ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 476

นายหญิงซูกำลังรออยู่ที่ประตู และยังคงว้าวุ่นใจอยู่เหมือนเดิม

ไม่คิดเลยว่า 'ลูกสะใภ้' ของตัวเองจะเป็นแบบนี้

นั่นแหละ ถือว่าเลี้ยงแมวเพิ่มอีกตัวแล้วกัน...?

ไม่สิ แมวไม่ได้แข็งทื่อขนาดนั้น แต่ก็คงไม่ดีนักถ้าจะพูดว่าตัวเองเลี้ยงสุนัขหนึ่งตัว...

ขณะที่กำลังคิด ประตูก็เปิดออก นายหญิงซูเงยหน้าขึ้นมอง และเกือบจะหัวใจวายขึ้นมาอีกครั้ง

เสื้อผ้าของเหยาหลิงเยว่ใส่สลับด้านหน้าด้านหลัง ร่างกายของเธอผอมบางราวกับกระดานจนแยกด้านหน้าและด้านหลังไม่ออก เมื่อมองแวบแรกดูเหมือนศีรษะของเธอจะหมุนหนึ่งร้อยแปดสิบองศาอีกรอบ...

นายหญิงซูอกสั่นขวัญแขวน “เธอ เธอเป็นแบบนี้เหรอ”

ซู่เป่าประหลาดใจ “เป็นยังไงคะ”

นายหญิงซูก้มหน้าลงมองโดยไม่รู้ตัว และพบว่าเท้าของเหยาหลิงเยว่อยู่ข้างหน้า ซึ่งก็หมายความว่าเธอสวมเสื้อผ้าสลับด้าน...

“...” นายหญิงซูลูบหน้าผาก

ซูอีเฉินเดินเข้ามาจนร่างสูงใหญ่ของเขาเกือบจะบดบังแสง เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือเหยาหลิงเยว่ และยัดมือของเธอเข้าไปในแขนเสื้อของเขา

“มันนานเกินไปแล้ว” เขาพูดราบเรียบ “แต่งตัวให้ดี อย่าทำให้นายหญิงกลัว”

ซู่เป่ายุ่งอยู่ในห้องรับรองแขกมานานกว่าหนึ่งชั่วโมง เขาทนไม่ไหวที่เจ้าตัวเล็กนี่จะต้องยุ่งวุ่นวายอีก

ยืนอยู่ที่ประตูห้องอย่างนั้น ยัดมือทั้งสองข้างของเหยาหลิงเยว่ไว้ในแขนเสื้อ จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าหมุน และในที่สุดเสื้อผ้าก็แยกออก

“ยื่นมือออกมาสิ” เขาพูด

เหยาหลิงเยว่ใบหน้าซึมกระทือ มีเพียงดวงตาของเธอเท่านั้นที่จับจ้องไปที่ซูอีเฉิน

ซูอีเฉินพูดอย่างอดทน “มือ”

เหยาหลิงเยว่ขยับตัว แต่เมื่อไม่มีใครผลักเธอ ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ว่าจะงอแขนอย่างไร

ซู่เป่าจึงถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก และพยายามแสดงให้เห็นอย่างเต็มที่ “แบบนี้ มือ มือ ฮึบ...ออกมา เหมือนเมื่อกี้เลย!”

เหยาหลิงเยว่: ฮึบ...ออกมา

มีร่องรอยของความเข้าใจปรากฎในดวงตาของเธอ

และมืออีกข้างก็ออกมาได้อย่างราบรื่น

นายหญิงซูถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไปเถอะ กินข้าวกันก่อน”

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่เธอคุ้นเคย!

ขุนให้อ้วน เธอเชี่ยวชาญนะ!

เสวียนหลิงมาอยู่บ้านได้สองเดือนแล้ว จากที่หนักห้ากิโลกรัมก็เพิ่มขึ้นเป็นเจ็ดกิโลกรัมครึ่ง! (ตอนนี้วิ่งไปรอบ ๆ ต้นไม้ทุกวันเพื่อลดน้ำหนัก)

ในตอนแรกโส่วว่างก็ผอมมากจนเห็นซี่โครงทั้งสองข้าง แต่ตอนนี้ท้องกลมดิ๊กน่ารัก! (โส่วว่าง: กินไม่ไหวแล้วจริง ๆ)

ตอนนี้เจียงจวินก็ชอบกินอาหารเหมือนกัน! (พอเห็นชามอาหารก็กลัว...)

นายหญิงซูมองเหยาหลิงเยว่ที่ผอมแห้ง และให้เวลาเธอหนึ่งเดือน...ไม่สิ ครึ่งเดือน เธอจะต้องทำให้เธอกลับคืนสู่ร่างมนุษย์ปกติได้อย่างแน่นอน

แต่ว่า...

“ทำไมหน้าเธอยังดำอยู่...” นายหญิงซูประหลาดใจ “มันเป็นธรรมชาติของเธอเหรอ”

ในตอนนั้นจี้ฉางก็พูดขึ้นมาว่า “เดี๋ยวก่อน ซู่เป่า พาเธอเข้าไปในห้อง”

ซู่เป่าดึงเหยาหลิงเยว่ไว้แล้วโบกมือให้นายหญิงซู “คุณยาย กินข้าวกันไปก่อนนะคะ หนูมีเรื่องต้องทำนิดหน่อย!”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอดูจริงจังเหมือนกับซูอีเฉินตอนกำลังประชุม ทุกคนไม่รู้จะทำอย่างไรจึงได้แต่รออยู่ที่ชั้นล่าง

จี้ฉางขมวดคิ้วมองเหยาหลิงเยว่ และยื่นมือออกไปกดบนหัวใจของเธอ

“มีอะไรบางอย่างในตัวเธอ...”

ซู่เป่าขอให้เหยาหลิงเยว่นอนลง เลียนแบบท่าทางการกดของจี้ฉาง