ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 489

กร๊วม ๆ ๆ...

ป้าสะใภ้ใหญ่ตั้งใจกินมาก

ท้องน้อยป่องออกมาด้วยความเร็วที่สายตาสามารถมองเห็น

ซู่เป่าถามด้วยความเป็นห่วง “ท้องป้าสะใภ้ใหญ่คงไม่แตกนะคะ”

เธอยื่นมือลูบ จากนั้นจู่ ๆ ก็ลูบซูเหอเวิ่นพี่ชายตัวน้อยที่อยู่ข้าง ๆ

“ป้าสะใภ้ใหญ่ตัวเย็นแล้ว!” ซู่เป่าเอ๊ะ “คราวก่อนยังเย็นเจี๊ยบอยู่เลยค่ะ!”

เสี่ยวอู่ชะโงกหัวอยู่ชั้นบน ร้องตกใจ “จบเห่แล้ว! (คำว่าจบเห่ในภาษาจีนคือคำเดียวกับคำว่าเย็น)”

มุมปากของทุกคนกระตุกหนึ่งที

ซูเหอเวิ่นรีบเอามือไปลูบ “ไม่นี่ ยังเย็นเจี๊ยบอยู่ชัด ๆ”

ซูเหอเหวินพูดแทรกอยู่ในลำคอ “อุ่น”

ทุกคน “...”

มันเย็น เย็นเจี๊ยบ หรืออุ่นกันแน่เนี่ย

“อี้เซิน เดี๋ยวแกกินเสร็จแล้วก็ตรวจให้เสี่ยวเหยาหน่อยสิ” นายหญิงซูพูด

ท้องยุ้งพุงกระสอบดีอย่างนี้...ไม่สิ ท้องยุ้งพุงกระสอบที่ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ แฮ่ม...

‘สะใภ้’ ที่เรียบร้อยว่านอนสอนง่ายแบบนี้ ทางที่ดีห้ามเป็นอะไรไปนะ

ซูอี้เซินพยักหน้า “ครับ”

‘พี่สะใภ้ใหญ่’ คนนี้ของเขา...ตอนที่ตรวจคราวก่อนทำเขาตกใจจริง ๆ

หัวใจไม่เต้น ไม่มีอุณหภูมิ

อาการแสดง (เป็นสิ่งบ่งชี้ที่สังเกตเห็นได้โดยปราศจากอคติ หรือลักษณะที่สามารถตรวจพบได้โดยแพทย์ระหว่างการตรวจร่างกายผู้ป่วย) นอกจากเลือดที่ยังไหลเวียนช้า ๆ แล้วก็คือศพศพหนึ่งจริง ๆ มันน่าเหลือเชื่อเหลือเกิน

ถ้าทะเล่อทะล่าพาไปตรวจที่โรงพยาบาล ได้ทำผู้เชี่ยวชาญตกใจตายเป็นฝูงแน่

หลังจากกินอาหารเสร็จ

ทุกคนมุงอยู่ที่ประตูห้องของเหยาหลิงเยว่ ซูเหอเวิ่นชะโงกศีรษะมองตาปริบ ๆ

ซูอี้เซินเข็นเครื่องมือมา ซู่เป่าจึงพูดขึ้น “ลุงเล็ก หนูจะช่วยนะคะ!”

ซูอี้เซินมองเธอแล้วยิ้มด้วยความหมายลึกซึ้ง “ได้ ซู่เป่าเป็นผู้ช่วยมือทองของลุงเล็กเลย!”

นี่คือเครื่องมือวัดและตรวจสอบที่ทันสมัยที่สุดในประเทศ การใช้งานค่อนข้างซับซ้อนสำหรับคนทั่วไป แต่กับซูอี้เซินแล้วกลับไม่เป็นปัญหา

ทว่าเครื่องมือนี้จำเป็นต้องเอาแผ่นแปะไปแปะตามบริเวณหัวใจ ทรวงอก แล้วจะแปะทับเสื้อผ้าก็ไม่ได้

ถ้าเป็นคนป่วยทั่วไป ซูอี้เซินจะไม่คิดอะไรมาก แต่ตรงหน้าคือคนที่อาจเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ในอนาคตของเขาจริง ๆ

แน่นอนว่าเลี่ยงได้ก็เลี่ยง

สำหรับลุงใหญ่...ยังไม่ต้องพูดถึงลุงใหญ่ในตอนนี้

(มู่กุยฝานผู้ไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึง พี่เมียคนโตที่ยังไม่พูดถึง สวัสดีครับ)

ดังนั้นตอนที่ตรวจครั้งแรก ซู่เป่าจึงกลายเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของเขา

ทีแรกซูอี้เซินนึกว่าเธอจะไม่เป็น ยังโทรศัพท์เรียกเพื่อนร่วมงานผู้หญิงมาอีกแน่ะ ผลคือพอซู่เป่าทำขึ้นมา กล้าหาญดังพยัคฆ์ หน้าจอตัวเลขมีตัวเลขแสดงขึ้นมาจริง ๆ

ตอนหลังพอเพื่อนร่วมงานผู้หญิงมาถึง ยังชมเชยซู่เป่าว่าจัดวางได้ตรงจุด

“เตรียมพร้อมหรือยัง” ซูอี้เซินถามผ่านม่าน

ซู่เป่าแปะ ๆ อยู่พักหนึ่ง “เรียบร้อยค่ะ! จิ๊บจ๊อย”

ซูอี้เซินอดหัวเราะเธอไม่ได้ จัดการเครื่องมือไปก็ถามไป “ใครสอนหนูเหรอ”

ซู่เป่า “พี่หานหานค่ะ!”

ซูอี้เซิน “เหรอ แล้วยังสอนอะไรหนูอีกล่ะ”

ซู่เป่าคิด “สอนหนูคำว่าไป๋หนา (หมายถึงเอาฟรี) ค่ะ!”

ซูอี้เซินอึ้ง “ไป๋หนาอะไร...”

ซู่เป่าตอบ “กล้วยค่ะ!”

ซูอี้เซินมุมปากกระตุก “นั่นออกเสียงว่าบานาน่า (banana) ...”

ซู่เป่า “ยังมีอีกนะคะ กุ่นหนี่มา (คำสบถหมายถึง แมร่งไสหัวไป)!”

ซูอี้เซินขมวดคิ้ว ทำไมยังสอนด่าคนอีกล่ะ

อย่าให้แม่ได้ยินเชียวนะ...ไม่อย่างนั้นหานหานได้ก้นลายแน่

ซูอี้เซินกดเสียงพูดเบา ๆ “ซู่เป่า การด่าคนมันไม่มีอารยธรรมเลยนะ ห้ามเรียน!”

ซู่เป่าอึ้ง “พี่หานหานบอกว่าไม่ใช่คำด่าคนนี่คะ หมายถึงแม่ของพ่อ หรือก็คือย่าค่ะ!”

ซูอี้เซิน “...นั่นต้องออกเสียงว่าแกรนด์มาเตอร์ (grandmother)”