ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 461

เจ้าตัวเล็กสองคนเกือบจะร้องตกใจ

เงาดำหน้าประตูก็พูดขึ้นมาว่า “เตรียมจะไปไหนกัน?”

เป็นเสียงของซูเหอเหวิน…

ซูเหอเหวินสวมชุดนอนสีเทาแล้วขมวดคิ้วพูดว่า “คราวหน้าอย่าลืมเรียกพี่ได้”

ซู่เป่าถึงกับอึ้ง “ได้เลยค่ะพี่ใหญ่…”

ซูเหอเวิ่นก็สีหน้าเดียวกัน “ไม่มีปัญหาครับพี่ใหญ่…”

พี่ชายเขาจะแอบไปข้างนอกกับพวกเขาด้วยเหรอ ไม่น่าเชื่อ!

ซูเหอเหวินจัดนาฬิกาสุดไฮเทคของเขาให้เรียบร้อย หน้าตาซึนเดเระที่มองไม่เห็นเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “นายโง่เกินไป ฉันกลัวว่านายจะโดนหญิงโง่ลักพาตัวไปอีกน่ะสิ”

พอถึงเวลาที่เขาจะออกไปตามหาคน? แบบน้องชายเขาก็อย่าให้ออกไปคนเดียวเลย เกรงว่าสุดท้ายต้องเป็นพวกเขาที่ต้องออกไปตามหาเขาแทน

ซูเหอเวิ่น “…”

ต้องบอกว่าเด็กเจ็ดถึงเก้าขวบเนี่ยจะเป็นช่วงที่กล้าและบ้าบิ่นที่สุด

เด็กวัยนี้ไม่มีความรู้สึกถึงภัยอันตรายอะไร แถมยังบ้าบิ่นมาก พวกเขากล้าที่จะข้ามภูเขาไปคนเดียว ไปร้านอินเตอร์เน็ตในตัวอำเภอที่ห่างออกไปหลายสิบกิโลเมตรคนเดียว และยังกล้าที่จะปั่นจักรยาน ‘ท่องโลก’ กับเพื่อนอีกด้วย ทำให้ผู้ใหญ่ต้องมาตามหาวุ่นกันไปทั่ว ข่าวแบบนี้ขออย่าเยอะไปกว่านี้อีกเลย

ซูเหอเหวิน ซูเหอเวิ่นและซู่เป่าก็ย่องออกจากสวนไปแบบนี้ ก่อนอื่นก็ไปหาวูลฟ์ด๊อกกับโส่วว่างก่อนแล้วจูงมันวิ่งออกไป

ซู่เหอเวิ่นพูดด้วยความตื่นเต้น “ทำไมน้องสาวต้องพาหมาไปด้วยล่ะ?”

ซู่เป่าตอบแบบมืออาชีพสุดๆว่า “ในทีวีก็ทำกันแบบนี้ทั้งนั้นแหละ”

พาหมาไปตามหาคนด้วย

เธอเป็นเด็กที่ทำการบ้านมาก่อนนะ!

ซูเหอเวิ่นถึงกับไปต่อไม่ถูก

ทั้งสามคนมาถึงหลังสวน จะให้ปีนกำแพงก็คงไม่ได้เพราะสูงเกินไป สุดท้ายพวกเขาก็เลยเลือกที่จะมุดช่องประตูสุนัขออกไป

ซู่เป่าเอ่ย “เดี๋ยวหนูมุดไปก่อนนะ”

ซูเหอเวิ่นดึงเธอไว้ “ไม่ได้ ถ้าเกิดในช่องนั้นมีงูขึ้นมาจะทำยังไง? ให้พี่ผมมุดก่อน”

ซูเหอเหวิน “…”

เขาหมอบลงมาอย่างพูดไม่ออกแล้วมุดช่องสุนัขออกไปอย่างไม่สง่างาม แตกต่างจากสุภาพบุรุษตัวน้อยที่อ่านเชคสเปียร์อย่างเงียบๆก่อนหน้านี้มาก

ซู่เป่าตามหลังมา ต่อด้วยซูเหอเวิ่น มุดไปครึ่งทางเขาก็บังเอิญนึกถึงผีสาวที่เขาเพิ่งฝันไปแล้วมักจะรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนคลานอยู่ข้างหลังแล้วก็คลานเข้ามาอย่างรวดเร็ว

จากนั้นหัวเขาก็ชนเข้าที่ก้นของซู่เป่า

ซู่เป่าล้มพับลงไปที่หญ้า “ไอ้หยา…”

ซูเหอเหวินรีบดึงเธอขึ้นมา แล้วกอดเธอไว้ขมวดคิ้ว “เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เขายังจำเรื่องเมื่อตอนเย็นที่เธอร้องไห้แล้วพูดเรื่องฟันหน้าหลุดหรือเปล่าอยู่เลย

ซู่เป่าคายหญ้าออกจากปากแล้วเอ่ย “หนูไม่เป็นไร ฟันหน้าหนูยังอยู่ดี!”

