ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 490

หลังจากจี้ฉางให้ซู่เป่าเลือกว่าจะส่งเหยาหลิงเยว่ไปหรือว่าจะสลายดวงวิญญาณเธอ ซู่เป่าก็กลัดกลุ้มตลอดเวลา

เหยาหลิงเยว่ซีดมากขึ้นทุกที เส้นผมก็เริ่มขาวบ้างแล้ว เลือดไหลเวียนช้าจนจวนจะหยุด

เลือดในร่างกายของเธอไม่รู้ว่ายังจะเรียกว่าเลือดได้อยู่หรือเปล่า ที่ไหลเวียนได้ก็เพราะก่อนหน้านี้ถูกตรึงอยู่ในเขาร้าง ดึงไอหยินของปราณหยินเข้าร่างกาย

ตอนนี้ออกจากเขาร้างแล้ว เมื่อไม่มีไอหยินจากปราณหยินที่แข็งแกร่งหล่อเลี้ยง เธอก็จะแข็งทื่อมากขึ้นเรื่อย ๆ

ซู่เป่าต้องพาเธอกลับไป ‘ชาร์จแบตเตอรี่’ ที่เขาร้างทุกสองสามวัน ทุกครั้งพอ ‘ชาร์จแบตเตอรี่เต็ม’ ใบหน้าสีของป้าสะใภ้ใหญ่ที่เขียวคล้ำจึงจะกลับมาเย็นและขาวเหมือนเดิม แต่เธอรู้ว่าจะทำแบบนี้ไปตลอดไม่ได้

เพราะท่านอาจารย์เอาแต่เร่งเธอ

วันนี้ซู่เป่าพาป้าสะใภ้ใหญ่กลับไป ‘ชาร์จแบตเตอรี่’ ที่เขาร้างอีกแล้ว ลุงใหญ่ขับรถ จอดอยู่ข้างทาง

“หนาวเกินไป อย่าลงไปเลย” ซูอีเฉินหันมาพูด

แต่ซู่เป่ากลับกระโดดลงรถ

ซูอีเฉินรีบลงรถ หยิบผ้าพันคอพันให้เธอ แล้วรูดซิปเสื้อขนเป็ดแน่นหนา ใส่ถุงมือขนปุยด้วย แล้วจึงพูดว่า “ลุงใหญ่ไปเป็นเพื่อนป้าสะใภ้ใหญ่หนูก็พอ”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ลุงใหญ่ไปคนเดียวอันตรายนะคะ”

เขาร้างดูจะเป็นภูเขาเตี้ย ๆ ปกติและยังไม่ได้บุกเบิก แต่พอเดินเข้าไปจริง ๆ จะหลงทางง่ายมาก

“คราวก่อนพ่อกับลุงปาสือก็หลงทาง แต่พ่อสุดยอดมากเลย ไม่ต้องให้หนูไปหาก็ออกมาเองได้ แต่ลุงใหญ่ไม่ได้นะคะ!” ซู่เป่าพูด

ซูอีเฉิน “...”

เขาฮึเสียงเบา ๆ “ลุงใหญ่จะไม่ได้ได้ยังไง”

จำต้องยอมรับ มู่กุยฝานสุดยอดจริง ๆ ถึงจะมองไม่เห็นผี กลับหาวิธีตีผีได้

เขาลองมาหลายรอบแล้ว แต่ก็จับความรู้สึกไม่ได้สักที เทพสงครามก็คือเทพสงคราม เขาเทียบไม่ติดเลย

แต่พอเห็นท่าทางแม่หนูน้อยภูมิใจ ลุงใหญ่ก็มักรู้สึกอิจฉา

ซู่เป่าตบศีรษะของเขา “วางใจเถอะค่ะ ลุงใหญ่หาเงินได้สุดยอดมาก! หาเงินเก่งคือสุดยอดของสุดยอดค่ะ!”

พอพูดถึงเงิน แม่หนูนี่ก็ตาเป็นประกาย

ซูอีเฉินยิ้มมุมปาก ได้รับการปลอบใจแล้ว

แต่เขาก็ยังไม่วางใจให้ซู่เป่าไป ครั้งก่อน ๆ หิมะไม่ตก ครั้งนี้หิมะตก

ซู่เป่าคิดเล็กน้อย จากนั้นก็แปะยันต์กับเหยาหลิงเยว่ “ป้าสะใภ้ใหญ่ไปเองก็ได้ค่ะ”

“อย่าลืมว่าเวลาเดินต้องงอเข่านะคะ!”

“พอเข้าไปในถ้ำแล้วก็ไปนอนในโลงศพ”

เธอจัดการหลุมหลบภัยใหม่แล้ว รับรองว่าป้าสะใภ้ใหญ่จะชาร์จแบตเตอรี่ได้ทุกครั้ง

เหยาหลิงเยว่จ้องยันต์ที่แปะอยู่ตรงหน้าผากของตัวเองตรง ๆ เธอที่กลับมามีร่างเป็นมนุษย์ มีดวงตาที่สวยมาก แต่ตอนนี้กลับตาเขเพราะจ้องยันต์ที่หน้าผาก

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยันต์ที่แปะอยู่ตรงหน้าผากหรือเปล่า เธอกลับกระโดดขึ้นมา ยกมือสองข้างขึ้น กระโดดดึ๋ง ๆ เข้าเขาร้าง

ซู่เป่า “...”

ซูเหอเวิ่น “...”

ซูอีเฉินประหลาดใจ “ทำไมจู่ ๆ ก็กลายเป็นผีดิบล่ะ”

ซู่เป่าตะโกนผ่านอากาศ “ป้าสะใภ้ใหญ่ ป้าไม่ใช่ผีดิบนะคะ เดินดี ๆ สิ!”

เหยาหลิงเยว่วางมือลงทันที สองขาเคลื่อนไหวเร็วรี่ ไม่นานก็หายไปแล้ว

หิมะแรกของฤดูหนาวมาสาย แต่ตกหนักมาก แถมฟ้าก็มืดเร็วมากด้วย รถของซูอีเฉินรออยู่ตรงตีนเขาร้าง ไฟรถส่องเกล็ดหิมะที่โปรยปราย เหมือนภูตที่เริงระบำอยู่ท่ามกลางราตรีอันมืดมิด

ในรถอบอุ่นมาก ซูเหอเวิ่นพิงกระจกรถมองเขาร้างตาปริบ ๆ แล้วก็ถามขึ้น “หิมะตกแล้ว ถ้าแม่พี่ไม่ทันระวังกลิ้งตกลงมาจะทำยังไง”

ซู่เป่าตอบ “วางใจเถอะ ตอนนี้ป้าสะใภ้ใหญ่งอเข่าได้แล้ว เดินคล่องแล้ว”

ซูเหอเหวินก้มหน้ามองแท็บเล็ต ใบหน้าไร้อารมณ์

จู่ ๆ ซูอีเฉินก็ถามขึ้น “ซู่เป่า ป้าสะใภ้ใหญ่หนูอยู่ต่อไม่ได้แล้วใช่ไหม”