ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 468

เหยาหลิงเยว่ไม่เข้าใจ ว่าการโดนถอนฟันนั้นหมายความว่าอย่างไร

แต่จังหวะนี้เอง รู้สึกว่าพลังที่แผ่ออกมาจากตัวซู่เป่านั้นไม่เหมือนกับคนอื่น เธอจึงนิ่งเงียบไป

ซู่เป่าดึงตะปูออกต่อ แต่พึ่งดึงออกได้สองอันเท่านั้น เหยาหลิงเยว่ก็เริ่มที่จะดิ้นรนรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง

หน้าประตูถ้ำนั้นมียันต์แปะอยู่เต็มไปหมด เถาวัลย์เลื้อยพาดไปทั่วทุกสารทิศ เพราะแรงที่เธอดึงตะปูนั้นทำให้ยันต์ข้างบนสั่นไหว ทำให้เพดานถ้ำนั้น เริ่มมีหินที่จะพังทลายลงมา

ซูเหอเหวินตื่นตระหนก ถ้ำแห่งนี้ดูเหมือนจะอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว

จี้ฉางตะโกนเรียก “ซู่เป่า!”

ดูเหมือนว่าตะปูอันนี้จะดึงไม่ออกแล้ว สร้อยข้อมือเชือกแดงบนข้อมือของซู่เป่านั้นฉายแสงอ่อนๆ ขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ว่าเธอใช้แรงดึงมากขนาดไหน ที่นี่เถาจิ้งอวิ๋นตั้งใจร่ายคาถาทำขึ้นมาอย่างดีจริงๆ

ซู่เป่าเริ่มที่จะโมโห เพราะว่าเธออยู่ใกล้เหยาหลิงเยว่มากที่สุด เธอเห็นตะปูตรงกระดูกสะบักและกระดูกสะโพกชัดเจน มันแทบจะผสานเป็นเนื้อเดียวกันกับคุณป้าอยู่แล้ว

นี่เป็นเรื่องที่คนควรทำออกมาเหรอ?

ซู่เป่าที่เริ่มโมโหแล้วนั้นโบกมือ เกิดเสียงดังขึ้น มีลมพัดมา ยันต์รอบๆ เกิดไฟไหม้ขึ้นในทันที!

ยันต์ที่ไฟไหม้นั้นไหม้ลุกลามไปยังเถาวัลย์ ซู่เป่าที่อยู่ท่ามกลางแสงไฟนั้นยืนอยู่ตรงไหล่ของเหยาหลิงเยว่ เธอจับตะปูไว้แน่นแล้วตะโกนออกมา “ลุกขึ้น!”

บนศีรษะของเธอมัดจุกน่ารักไว้สองข้าง ผมตรงหน้าผากนั้นขยับไปมาเล็กน้อย ตอนนี้เหมือนร่างของเธออยู่ในมิติที่คนอื่นๆ มองไม่เห็น

กึกๆ ๆ!

ส่วนตะปูที่เหลือหกดอกนั้นโดนพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นดึงออก พลังนั้นรุนแรงมาก ทำให้ตะปูที่ถูกดึงออกไปพวกนั้น ลอยไปปักอยู่ด้านบนถ้ำ

ซูเหอเวิ่นอ้าปากค้าง มองดูเด็กน้อยที่อยู่ท่ามกลางแสงไฟ

สีหน้าของเธอเย็นยะเยือก ดวงตามุ่งมั่น มีไฟจุดประกายอยู่ตรงหน้าของเธอ

วินาทีนี้ บนร่างของเธอฉายแววความน่าเกรงขามออกมา ไม่ว่าจะเป็นภูตผีหรือปีศาจเมื่อมาเห็นภาพนี้ต่างก็ต้องยอมศิโรราบใต้ฝ่าเท้าของเธอ!

“ว้าว…..น้องเท่มากเลย….” ซูเหอเวิ่นดวงตาเป็นประกาย

ซูเหอเหวินเองก็ตะลึงงันไม่แพ้กัน ไม่เคยคิดเลยว่าน้องสาวที่น่ารักของเขา น้องสาวที่แค่ล้มนิดหน่อยก็ร้องไห้ จะมีด้านที่เย็นชาน่าเกรงขามเช่นนี้

ซู่เป่าจับตะปูที่ยาวกว่าแขนของเธอไว้แน่น ก่อนที่จะเอ่ยเสียงเย็น “เรียบร้อยแล้ว!”

น่าโมโหจริงๆ ถ้าเธอไม่แสดงแสงยานุภาพหน่อย ก็คงคิดว่าเธอเป็นเด็กน้อยสินะ!

ซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นพึ่งจะถอนหายใจออกมา ตอนนี้ก็ได้ยินเสียงของเหยาหลิงเยว่ พวกเขารีบยืดตัวตรงขึ้นมาทันที!

“แม่เจ้า!” ซูเหอเวิ่นรีบชักขาที่ยื่นออกมาของตนเองกลับเข้าที่ทันที ก่อนที่จะถอยกรูดออกมาเพื่อรักษาชีวิต…..

ตอนแรกนั้น ขาของซู่เป่าเหยียบอยู่บนร่างของเหยาหลิงเยว่ พอเหยาหลิงเยว่คำรามออกมา ทำเอาเธอเองล้มลงก้นจ้ำเบ้าลงที่โลงศพทันที

“อั๊ยย่ะ……ก้นฉัน ล้มก้นจ้ำเบ้าเลย….” ซู่เป่าลูบก้นไปมา

เหยาหลิงเยว่ยืนอยู่ในโลงศพ ก่อนที่จะกระโดดขึ้นมาดังตึง ทว่าโลงศพมันสูงเธอกระโดดได้ไม่สูงนัก ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถกระโดดออกไปไม่ได้ ก็เลยกระโดดอยู่ที่เดิม

“……”

ซูเหอเวิ่นและซูเหอเหวินที่เห็นภาพดังนั้น ก็ตะลึงงันไป

กลายเป็นผีดิบไปแล้วจริงๆ เหรอ……

เรื่องเล่าตั้งแต่โบราณมานั้น ผีดิบจะมีร่างที่แข็งทื่อ เวลาที่เดินทำได้แค่ยกมือขึ้นมาเหยียดตรงข้างหน้า แล้วกระโดดเอา ยิงและฟันแทงไม่เข้า คนธรรมดาไม่สามารถฆ่าหรือทำลายอีกฝ่ายลงได้ อีกทั้งพวกมันยังดูดเลือดคนเป็นอาหาร ดูดจนแห้งเหือด…..และคนที่ถูกกัดเองก็จะเปลี่ยนเป็นผีดิบเช่นกัน

เพื่อที่จะป้องกันผีดิบ มนุษย์จึงสร้างธรณีประสูงไว้ให้สูงๆ เพราะว่าผีดิบนั้นไม่สามารถกระโดดผ่านธรณีประสูงที่สูงเข้ามาได้