ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 492

หิมะตกหนักทั้งคืน ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ ซู่เป่าเอาแต่นอนนอนหลับ

“ท่านอาจารย์ ทำไมนอนตอนหน้าหนาวถึงสบายกว่านอนตอนหน้าร้อนล่ะคะ” ซู่เป่าห่อผ้าห่มผืนเล็ก ถามด้วยความสงสัย

จี้ฉางขีด ๆ เขียน ๆ ตำราอยู่ด้านข้าง พลางพูด “เพราะผ้าห่มหน้าหนาวมันน่าอาลัยอาวรณ์มากกว่าแอร์หน้าร้อนอย่างไรเล่า”

ซู่เป่าเอียงศีรษะ “ฤดูใบไม้ผลิสัปหงก ฤดูร้อนง่วงเหงาหาวนอน ฤดูใบไม้ร่วงไม่อยากลุก ฤดูหนาวไม่ตื่น...ทำไมคนเราถึงเอาผ้าห่มไปเรียนด้วยไม่ได้คะ”

“หนูอยากเอาผ้าห่มไปโรงเรียนด้วยทุกวันเลย!”

เอาผ้าห่มไปด้วยดีขนาดไหน ข้างนอกหนาวจะแย่ ใช้ผ้าห่มคลุมตั้งแต่หัวยันเท้า อุ่นที่สุด

ซู่เป่าชอบผ้าห่มผืนน้อยของเธอมากจริง ๆ

จี้ฉางมุมปากกระตุก ตอบแบบดำน้ำ “ถ้าทุกคนเอาผ้าห่มไปด้วย เช่นนั้นเวลากรนจะหาตัวได้ยาก”

ซู่เป่าพลันเข้าใจ “จริงด้วยค่ะ”

จี้ฉาง “...”

เห็นเพียงเจ้าตัวน้อยยื่นเท้าออกมาข้างหนึ่ง ตระกูลซูมีฮีตเตอร์ทั้งหลัง ที่จริงแล้วไม่ถือว่าหนาว

เธอลองยื่นเท้าเหยียบบนพรม เสวียนหลิงเข้ามาหา มันพลิกตัวกลิ้งอยู่แทบเท้าเธอแล้วปลิ้นหนังท้องให้

พอเสี่ยวอู่เข้ามาเห็นภาพนี้ก็ร้องแกว๊กทันที “ฮึ่ย! ปีศาจกระดูกขาวมาจากไหน กินไม้พลองของข้าหงอคงซะ!”

ไอ้เหมียวชาเขียว (หมายถึงทำตัวใสซื่อแต่จริง ๆ กร้านโลก)!

ตอนจับมันดุขนาดนั้น แต่พออยู่ต่อหน้าซู่เป่ากลับทำเป็นน่ารัก

แหวะ!

เสี่ยวอู่บินมาถึงข้างใบหูซู่เป่าทันที ถูไถกับผมเธออย่างสนิทสนม “หนาวแล้ว นอกจากผ้าห่ม ที่ที่อยากไปก็มีแต่อ้อมกอดของเธอ”

เสวียนหลิง “...”

มันถลึงตาใส่เสี่ยวอู่ ในดวงตาเป็นความดูถูกเต็มประดา

ซู่เป่าเล่นกับเสี่ยวอู่และเสวียนหลิงพักหนึ่ง จากนั้นจึงใส่เสื้อผ้าและรองเท้าให้เรียบร้อย พอล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็ลงไปชั้นล่าง

“คุณยายคะ คุณยายจะไปไหนเหรอคะ” ซู่เป่าเพิ่งลงมาก็เห็นนายหญิงซูเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก

นายหญิงซูตอบ “ลุงใหญ่ของหนูลืมของน่ะ ยายก็เลยจะเอาไปส่งให้เขาหน่อย”

คุณท่านซูพูดขึ้นอยู่ข้าง ๆ “ให้อาเนี่ยไปส่งก็ได้ คุณมันว่างงาน”

นายหญิงซูกลอกตาขาวใส่เขาทีหนึ่ง “คุณจะไปรู้อะไร ว่างงานแล้วฉันจะไปดูลูกชายฉันหน่อยไม่ได้เหรอ”

เธอไม่ได้ไปซูซื่อกรุปนานแล้ว ก็เลยนึกอยากจะไป

เป็นแม่ จะไปส่งของให้ลูกชายที่บริษัทจะเป็นอะไรไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเธอก็อยากไปเจอเพื่อนทางนั้นอยู่พอดี

คุณท่านซูพลันพูด “จะไปก็ได้ แต่ออกบ้านต้องใส่ให้เยอะหน่อย อย่าหนาวจนไม่สบายกลับมาก็พอ”

ไม่มีคำพูดไหนน่าฟังเลย นายหญิงซูหิ้วของเตรียมออกจากบ้าน

ซู่เป่ารีบพูดขึ้น “คุณยายคะ หนูไปด้วยค่ะ!”

นายหญิงซูคิดแล้วก็ไม่มีธุระอะไร อย่างนั้นก็ไปด้วยกันเถอะ!

ซู่เป่าไป หานหานก็จะไปด้วย แต่พอเห็นการบ้านของตัวเองแล้ว...ก็ได้แต่ถอนเท้ากลับมาอย่างลำบากใจ

ทำไมพี่เหอเหวินกับพี่เหอเวิ่นทำการบ้านแค่สิบนาที เธอต้องทำทั้งวันด้วยนะ

มันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย

ซูเหอเวิ่นใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย แล้วก็พูดว่า “ผมไปด้วยครับ”

ไม่รู้ว่าซูจื่อซีเขียนอะไรอยู่ในห้อง ซูเหอเหวินกำลังจะพูดอะไรแต่ก็ลังเล สุดท้ายก็ทำท่าอย่างกับ ‘ฉันไม่เป็นแมลงตามตูดน้องสาวหรอก’ แล้วอ่านหนังสือต่อ

ส่วนเหยาหลิงเยว่ ตอนนี้เธอรู้จักแต่ซู่เป่าและซูเหอเวิ่น แทบจะตามไปด้วยทุกที่ พอเห็นสองคนจะออกบ้าน เธอก็ตามมาด้วยแบบโง่งม

-------------------------------

ณ โรงพยาบาลจิตเวช บรรยากาศเงียบเหงา

ซูอีเฉินเดินอยู่ตรงทางเดินของโรงพยาบาลจิตเวช ชวีเสี่ยงตามอยู่ข้างหลังพูด “ประธานซูครับ ผมเข้าไปเอาเองไหมครับ”