ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 462

มอเตอร์ไซค์ของมู่กุยฝานจอดอยู่หน้าชุมชนเล็กๆ แห่งหนึ่ง

ซู่เป่าเพิ่งกระโดดลงจากรถเสร็จ ก็เห็นว่าข้างหลังยังมีมอเตอร์ไซค์อีกคันหนึ่งตามมา

อาปาสือขี่รถ แถมทั้งด้านหน้าด้านหลังเขายังมีหมาถูกล่ามไว้ด้วย

ขนหมาทั้งสองตัวยุ่งเหยิงไปหมด พอลงจากรถก็ยังทำหน้างงๆอยู่

ว่านปาสือจอดรถ แล้วก็หาตำแหน่งเพื่อแอบดูซู่เป่าจากที่ไกลๆ

มู่กุยฝานเอ่ย “ไปเถอะ เดี๋ยวพ่อจะดูหนูอยู่ข้างหลังเอง”

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้มๆ!”

ซูเหอเวิ่นหยิบกระเป๋าแล้วควักถุงซิปล็อคออกมา แล้วเอามาวางไว้ข้างหน้าวูลฟ์ด๊อกเพื่อให้มันดม

“เจียงจวิน(นายพล)ไปหาคนนี้…เข้าใจที่ฉันพูดไหม?” ซูเหอเวิ่นพูดพลางหยิบเส้นผมออกมาหนึ่งเส้นแล้วเอ่ย “แล้วก็ผู้หญิงที่แกไปกัดก้นเธอวันนี้ด้วย…”

เจียงจวิน(นายพล)เป็นชื่ออันห้าวโหดที่เมื่อวานหลังซูเหอเวิ่น ซูเหอเหวิน ซู่เป่า หานหาน ซูจื่อซี（ขีดทิ้ง เงียบไม่ออกความเห็นอะไรเลย）ช่วยกันตั้งขึ้นมา

เจียงจวินนั่งนิ่ง ขนบนหัวยุ่งเหยิงไปหมดและไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไร

ซู่เป่าลูบที่หัวมันแล้วจัดขนให้เรียบร้อย จากนั้นก็พูดว่า “เจียงจวินช่วยตามหาคนให้ฉันหน่อยได้ไหม! ถ้าหาเจอแล้วเดี๋ยวฉันจะเพิ่มน่องไก่ให้”

มันเป็นสุนัขเพียงตัวเดียวที่ไม่ค่อยสนใจหรือเห็นแก่กินมากนัก…เจียงจวินมองไปที่ซู่เป่าแล้วแลบลิ้นหายใจ

ซู่เป่าแววตาเปลี่ยน “ถ้าหาเจอแล้วจะไม่ให้แกกินยาจีนอีกแล้ว”

วูลฟ์ด๊อกรีบวิ่งออกไปทันทีแล้วมุดเข้าไปในชุมชนโดยผ่านกำแพงที่เต็มไปด้วยดอกเฟื่องฟ้า แล้ววิ่งอย่างบ้าคลั่งหายไปอย่างรวดเร็ว

เด็กสามคนรีบตามไปและยังคงมุดช่องสุนัขเหมือนเดิม แต่คราวนี้โส่วว่างเป็นคนมุดนำออกไปก่อน

ซูเหอเหวินเป็นคนที่สอง

อย่างไรเสียก็ยังไม่คุ้นเคยกับช่องสุนัขข้างนอก ซูเหอเหวินรู้สึกว่ามีโส่วว่างนำอยู่ข้างหน้าก็คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะถ้าเจองูหรือแมลงอะไรยังไงมันก็ต้องร้อง

ปรากฏหมาที่นำอยู่ข้างหน้าดันตด

เสียงดังปุ๊ด ในกลางดึกเสียงค่อนข้างดังทีเดียว

สีหน้าพี่ชายใหญ่ซูเหอเหวินที่แบกรับความรุนแรงนั้นหน้าดำคร่ำเครียดขึ้นมา

ซู่เป่าที่ตามอยู่ข้างหลังซูเหอเหวินก็ได้กลิ่นเหม็นเหมือนกัน ก็เลยรีบเอามืออุดจมูกแล้วเอ่ย “อ้า…โส่วว่างแกนี่ตดเหม็นจริงๆ!”

ซูเหอเวิ่นโวยวาย “เชี่ยจะรมฉันตายแล้วเนี่ย! ไม่เพียงแต่เหม็นแถมยังแสบตาจนน้ำตาแทบจะไหลออกมาเลยล่ะ!”

โส่วว่างแลบลิ้น ทำสายตากระอักกระอ่วนมองซ้ายมองขวา ท่าทางดูจะอายมาก

เด็กสามคนกลิ้งออกมาจากช่องสุนัขแล้วจับกำแพงไว้หายใจหอบๆ จากนั้นก็เอามือเล็กๆพัดให้ตัวเองอย่างแรง

“โอ้พระเจ้า…โส่วว่างนี่แกไปกินอะไรมาเนี่ย!” ซูเหอเวิ่นกรอกตาขาว

ซู่เป่าย่นจมูก “กลิ่นหัวไชเท้านี่ โส่วว่างแกกินหัวไชเท้าตุ๋น เนื้อตุ๋นหัวไชเท้ามาเหรอ!”

ซูเหอเหวิน “…”

มู่กุยฝานไม่รู้เข้ามาในชุมชนได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาพิงกำแพงแล้วอดไม่ได้ที่จะขำก่อนจะเอ่ยว่า “เหยาซือเยว่ไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเธอไปไหน”

ก่อนมาเขาได้เช็คดูแล้วว่าเหยาซือเยว่อยู่ที่บ้าน แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ก็หายตัวไป เห็นได้ชัดว่าเธอคงมีความสามารถจริงๆ

เจียงจวินวิ่งกลับมาดึงที่ขากางเกงของซู่เป่าแล้วเดินไปข้างหน้า

ซู่เป่า “ไปกัน รีบไปกันเถอะ!”

เจียงจวินพาเด็กสามคนและมู่กุยฝานที่ปรากฏตัวขึ้นมาบ้างเป็นครั้งคราว รวมถึงว่านปาสือที่แอบมองซู่เป่าอยู่อย่างซื่อสัตย์ แล้วเดินนำหน้าออกไปข้างนอกตามผนังด้านนอกของชุมชน

เดินผ่านสองช่วงตึกแล้วก็เดินผ่านตรอกซอยเล็กๆไปก็เจอกับภูเขาร้างปรากฏอยู่ตรงหน้า…