ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 463

ซูเหอเวิ่นตกใจจนตัวแข็งแล้วเอียงตามอง…

ก็เห็นว่านิ้วมือแห้งกร้านและดำ ขนาดเล็บก็ดำไปหมด

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกขนหัวลุกขึ้นมาทันที แถมยังมีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้นข้างหลังเขาอีกด้วย ราวกับว่ามีคนเหยียบกิ่งไม้แล้วค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เขาอย่างนั้นแหละ…

ซูเหอเวิ่นตกใจร้องเสียงดัง หลับตาและตะโกนดังๆว่า “ทหารผู้กล้าหาญจงเรียงแถวแล้วหน้าเดิน!”

“ทหารผู้กล้าหาญจงเรียงแถวแล้วหน้าเดิน!!”

เขาตะโกนท่องไปด้วยวิ่งไปด้วย

จู่ๆ ก็มีมือมาดึงเขาไว้ ซูเหอเวิ่นตกใจจนแน่นท้อง รู้สึกว่ากลั้นฉี่ไม่ไว้แล้ว…

ซู่เป่าหอบแล้วถามเขาว่า “พี่เล็ก พี่เป็นอะไร?”

เมื่อกี้พี่เล็กพึมพำอะไรไม่รู้อยู่ข้างหลัง กว่าจะวิ่งตามเขาได้นี่ไม่ง่ายเลย

พอหันกลับไปก็เห็นว่าตัวเองวิ่งไปที่ไหนก็ไม่รู้ ทางเล็กๆ ที่เพิ่งขึ้นเขามาเมื่อกี้ก็แทบจะมองไม่เห็นแล้ว

พ่อที่ตามอยู่ข้างหลังก็ไม่เจอแล้ว

ซูเหอเหวินใจหายเอ่ยเบาๆ ว่า “แล้วตอนนี้จะทำยังไงกันดี?”

ซู่เป่าส่ายหัว “ไม่เป็นไร ยังมีท่านอาจารย์ของหนูอยู่!”

พอได้ยินว่าท่านอาจารย์ผู้เก่งกาจของเธอยังอยู่ด้วย ซูเหอเหวินถึงได้โล่งอก

ซูเหอเวิ่นกัดฟัน ตัวสั่นไปหมด “น้องสาว เมื่อกี้พี่เพิ่งโดนมือที่ไหม้เกรียมจนเหลือแต่กระดูกดึงไว้…”

ตอนนี้เขาถึงค่อยกล้าหันไปดูที่ไหล่เขา ไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าที่ไหล่มักรู้สึกเย็นๆ ยังไงไม่รู้

ซู่เป่าตบที่ไหล่เพื่อปลอบใจเขาว่า “เมื่อกี้พวกเราอยู่ข้างหลังพี่ก็ไม่เห็นมีอะไรนะ”

จี้ฉางมองไปรอบๆ แล้วเอ่ย “ที่นี่มีไอหยินปกคลุมอยู่หนักมาก พอไอหยินตกลงที่ไหล่เขาก็เลยทำให้เขาเห็นภาพหลอน”

บนเขาอากาศหนาวยิ่งกว่าแถมยังมีลมพัดผ่านเป็นระยะๆ

บนภูเขาในตอนกลางคืนของชนบทแค่ยื่นมือยังมองไม่เห็นนิ้วมือครบทั้งห้านิ้วเลย แต่สวนสาธารณะในเมืองนั้นกลับกัน ต่อให้จะไม่มีไฟเลยสักดวงแต่ก็ยังสามารถมองเห็นแสงสว่างจากท้องฟ้าได้

ภูเขาที่รกร้างนี้กลับเหมือนกับภูเขาลึกในชนบทเลย มืดสนิทและแสงของอาคารโดยรอบก็ไม่สามารถเล็ดลอดเข้ามาได้

เจียงจวินไม่วิ่งต่อแล้วแต่มาแนบอยู่ที่ข้างเท้าของซู่เป่าเหมือนกับโส่วว่าง

“ได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า?” ซูเหอเหวินจดจ่อ

ซู่เป่าและซูเหอเวิ่นรีบหุบปากทันทีแล้วผึ่งหูตั้งใจฟัง

ในความมืดมิดนี้ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ได้ยินแต่เสียงหายใจของคนไม่กี่คน ความเงียบงันนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

ภายใต้ความกลัว จู่ๆ ก็มีเสียงก้าก้าก้ามาจากไหนก็ไม่รู้

ถึงแม้จะไม่เคยได้ยินเสียงแบบนี้มาก่อน แต่ซูเหอเวิ่นก็นึกถึงประโยคใน 【เสียงตะปูที่เจาะเข้าไปในกระดูก】โดยไม่รู้ตัว

เขากลืนน้ำลาย “น้องสาว…พวกเรามาพรุ่งนี้ก็เหมือนกันนั่นแหละ งั้นพวกเราค่อยมาพรุ่งนี้ดีไหม?”

ซู่เป่าพูดอย่างมีเหตุผลว่า “เพราะพรุ่งนี้พี่ต้องไปโรงเรียนไง!”

ซูเหอเวิ่น “…”

เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะบอกว่าเขาโดดเรียนก็ได้ แต่ก็นึกถึงภาพที่คุณยายตัดมืออาเขยแล้วก็หุบปากเงียบทันที

เสียงนั้นยังอยู่ ทุกคนก็เลยตามเสียงนั้นไป

**

ในความมืดนั้นมีหลุมดินอยู่และมีห้องใต้ดินอยู่ข้างล่าง ในห้องใต้ดินยังมีโลงศพฝังอยู่ด้วย ฝาโลงศพมีดินเรียบเสมอกับผิวดิน เสมือนว่าอยู่ในสภาพที่ถูกฝังแต่ยังไม่ได้ฝังอย่างสมบูรณ์

เหยาซือเยว่เดินตามอยู่ข้างหลังผู้อาวุโสท่านหนึ่งและมองดูผู้อาวุโสเปิดฝาโรงศพแล้วแอบมองดูศพหญิงสาวเงียบๆ

พูดให้ถูกก็คือเธอน่าจะเป็นคนไร้จิต