ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 491

จี้ฉางที่นั่งขัดสมาธิอยู่หลังรถพูดไม่ออก ทีแรกเขาไม่คิดจะตามมา แต่ผ่านมาก็เลยมาดูสักหน่อย

คิดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กซูเหอเหวินจะไม่มีมโนธรรม ถึงกับฉวยตอนที่เขาไม่อยู่ สอนลูกศิษย์ตัวน้อยของเขาในทางที่ผิด

จี้ฉางปัดเกล็ดหิมะที่ไม่มีอยู่จริง แล้วลอยตัวไปอยู่ข้างหน้าต่างด้านนอก

พอซู่เป่าเห็นท่านอาจารย์ สองตาก็เปล่งประกายพูดขึ้นพลัน “ท่านอาจารย์ หนูอยาก...”

จี้ฉางตัดบท “ไม่ เจ้าไม่อยาก”

ซู่เป่า “?”

เธอแค่อยากบอกให้ท่านอาจารย์ไปดูหน่อย ตั้งนานแล้วทำไมป้าสะใภ้ใหญ่ยังไม่ลงเขามาสักที!

“ก็ได้...” ซู่เป่าเอามือที่ใส่ถุงมือนุ่มนิ่มเท้าคาง มองนอกหน้าต่างตาปริบ ๆ

จี้ฉางจะพูดแต่ก็หยุดอีก สุดท้ายจึงพูดว่า “มี”

ซู่เป่า ‘หา’ เสียงหนึ่ง “อะไรคะ”

จี้ฉางยอมรับว่าตัวเองดวงซวย ต่อหน้าลูกศิษย์ตัวน้อยแล้ว เขารักษากฎระเบียบไม่ได้เลย

“มีทางเลือกที่สาม” เขาพูด

ซู่เป่าตาเป็นประกาย “อะไรเหรอคะ”

จี้ฉางตอบ “เนรเทศ”

ซู่เป่า “???”

อะไรกันเนี่ย!

จี้ฉางอธิบาย “ให้นางท่องไปทั่วโลก อย่าหยุด วิญญาณเดินทางอยู่ตลอด”

“ช่วยคนที่ช่วยได้ สั่งสมบุญที่สั่งสมได้ จนกว่าจะได้รับการอภัยโทษ...”

ซู่เป่า “...”

แล้วนี่จะต่างอะไรกับที่ป้าสะใภ้ใหญ่ต้องจากไปละเนี่ย

ซู่เป่ามองเกล็ดหิมะที่อยู่นอกหน้าต่างรถ ไม่พูดอีก ประกายแสงที่เพิ่งเจิดจ้าออกมาจากดวงตาดับวูบ

จี้ฉางจะพูดแต่ก็หยุดอีก แต่ขณะกำลังจะพูดก็เห็นเหยาหลิงเยว่ลงมาจากเขาร้าง

ซู่เป่าโบกมือกับเธอทันที หมุนกระจกรถลงแล้วเรียก “ป้าสะใภ้ใหญ่ ทางนี้ค่ะ!”

เหยาหลิงเยว่สาวเท้าเดินมาทางนี้

ผลคือหกล้มดังตุบ กลิ้งลงมาจากทางบนเขาร้างจริง ๆ

“ว้าย...” ซู่เป่าและซูเหอเวิ่นรีบเปิดประตูลงไป

ซูอีเฉินกดตัวซู่เป่าไว้ พูดขึ้น “อย่าลงไป ข้างนอกหนาว ลุงใหญ่ไปเอง”

เขาเปิดประตูรถ เกล็ดหิมะปะทะหน้ามา บนเสื้อกันหนาวขนแกะสีดำของเขามีจุดเล็ก ๆ ร่วงหล่น

ซูอีเฉินเหยียบหิมะหนาเดินไปถึงตรงหน้าเหยาหลิงเยว่ เนื่องจากการเคลื่อนไหวยังไม่ถือว่าคล่องแคล่ว ดังนั้นเธอจึงถลาตัวใส่กองหิมะ

“ลุกขึ้นมาเถอะ” เขายื่นมือออกไป

เหยาหลิงเยว่อึ้ง บนใบหน้าและเส้นผมมีแต่เกล็ดหิมะ สีหน้าก็ซีดขาวในแบบเดียวกันด้วย

เธอสวมเสื้อโค้ตสีคาราเมลตัวเดียว เพราะเธอไม่รู้สึกหนาว ดังนั้นถึงหิมะจะเข้าไปในคอของเธอแล้ว เธอก็ไม่มีปฏิกิริยาสักนิด

เหยาหลิงเยว่จ้องมือของซูอีเฉิน อยู่นานจึงเหมือนเข้าใจแล้วยื่นมือออกไป

ซูอีเฉินกุมมือของเธอแล้วฉุดเธอลุกขึ้นมา

เห็นว่าศีรษะของเธอมีหิมะขาวอยู่เต็มไปหมด จึงช่วยเธอปัดออก รู้สึกเพียงแข็ง...

“ไปกันเถอะ” เขาพูดเสียงแผ่ว “กลับบ้านกัน”

เหยาหลิงเยว่ยืนนิ่ง ซูอีเฉินจึงหันกลับมามองเธอด้วยความแปลกใจ “ทำไมเหรอ”

เหยาหลิงเยว่มุมปากขมุบขมิบ พยายามอย่างหนักจึงพูดออกมาได้คำหนึ่ง “ล้าง...”

ซูอีเฉินไม่เข้าใจสาเหตุ ล้างอะไร

เขามองผมของเธอ แล้วมองคราบสกปรกที่ขากางเกงของเธอ จากนั้นก็พูดขึ้น “กลับไปค่อยล้าง”

เหยาหลิงเยว่นิ่งเงียบ

ซูอีเฉินเดินไปข้างหน้า เธอลังเลแพล็บหนึ่งก่อนจะตามอยู่ข้างหลังเงียบ ๆ ขึ้นรถตามลำดับ