม่ออก ถึงเขาจะรู้จักผู้หญิงคนนี้ก็จริง เธอชื่อหมอเหยาอะไรนี่แหละ แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะยืนยันได้ว่าเธอคือแม่ของเขาจริงๆ

แต่ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ เขาก็ไม่มีทางที่จะไปกับเขา พูดตามตรงเขาไม่ค่อยชอบผู้หญิงคนนี้เท่าไหร่ ถึงเขาจะอยากมีแม่จริงๆ แต่ถ้าได้เธอเป็นแม่ขึ้นมา เขาคงจะกระอักเลือด

ซูเหอเวิ่นทำหน้าเย็นชาแล้วเอ่ยเบาๆว่า “เธอไม่ใช่แม่ผมครับ”

ครูเมิ๋งอึ้ง

สายตาคนรอบข้างก็เปลี่ยนเป็นสนใจไปด้วย

เหยาซือเยว่รู้สึกถึงสายตาคนรอบข้าง ทำให้หนักใจเล็กน้อย

เธอก็เกลียดลูกของพี่สาวเธอพอๆ กับเกลียดพี่สาวเธอนั่นแหละ มาทำให้เธออับอายต่อหน้าทุกคนแบบนี้ ไม่รู้สั่งสอนมายังไงถึงมารยาทแย่ขนาดนี้?

รอให้เธอได้เข้าไปอยู่ในตระกูลซูก่อนเถอะ เรื่องแรกที่เธอจะทำก็คือสั่งสอนพวกเขาซะ!

แล้วก็ซูเป่าอะไรนั่นอีก เจอกันครั้งแรกก็มาบอกว่าคนอื่นใจดำ ทำให้เธอดูออกทันทีว่าเด็กพวกนี้มันไม่มีมารยาทแม่ไม่สั่งสอน ต้องได้รับการปลูกฝังจากเธอโดยด่วน

เหยาซือเยว่หายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับความไม่พอใจ

เธอก้มหน้าไปพูดกับซูเหอเวิ่นว่า “เสี่ยวเวิ่นเป็นอะไร ยังโกรธแม่อยู่อีกเหรอ แม่ก็แค่ไม่ให้หนูออกไปเล่นกับน้องข้างนอกเอง น้องหนูยังอยู่อนุบาลก็เลยไม่เป็นไร แต่หนูน่ะอยู่ประถมแล้ว ต้องมาเข้าเรียนนะ”

คนรอบข้างกระซิบกระซาบกัน ซูเหอเวิ่นมีน้องสาวอยู่คนหนึ่งและเขาก็ชอบน้องสาวของเขามากด้วย พอดูแบบนี้แล้วเหมือนว่าคำพูดของเหยาซือเยว่ดูท่าจะน่าเชื่อถือมากเลยทีเดียว

เหยาซือเยว่ไม่ให้โอกาสซูเหอเวิ่นได้พูดแล้วเข้าไปกระซิบข้างหูเขาเบาๆ ว่า “นายน้อยซู เธอเข้าใจถูกแล้ว ฉันไม่ใช่แม่ของเธอ…แต่ฉันเป็นน้าของเธอ ฉันรู้ว่าแม่ของเธออยู่ที่ไหน ฉันยังเอาหลอดเลือดของแม่เธอมาด้วยเลยเนี่ย…ถ้าอยากช่วยแม่แท้ๆ ของเธอล่ะก็ เธอจำเป็นต้องไปกับน้าหน่อยนะ”