ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 467

ซูเหอเวิ่นเคยคิดถึงฉากตอนที่เจอกับแม่ของตัวเองครั้งแรก ครั้งแล้วครั้งเล่า

เคยคิดว่าจะได้เจอเธอในสภาพเสื่อมโทรม ทำงานอยู่ในสถานที่ที่น่าอายไม่มีหนทางไป

คิดถึงใบหน้าที่เยือกเย็นของเธอ สูบบุหรี่แล้วหันมาไล่เขาไปให้ไกลหน้าอย่างรำคาญ แล้วบอกว่าไม่มีลูกชายอย่างพวกเขา

และก็คิดถึงตอนที่เธอรู้ว่าพวกเขาสองคนเป็นหลานตระกูลซู จากนั้นก็รีบเปลี่ยนทัศนคติ พูดจาดีและติดอ่างขึ้นมา…..

แต่สิ่งที่ไม่ได้คิดถึงเลย คือสถานการณ์จะเป็นอย่างนี้

เธอโดนตรึงไว้แบบนี้มานานขนาดไหนแล้ว อยู่ที่นี่ตลอดเลยอย่างนั้นหรือ?

ในโลงศพนั้น เหยาหลิงเยว่ออกแรงพยายามดิ้น นิ้วทั้งสิบนิ้วของเธอหงิกงอไปมา

ก่อนที่จะวนกลับมา เธอหมดแรงและมือก็ตกลงที่พื้นโลง

ราวกับว่าเธอได้ผ่านความพยายามดิ้นรนแบบนี้มาเป็นหมื่นพันครั้งแล้ว สุดท้ายแรงที่ออกไปก็เสียเปล่า…….

หญิงที่กลับมานอนนิ่งอีกครั้งนั้น สายตาจับจ้องไปด้านหน้า ตาไม่กระพริบ ไม่มองไปทางอื่น จ้องมองข้างหน้าอยู่อย่างนั้น มองดูแล้วน่ากลัวเป็นอย่างมาก ท่าทางไม่เหมือนคนที่มีชีวิตอยู่เลยแม้สักนิด

ซูเหอเวิ่นเอ่ยถามเสียงสั่น “เธอยังมีชีวิตอยู่ไหม?”

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “จะบอกว่ายังมีชีวิตก็มีชีวิตอยู่ แต่จะบอกว่าตายก็ได้เช่นกัน นี่คือคนตายที่ยังมีชีวิต”

จี้ฉางที่ใส่ชุดขาวนั้นเข้ามาจากด้านนอก ก่อนที่จะหันไปพูดกับซู่เป่า “วางใจเถอะ พ่อของเจ้ากับลุงปาสือของเจ้ายังอยู่ดี”

ว่านปาสือที่พลัดหลงจากคนอื่นนั้น ร้อนรนอยู่กลางเขารกร้าง พยายามที่จะหาคนอื่นให้เจอ

ส่วนมู่กุยฝานนั้น…..นั่นเป็นคนที่ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงเลย…..

สิ่งที่ซู่เป่าเป็นห่วงนั้นค่อยทุเลาลง เธอเอ่ยถาม “ท่านอาจารย์ อะไรคือคนตายที่ยังมีชีวิต?”

จี้ฉางเหลือบมองเหยาหลิงเยว่ที่อยู่ในโลงศพ ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “คนที่อยู่อีกฝั่งทะเลนั้น มีจอมเวทอยู่ประเภทหนึ่ง เรียกตัวเองว่าจอมขมังเวท เชี่ยวชาญด้านการสร้างบางอย่างที่เรียกว่าผงผีดิบ หากว่าเอาสิ่งนี้มาใช้กับกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ จะทำให้คนที่มีชีวิตอยู่ไม่มีความคิด ร่างกายแข็งทื่อ ไม่สามารถหยุดคิดอะไรได้ ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย บาดเจ็บก็ยังไม่รู้สึกเจ็บปวด”

“พวกเขาจะเหมือนกับผีดิบ ไม่ตายไม่สลายไป โดนพวกพ่อมดพวกนี้ใช้เป็นทาส และทำงานให้พวกเขา”

จี้ฉางชี้ไปทางเหยาหลิงเยว่ “ตระกูลเหยาน่าจะใช้ผงผีดิบแบบนี้ ทำให้เหยาหลิงเยว่กลายเป็นคนตายที่ยังมีชีวิต อีกฝั่งของทะเลนั้นมีบันทึกไว้ว่า คนตายที่ยังมีชีวิตที่เคยกลายเป็นผีดิบนั้น มีโอกาสที่จะฟื้นกลับมามีชีวิตอีกครั้ง”

ซู่เป่ารู้สึกมีหวังขึ้นมา “หมายความว่าคุณป้ายังมีชีวิตอยู่?”

จี้ฉางตอบรับกลับมาเสียงเบา ไม่กล้าตอบอย่างมั่นใจ

เรื่องแบบนี้……ไม่มีใครมั่นใจได้

อาจจะมีชีวิตอยู่ แต่ต่อให้ช่วยจนรอดได้ ก็เหลือเพียงแค่ศพที่เดินได้เท่านั้น…….

ซูเหอเหวินกำยันต์ในมือแน่นจนแทบจะแหลกคามือ ในที่สุดเขาก็เอ่ยออกมา “ชะ ช่วยเธอออกมาก่อน!”

ในใจของเขาเองก็สั่นสะท้าน ก่อนหน้านี้เขาต่อต้านแม่ที่ทิ้งพวกเขาคนนี้ไป

คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะต้องมาเห็นเธอโดนตรึงไว้อย่างนี้ ก่อนหน้านี้เกิดเรื่องอะไรมา เขากับซูเหอเวิ่นเองก็ไม่รู้