ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 460

ซูเหอเวิ่นอยู่ในห้อง

ซูเหอเวิ่นตรวจสอบกล้องวงจรปิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลังจากนั้นก็คำนวณอะไรไม่รู้ในกระดาษ ยุ่งเหยิงไปหมดแต่ก็ไม่รู้ว่าคำนวณอะไรอยู่

ซูอีเฉินเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นกระดาษบนโต๊ะเขา “ไม่ต้องคำนวณแล้ว”

มู่กุยฝานยังหาไม่เจอเลย นับประสาอะไรเขาก็คงหาไม่เจอหรอก

ซูเหอเวิ่นวางปากกาลงแล้วเงียบไป

ซูอีเฉินนั่งลงข้างๆเขาแล้วพูดว่า “อยากถามอะไรก็ถามมาได้เลย”

ซูเหอเวิ่นรีบหันไปถามเขาทันทีว่า “พ่อ ตอนนั้นพ่อทำยังไงถึง…ให้แม่คลอดผมกับพี่มาได้?”

“ได้คลอดแบบเปิดไฟใช่ไหม? หรือคลอดแบบปิดไฟ พ่อมองไม่เห็นหน้าเธอสักนิดเลยเหรอ?”

ซูอีเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง

นอกประตู ซู่เป่าที่เพิ่งตามมาก็ทำหน้าสงสัย

เมื่อทั้งคู่มาถึงที่หน้าประตูก็พบว่าบรรยากาศดูแปลกๆ ไม่เข้าไปรบกวนสองพ่อลูกจะดีกว่า

ในเวลานี้เองซู่เป่าได้ยินเรื่อง ‘เปิดไฟคลอด’ หรือ ‘ปิดไฟคลอด’ ก็รู้สึกว่ามหัศจรรย์มาก

ที่แท้เด็กสามารถเลือกเองได้เหรอว่าจะเปิดไฟคลอดหรือปิดไฟคลอดน่ะ งั้นเปิดไฟคลอดดีกว่าหรือปิดไฟคลอดดีกว่าล่ะ?

ซู่เป่าส่งสายตาลุกวาวให้มู่กุยฝาน แล้วเมื่อก่อนพ่อกับแม่เปิดไฟคลอดหรือปิดไฟคลอดเธอออกมาล่ะ?

เธอชอบสว่างๆ หน่อย มันทำให้รู้สึกมีความสุขและปลอดภัย

มู่กุยฝานดูเหมือนจะเข้าใจความสับสนของเธอแล้วก็ยกมุมปาก อยากที่จะมองข้ามแววตาอันลุกวาวของเจ้าตัวเล็กแต่ก็ทำไม่ลง

เขาลดเสียงลงแล้วพูดเบาๆว่า “ปิดไฟคลอด”

ซู่เป่าเบะปากทันทีแล้วกระซิบข้างหูมู่กุยฝานด้วยเสียงเบาๆ ว่า “งั้นคราวหน้าที่พ่อแม่คลอดหนูออกมา ให้หนูเลือกว่าจะเปิดไฟคลอดหรือปิดคลอดได้ไหมคะ?”

มู่กุยฝาน “…”

นี่…ยังมีคราวหน้าอีกเหรอ?

โชคดีที่ซูอีเฉินที่อยู่ในห้องเอ่ยปากขึ้นมาสักที

“ปิดไฟคลอด” เขาพูดออกมาเรียบๆ

ซูเหอเวิ่นสับสน “ตอนคลอดผมกับพี่ปิดไฟเหรอ? งั้นก่อนจะคลอดอย่างน้อยก็ต้องเปิดไฟหน่อยไหม? พอปิดไฟผมกับพี่ก็คลอดออกมาเลยเหรอ?”

ซูอีเฉินเข้าใจหัวอกที่มู่กุยฝานปวดหัวทันที

จะให้อธิบายยังไงดีล่ะ?

จะให้บอกว่าคลอดแบบไม่ปกติก็…?

จะให้บอกว่าตอนคลอดซูเหอเหวินอีกฝ่ายขอให้ ‘ปิดไฟ’ เจ็ดแปดครั้ง ส่วนตอนคลอดซูเหอเวิ่นเขาเป็นคนขอให้ ‘ปิดไฟ’ เจ็ดแปดครั้งก็กระไรอยู่?

ในคืนนั้นห้องพักในโรงแรมก็ปิดไฟ ส่วนผ้าม่านก็ถูกปิดไว้ทั้งหมด ในห้องก็ไม่มีแสงอะไรเล็ดลอดเข้ามาเลย เมื่อเขาได้สติเธอก็ไม่อยู่แล้ว

ไม่รู้จริงๆ ว่าอีกฝ่ายหน้าตายังไง

ซูอีเฉินถามอย่างเงียบๆว่า “แกคิดถึงแม่แกไหม?”

ซูเหอเวิ่นไม่ปิดบัง พยักหน้าตอบไปว่า “ผมอยากถามเธอว่าทำไมเธอถึงทิ้งผมกับพี่ชาย…เป็นเพราะผมกับพี่ไม่ดีพอเหรอ”

ใบหน้าเย็นชาของซูอีเฉินแฝงไปด้วยความอ่อนโยนเล็กน้อย แล้วถอนหายใจเอ่ยว่า “งั้นถ้าฉันหาเธอเจอแล้ว แกจะทำยังไงต่อ?”

จู่ๆ ซูเหอเวิ่นก็พูดไม่ออก

ใช่สิ จะทำยังไงได้ล่ะ ก็รับเธอกลับมาไง?

เธอหายไปตั้งสิบปี ไม่เพียงแต่เธอที่ไม่คุ้นเคยกับตระกูลซู แต่ตระกูลซูเองก็ไม่คุ้นเคยกับเธอเช่นกัน คุณปู่คุณยายก็อาจจะไม่ให้อภัยเธอ

ไม่รับกลับมา งั้นถ้าเจอแล้วก็ให้บอกลาเหรอ?

ถ้างั้นจะตามหาเธอไปทำไม

ซูอีเฉินลูบหัวเขาแล้วพูดว่า “นอนเถอะ”