ซุเหอเหวิน “…”

มู่กุยฝานนั่งอยู่บนกำแพงและมองดูนักสู้ตัวจิ๋วที่ไม่กังวลอะไรสามคน ท่าทางอย่างกับปรมาจารย์แน่ะ จากนั้นก็มุดออกไปด้วยความกล้าหาญแล้ววิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

วูลฟ์ด๊อกกับหมาจรจัดวิ่งตามอยู่ข้างหลัง วูลฟ์ด๊อกที่วิ่งเร็วกว่าเลยแซงหน้าแล้ววิ่งไปสำรวจที่ถนนข้างหน้าก่อนแล้วดมนั่นดมนี่ไปเรื่อย

ซู่เหอเวิ่นเบิกตากว้าง แบบนี้ก็ได้เหรอ?

มู่กุยฝานยื่นหมวกกันน็อคขนาดเล็กอีกสองใบให้ซูเหอเวิ่นและซูเหอเหวิน “นั่งแบบนี้ไปก่อนนะ ถ้าขับรถออกมาคุณยายพวกเธอคงรู้เรื่องแน่ๆ”

ซูเหอเวิ่นสวมหมวกกันน็อคด้วยความตื่นเต้นและรู้สึกว่าวันนี้นี่มันสุดโต่งสุดๆไปเลย

เขานั่งอยู่ข้างหลังมู่กุยฝาน ซูเหอเหวินนั่งอยู่หลังสุด ส่วนซู่เป่านั่งอยู่ข้างหน้า อยู่ในอ้อมแขนของมู่กุยฝาน

“จับแน่นๆนะ” มู่กุยฝานบิดคันเร่งแล้วมอเตอร์ไซค์ก็ส่งเสียงคำรามบรื้นๆ อย่างเท่เลย

ซูเหอเวิ่นรีบกอดอาเขยไว้แน่น ส่วนซูเหอเหวินไม่อยากกอดน้องชายเขาก็เลยเอามือจับที่ชั้นวางท้ายรถ

จะให้กอดคงเป็นไปไม่ได้ เพราะน่าจะดูเหมือนเด็กผู้หญิง…

ปรากฏพอมอเตอร์ไซค์ขับออกไป เขาเกือบจะพลัดตกลงมา

ซูเหอเหวินก็เลยรีบกอดซูเหอเวิ่นไว้แน่นๆ จนซูเหอเวิ่นเกือบจะหายใจไม่ออก

มู่กุยฝานยิ้มทางสายตา รอบนี้สิถึงจะเร่งความเร็วจริงๆแล้ว จากนั้นมอเตอร์ไซค์ก็วิ่งออกไปกลางดึกอย่างกับเสือดำเลย

วูลฟ์ด๊อกกับโส่วว่างทำหน้างง

จะให้ตามยังไง?

วูลฟ์ด๊อกนิ่งไปหนึ่งวิจากนั้นก็รีบวิ่งตามออกไปทันที ต้องบอกว่าช่วงนี้มันแข็งแรงมากเพราะเลี้ยงมาดี วิ่งเร็วกว่าโส่วว่างตั้งหลายเท่าเลยล่ะ

แต่ไม่นานหลังจากนั้นก็มีมอเตอร์ไซค์ขี่ตามหลังมาคันหนึ่ง โส่วว่างนั่งอยู่ข้างหลังจับที่ไหล่ว่านปาสือไว้แน่น

ว่านปาสือมองวูลฟ์ด๊อกแวบหนึ่งแล้วก็จับมันขึ้นรถแล้วล่ามไว้ดีๆ

ดังนั้นในตอนกลางคืนบนถนนก็จะเห็นมอเตอร์ไซค์สองคันที่วิ่งมาด้วยความเร็ว คันหน้ามีเด็กสามคนนั่งอยู่ ส่วนคันหลังก็มีหมาสองตัวนั่งไว้…