ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 478

หลังจากที่นายหญิงซูรู้ว่าเหยาหลิงเยว่พูดอะไร เธอส่งสายตาอันคมกริบไปที่ซูเหอเวิ่นทันที

ซูเหอเวิ่นขนลุกซู่ “คุณย่า อย่าตีผมเลยนะ!”

นายหญิงซู “...”

เธอเคยตีใครเมื่อไหร่กัน

เธอจ้องมองซูเหอเวิ่นและพูดฉอด ๆ “เคยพูดแล้วใช่ไหมว่าอย่าพูดคำหยาบ! ดูสิ พูดไม่ฟัง เห็นไหมว่าทำคนอื่นกลายเป็นแบบไหนไปแล้ว”

“เมื่อก่อนซู่เป่าไม่ได้พูดว่าเชี่ยเอ้ยเจ๋งเป็นบ้าอะไรนี่เลย แต่ตอนนี้กลับพูดตามว่าเชี่ยเอ้ยเจ๋งเป็นบ้าแล้ว เป็นสาวเป็นนางพูดแบบนี้มันใช้ได้ไหม”

“ครั้งหน้าถ้ายังได้ยินสองคำนี้อยู่ คอยดูว่าย่าจะหักฟันหน้าพวกเธอทิ้งหรือเปล่า!” นายหญิงซูพูดออกมาอย่างรื่นปาก

ซูเหอเวิ่นก้มหัวลง “คุณย่า ผมผิดไปแล้ว!”

ซู่เป่าก็รีบก้มหัวลงอย่างรวดเร็ว “คุณยาย หนูผิดไปแล้ว!”

จู่ ๆ นายหญิงซูก็ใจอ่อนลง โธ่...ช่างมันละกัน น่ารักแบบนี้ พูดคำหยาบแค่ไม่กี่ประโยคจะเป็นไรไป...

ให้ เธอ พูด!

แม้ว่าเธอจะร้องตะโกนอยู่ในใจ แต่นายหญิงก็ยังคงมีใบหน้าที่เย็นชาและหันกลับมาสอนเหยาหลิงเยว่ต่อ

มีคนในครอบครัวที่ให้เธอป้อนอาหารอย่างเชื่อฟัง ฟังเธอบ่นจู้จี้ อบรมสั่งสอน และไม่โต้เถียงเธอได้ ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ ทุกคนก็รู้สึกว่าไหล่เบาลง

ในขณะนั้นเองอาเนี่ยก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“คุณท่านครับ มีตำรวจสองสามคนและคนที่อ้างว่าเป็นคนจากตระกูลเหยาอีกสามคนอยู่ด้านนอกครับ...”

ใบหน้าของซูอีเฉินเหมือนถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เชิญพวกเขาเข้ามา”

ทางเข้าคฤหาสน์ตระกูลซู

ตำรวจมองไปที่เหยาซือเยว่และเหยาจิ้งอวิ๋นอยู่บ่อยครั้ง และมีชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ พวกเขาทั้งคู่ อายุพอ ๆ กับเหยาจิ้งอวิ๋น มีเคราแพะและท่าทางที่ดูเคร่งขรึมมาก

เหยาซือเยว่สวมหมวก ผ้าปิดปาก ขาเป๋หนึ่งข้าง

ถ้าเธอเปิดปากพูดในตอนนี้ คนอื่นจะสังเกตเห็นอย่างแน่นอนว่าฟันหน้าและฟันซี่ใหญ่ของเธอหายไป

เหยาจิ้งอวิ๋นก็ไม่ได้ดีกว่ากันมากนัก ไม่เหลือทั้งผมและฟัน เหยาซือเยว่ยังมีฟันอยู่บ้าง แต่เขากลับไม่มีเลยสักซี่

เหยาซือเยว่ขาเป๋ข้างซ้าย และเขาก็ขาเป๋ข้างขวา

นิ้วนางข้างขวาของเหยาซือเยว่ถูกตัดออก ส่วนนิ้วนางข้างซ้ายของเขาก็ถูกตัดออก

เหยาซือเยว่พูดเสียงต่ำ “ผู้อาวุโสรอง พวกเราเข้าไปได้ไหม...”

ผู้อาวุโสรองของตระกูลเหยาซึ่งมีแขนขาสมบูรณ์และคิดว่าตัวเองคาดเดายากก็ตะโกนออกมา “หุบปาก!”

ก็แค่ตระกูลซู ตระกูลเหยาอย่างพวกเขาอยากจะเข้าก็เข้าได้ ทำไมจะเข้าไม่ได้

เหยาหลิงเยว่หยุดพูดแล้ว เธอรู้สึกเกลียดชังมากจนรู้สึกเหมือนตัวเองตายอีกรอบในภูเขาที่แห้งแล้ง ผีร้ายเหล่านั้นทรมานผู้คนเกินไป!

วิธีการตายทั้งหมดของพวกเขา เธอได้สัมผัสมันมาหมดแล้วหนึ่งรอบ ตอนนี้เหยาหลิงเยว่รู้สึกว่าหัวของเธอยังคงเจ็บอยู่ อวัยวะภายในของเธอก็เจ็บเช่นกัน และรูทวารทั้งเจ็ดของเธอก็มีเลือดออก...

ไม่ง่ายเลยที่หนีจากความตายมาได้ แต่พอกลับมาส่องกระจกเห็นฟันหน้าและฟันซี่ใหญ่หายไป ผมล้านกลางหัวเป็นทะเลเมดิเตอร์เรเนียน...

ยิ้มทีน่าเกลียดสุด ๆ

เธอยอมให้พวกเขาถอนฟันเธอทิ้งทั้งปาก! ดึงผมออกให้หมดยังจะดีซะกว่า!

แต่พวกเขากลับปฏิเสธและยืนยันว่าทรงนี้ดี

ในขณะนั้นเองอาเนี่ยก็เชิญเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามา ผู้อาวุโสรองของตระกูลเหยาไม่ได้ห้ามอะไร และถือว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจเป็นคนแนะนำอย่างเปิดเผยและตามพวกเขาไป

เหยาซือเยว่รู้สึกนับถือเขาจากใจ สมแล้วที่เป็นผู้อาวุโสรอง มีไหวพริบจริง ๆ

ตระกูลซูไม่รู้ว่าพวกเขาแยกกันมากับเจ้าหน้าที่ตำรวจ คิดว่าพวกเขามาด้วยกัน จึงพาพวกเขาเข้าไปด้วยกัน

เมื่อเข้ามาด้านใน เหยาซือเยว่ก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยมาก ๆ ด้านในที่เฝ้าประตู

ชายชราคนหนึ่งถือส้อมอันใหญ่กำลังจ้องมองเธอตาไม่กระพริบ

เหยาซือเยว่คิด...นี่ไม่ใช่สุนัขเฝ้ายามตาบอดหน้าโรงเรียนประถมคนนั้นหรอกใช่ไหม!

เธอแอบกัดฟัน โอเค มาตระกูลซูแล้วก็ดี หลังจากที่เธอได้เป็นนายหญิงของตระกูลซูแล้วจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปหาเขาอีกรอบ!